Even DIM-men in het onderwijs...?

Het mooie van verbinding is, dat er om ons heen oplossingen voor het oprapen liggen…. Omdat ze er  altijd zijn... elke dag weer... ook in het onderwijs… Gewoon door anders te kijken… En wat een feest is het dan om zo’n oplossing voorbij zien te komen…Bijvoorbeeld door het volgen en reageren op een twitter-discussielijntje… Nog eens teruglezend in het uurtje tijdslijn afgelopen weekend, ontvouwde zich het volgende…

Wat zou onderwijs-land toch mooi zijn met allemaal leerkrachten die elk kind op zijn/haar manier leren leren...Een droom voor passendonderwijs…? Zo heeft een beelddenker de neiging om eerst het hele overzicht te zien en pas later de details… Op scholen wordt echter de lesstof detail voor detail aangeboden... Dit is niet mijn wijsheid over beelddenken, maar las ik in een boek “ik denk in beelden, maar jij onderwijst in woorden - Talenten van
AD(H)D kinderen ontwikkelen...”

Al snel volgde een reactie vanuit een gemotiveerde onderwijs-tweep, dat dit ook voor niet-beelddenkers geldt, mits… een leerkracht het Directe Instructie Model (DIM) uitvoert... Gelukkig ben ik nooit te oud om te leren... Even DIM-men dus in het onderwijs…Directe Instructie Model... Eerst het geheel, dan het deel… Blijkbaar is dit in het onderwijs een bekend begrip, en daarom zocht ik als betrokken ouder het linkje erbij http://www.wsnsnof.nl/documenten/Om%20uit%20te%20wisselen./model%20directe%20instructie.pdf

Door te DIM-men creëer je dus structuur en duidelijkheid… Daar kunnen leerlingen wat mee… Want als leerkracht wil je toch weten waar je het voor doet, nietwaar? Als praktijkvoorbeeld werd teruggeblikt op een vergadering, waar blanco papier werd uitgedeeld... Er stonden potloden op tafel. Er gingen tien minuten aan discussie voorbij over het waarom…. Onwil trad op…
De opdracht was, zo bleek later: teken een huis... Het doel was: laten zien dat iedereen iets anders tekent en dus anders kan invullen…. De oplossing is daarom: eerst het doel bespreken, dan de opdracht geven… Even DIM-men ook… Al bekend sinds de jaren negentig en nu weer actueel via Ontwikkelingsgericht Werken (OGW)...

Mag je op jouw school DIM-men? Leer je elk kind afzonderlijk leren? Een belangrijke vraag voor goed onderwijs en voor iedereen toepasbaar is dan: Pas ik wel op deze school met deze visie…? Hierop zijn de volgende meerkeuze-antwoorden mogelijk…

1. Ja, ik blijf...
2. Nee, ik verander mezelf via een coachingstraject...
3. Nee, maar ik laat me pamperen door de directeur…
4. Nee, ik vertrek en wordt directeur van een school…

Want visie is toch wel het begin…. Wat als de school geen visie heeft?  En dat er na drie uur vergaderen nog niets concreets besloten is? Blijf je dan op die school? Wil je graag veilig tot je pensioen gepamperd worden? Want waarom ga je niet niet op zoek naar een andere school, wetende dat er straks in 2018 een beroepsregister komt voor leerkrachten? Dan kun je niet meer achterover hangen… Deskundigheidsbevordering is dan een belangrijk onderdeel voor registratie…

Tja, als er scholen in overvloed zouden zijn… Dan wordt het tijd om een eigen plan te trekken… Bijvoorbeeld door voor jezelf te beginnen… Of doordat jij directeur wordt en spijkers met koppen kan gaan slaan! Mobiliseren vanuit kwaliteiten en benoemen! LeerKRACHT op de juiste plek… En zolang je nog op die school zit zonder visie…? In ieder geval volledig gaan voor het kind… Om het kind te leren leren… Omdat elk kind anders is en anders leert… Enneh, vergeet niet te DIM-men, wetende dat DIM-men ook staat voor Denken In Mogelijkheden...