Het is gewoon niet te begrijpen dat een kind niet bij zijn ouders woont...

Het leek op een gewone alledaagse avond... En het werd onverwacht heel bijzonder... Door het vertrouwen dat hij me gaf tijdens het terugkijken op deze dag met de dagelijkse vraag: wat ging goed vandaag en wat was niet zo leuk... En zomaar... Uit het niets... Mag ik G. papa noemen? En jou mama...? Want dan noem ik mijn papa mijn èchte papa en mijn mama mijn èchte mama... Heb hem uitgelegd dat elke keuze van hem een goede keuze is en dat niet ik maar hij daarin mag beslissen... En dat we ooit begonnen zijn met onze voornamen, omdat wij nooit zijn echte ouders zijn, maar wel zijn zorg-ouders... Ja, dat begreep hij wel... Maar nu is het anders, nu wil hij het graag zo... En hij drukt zich als een klein kind tegen me aan...

En plots... Vanuit het niets, hoor ik hem zacht zijn snikken wegslikken... Nee... Ik ben niet verdrietig... Ik huil niet... Ik ben boos... Ik ben de enige in de klas die niet bij zijn ouders woont... En het snikken wordt luider... Nee.. Ik huil niet... Laat me alleen... Waarop ik aangeef dat ik hem niet alleen laat... Ook niet als hij boos is... Of verdrietig is... En dat ik heel blij ben dat deze boosheid eruit komt... Met tranen om zijn hartje schoon te spoelen... En dat ik in zijn situatie ook boos en verdrietig zou zijn... Want het is gewoon niet te begrijpen dat een kind niet bij zijn ouders woont...

We liggen zo een tijdje tegen elkaar aan... Mag zelfs een zakdoek pakken voor zijn sniffende neus, terwijl hij benadrukt dat hij ècht niet heeft gehuild... En hij vraagt me waarom ik niet wegga... Toen hij weer wat rustiger was, ging ik naar beneden... Dat het voor dat moment goed was, bevestigde zijn 'ga niet weg...'

Ben toch gegaan en met mijn slaaplekker-kus in zijn nek en zijn 'welterusten voor straks...' gaat hij slapen en ik naar beneden... Wetende dat er beweging komt in het verwerken van zijn pijn... Dat hij er klaar voor is... Hoe zwaar dat ook voor hem is...