Trauma: vechten of vluchten... ADHD of autisme?

Vaccinatie als bron van autisme? 
Eergister viel mijn oog op het nieuws van NU.nl http://bit.ly/10p49fa dat autisme niet wordt veroorzaakt vaccinatie... Het nieuwsbericht kwam vaak voorbij per tweet...  Toen iemand daaraan de wens koppelde om de discussie over de oorzaak van autisme voor eens en altijd te sluiten, dacht ik aan de relatie van trauma met ADHD-kenmerken...  En dan niet omdat ik alle DSM-IV stoornissen wil koppelen aan trauma, maar wel om stil te staan wat we eigenlijk aan het doen zijn met etiketten plakken in de jeugd-GGz... Zou het kunnen dat een groep kinderen autisme heeft, waarvan de gedragskenmerken van een autisme spectrumstoornis worden veroorzaakt door trauma?

Diagnose bij kinderen volgens GGz-richtlijn...
Wie kent ze niet, de instrumenten die bijdragen tot het stellen van een diagnose... De vele vragenlijsten met voornamelijk gesloten vragen over de gedragskenmerken van het kind... In te vullen door ouders en leerkracht... Antwoorden als geheel of gedeeltelijk mee (on)eens... Hoe concreet zijn die antwoorden? En, hoe persoonsafhankelijk zijn die antwoorden? Vanuit die antwoorden wordt gescoord.. Hoe vaak komen bepaalde criteria voor? En vanuit die score wordt de bijhorende diagnose gesteld... Een aantal jaren geleden hebben wij als pleegouders elke een vragenlijst voor ADHD-diagnose ingevuld... De antwoorden liepen soms parallel, soms uiteen... Afhankelijk hoe je als verzorger bepaald gedrag wel of niet als storend ervaart... Bij autisme kan een punt meer of minder op een bepaald gedragskenmerk al leiden tot een andere diagnose... Voor de criteria verwijs ik naar bijlage 1 op bladzijde 83 van de link http://www.kenniscentrum-kjp.nl/app/webroot/files/tmpwebsite/Downloadable_PDFs_tabellen_en_overige/richtlijn_nvvp_ass_2009_1.pdf

Confectiepak of maatpak?
Ik kan er lang of kort over doorgaan... Opvallend blijft dat bij diagnosticeren de focus ligt op het vaststellen van de gedragskenmerken... En dat er vervolgens een etiket wordt uitgedeeld en bijpassende behandeling en hulp wordt geboden... Waarom wordt niet gekeken naar de oorzaak van de gedragskenmerken van dit unieke kind? Elk kind is anders en opgegroeid in een andere omgeving en zal daardoor een eigen bron hebben van zijn gedragskenmerken... Dan maakt het niet meer uit of dé kenmerken vanuit voeding, vaccinatie, hersenen, erfelijkheid of trauma komen...  Het gaat immers om de gedragskenmerken van dit kind in zijn specifieke omgeving... Dan is er geen standaard voor alle kinderen, die we dan vastleggen in een GGz- richtlijn... Dan is er geen algemene uitspraak in de media, waarover een grote groep mensen struikelt en waarin een andere grote groep mensen zich herkent..

ADHD, autisme of trauma?
Voor een groep kinderen, al dan niet met een ADHD-etiket, is gebleken dat de bijhorende ADHD-gedragskenmerken verdwenen naarmate de omgeving als veilig werd ervaren... Als voorbeeld onze pleegzoon, die een vechter werd vanuit angst... Met tijdelijke medicatie op school en de juiste behandeling op trauma, zal hij binnenkort geen medicatie meer slikken... Omdat zijn angst voor de buitenwereld is afgenomen...
Zal voor een andere groep kinderen de kenmerken van een autisme spectrumstoornis eveneens terug te voeren zijn naar trauma? Omdat deze kinderen de vluchters zijn vanuit angst? Wanneer aan die kinderen vanuit de score op autistische kenmerken het etiket autisme is uitgedeeld, vraag ik me af of deze  kinderen de juiste behandeling en begeleiding krijgen... Via Peter Levine van Somatic Experiencing kwam ik bij de bijgevoegde recensie van een heel bijzonder boek, geschreven door een klinisch psychologe Mira Rosenberg: Kinderen Met Emerald Eyes... http://www.mentalhelp.net/poc/view_doc.php?id=2363&type=book&cn=28... Een boek dat ik de moeite waard vind om te lezen... Om vanuit een ander invalshoek te kijken naar kinderen met een gedragsstoornis... Om te kijken vanuit trauma naar gedragskenmerken...

Note: Dit blogbericht is niet bedoeld om een welles of nietes discussie aan te gaan... Wie ben ik om een ander te overtuigen... Wie ben ik om te zeggen dat ik het bij het rechte eind heb... Ik zie dit blogbericht eerder als een handreiking, zodat de lezer ervan zelf kan bepalen of het aan zijn eigen ervaring en werkelijkheid vasthoudt of vanuit een andere invalshoek durft te kijken... Misschien zijn er uit onverwachte hoek meerdere werkelijkheden...

Ritalin afbouwen... Omdat hij het zelf wil...

Medicatie... 

Als hulpmiddel... 

Tijdelijk op school...

Zijn ZELFvertrouwen is gegroeid...

Afbouwtijd...




Controleafspraak...
Gisteren... Op Goede Vrijdag... Zoonlief en ik reden het bekende ritje naar de psychiater... Dit keer stond de afspraak speciaal gepland op zijn vrije dag... Onder schooltijd afspraken plannen levert inmiddels veel weerstand bij hem op, want hij wil niet van school weg... School vindt hij leuk... En...Hij wil zijn vrienden niet missen... Gisteren was de halfjaarlijkse medicatie-controle... De psychiater wilde horen hoe het met hem ging... En dan voornamelijk op school, waar hij zijn medicatie slikt voor zijn parttime ADHD-kenmerken vanuit trauma...

Rechten van een twaalf jarige..
In de rit ernaar toe vroeg ik hem naar zijn vragen en opmerkingen... Wat wilde hij inbrengen in het gesprek met de psychiater? Hij is vorige maand twaalf geworden en vanaf die leeftijd heb je volgens de wet op de Jeugdzorg als kind formeel wat in te brengen over je eigen behandeling... Zijn antwoord was kort en krachtig... Het gaat heel goed op school.. Andere kinderen met pilletjes zijn drukker dan ik... Ik wil op school geen pilletjes meer... Dat was duidelijke taal, recht uit zijn hart... Heel bewust heb ik met hem nooit gesproken over mijn gedachte van tijdelijke inzet van medicatie op school... Over het langzaam afbouwen van de medicatie, waardoor zijn zelfvertrouwen kon groeien... Zodat hij uiteindelijk vanuit eigen kracht aan de slag kon gaan...  Uit zorgvuldige observaties in verschillende omgevingen bleek dat zijn ADHD-kenmerken komen èn gaan met een door hem als onveilig ervaren omgeving...

Psychiater...
De psychiater wilde veel van hem weten... Hoe was hij op school? Kon hij stil op een stoel blijven zitten of stond hij vaak op? Was hij rustig in de klas of riep hij door de klas? Kon hij geconcentreerd zijn werk doen? En hoe voelde hij zich? Veel boos of juist blij? Wordt hij nog vaak wakker van wat hij vroeger heeft meegemaakt? Gelaten geeft zoonlief zijn antwoorden met de benodigde toelichtingen... Uiteindelijk maakte de psychiater de link naar zijn inbreng als twaalfjarige... Wat zou hij willen op school met zijn medicatie?Opnieuw zijn antwoord kort en krachtig... Het gaat heel goed op school.. Andere kinderen met pilletjes zijn drukker dan ik... Ik wil op school geen pilletjes meer... De psychiater beloofde hem om zijn wens zonder hem met mij te bespreken, zodat het advies op het eind van de afspraak aan hem wordt voorgelegd... Zoonlief vond dat een strak plan...

Medicatie afbouwen...
In het gesprek zonder zoonlief kon ik aangeven dat in afgelopen jaar de medicatie inmiddels was afgebouwd van 2 x 10 mg naar 2 x 5 mg. Het afbouwen vond plaats in overleg met de psychiater en jeugdzorg... School was niet geïnformeerd vanuit het sterke beeld van school dat hij ADHD had... En zoonlief was niet geïnformeerd vanuit de gedachte dat een pilletje voor hem als een placebo werkt, ingegeven door de medicatietrial een jaar geleden... En de schoolresultaten? Die gingen tijdens het afbouwen met sprongen vooruit... De psychiater stelde voor om de medicatie in vier stappen af te bouwen, zodat dit schooljaar zonder medicatie kan worden afgesloten...  Een advies, waar zoonlief aan het eind van de afspraak mee instemde... Afbouwen in kleine stapjes, waarbij ik het voorbeeld aan gaf van fietsen met zijwieltjes... Er is een periode dat je de zijwieltjes niet meer gebruikt... Het moment dat je als kind los kunt fietsen en uiteindelijk de zijwieltjes eraf kunnen... Trots nemen we afscheid van elkaar en na het maken van een telefonische afspraken tijdens de afbouwperiode gaan we weer richting huis... Gisteren... Op Goede Vrijdag...

Oudergesprek met een communicatie staartje...

Uniek kind met unieke ouders en unieke juf op unieke school...

Enkele weken terug had ik een oudergesprek over de toetsresultaten van onze pleegzoon. Daaruit ontstond als vanzelf een blogbericht over de invloed van OMGEVINGSkracht op KIND- en LEERkracht... Dit is terug te lezen als gastblog voor Steppingscoaching (http://t.co/HbNKHi4dKs)... Welk vervolg dit schoolgesprek kreeg, kon ik toen nog niet vermoeden... Een vervolg over communicatie in de driehoek ouders-kind-school... Een manier van communiceren die vast niet op andere scholen plaatsvindt... Want deze school is uniek... Ons kind is uniek... Als pleegouder ben ik uniek en juf is uniek...

Communicatie van juf naar ouders...
In het oudergesprek gaf juf aan dat zoonlief volgend schooljaar naar groep acht van het regulier onderwijs kon... Zò goed ging het met hem... De Intern Begeleidster mocht niet weten dat juf dit aan mij vertelde... Zoonlief zou binnenkort in de Commissie van Begeleiding worden besproken... Aan het eind van het oudergesprek dacht ik dat het juf duidelijk was dat zoonlief op school moest blijven... Omdat hij het juist zo goed deed door de veilige omgeving van zijn huidige school...

Communicatie van kind naar ouders...
Enkele dagen na het schoolgesprek vertelde zoonlief dat juf zijn gedrag en toetsresultaten zo goed vond, dat hij naar een normale school zou kunnen, maar dat juf dat niet beslist... Hij mocht het van juf niet thuis vertellen... Voor mij een reden om na het weekend met juf contact op te nemen, om erachter te komen wat er nu werkelijk gezegd is... En ook om erachter te komen of juf mij in het schoolgesprek niet goed begrepen had...

Communicatie van Intern Begeleider naar ouders...
Na het weekend, vooraf aan de vergadering van de Medezeggenschapsraad, kwam de Intern Begeleider naar me toe... Om te vertellen dat zoonlief de volgende dag in de Commissie van Begeleiding stond geagendeerd, omdat ik, als zijn pleegmoeder, zoonlief naar het regulier onderwijs wilde laten overstappen... Ik keek onaangenaam verrast en gaf aan dat niet ik, maar juf deze overstap wilde... Dat ik hem juist groep acht op deze school wil laten afmaken... Uit veiligheid voor hem... Zodat zijn groei op alle terreinen door mag groeien, als vooravond naar het voortgezet onderwijs over anderhalf jaar... De Intern Begeleider, ook onaangenaaam verrast, ging dit bespreken met de directeur en beloofde me binnen enkele dagen met een reactie te komen... Tot die tijd mocht ik niks tegen juf zeggen...

Communicatie van directeur naar ouders...
Omdat de Intern Begeleider op studiedag was en een vrije dag had die week, belde ik met de directeur... Om duidelijkheid te scheppen voor zoonlief... Om niet nog een weekend in onzekerheid te zitten of hij wèl of niet op school kon blijven in zijn laatste jaar van groep acht... De directeur legde uit dat juf een interne communicatiefout had gemaakt en dat juf aangaf dat niet juf, maar ik zoonlief naar het reguliere onderwijs wilde...  Mijn gevoel op dat moment lag dicht bij het weggezet worden als leugenaar... Vreemd genoeg en ook fijn om te horen, waren de woorden waarin de directeur mijn verhaal geloofde... De juf krijgt een intern gesprek met de directeur en zoonlief krijgt te horen dat juf een fout heeft gemaakt... En ik? Er wordt door de directeur nog nagedacht hoe juf en ik weer door de schooldeur kunnen... Los daarvan koop ik een doos Merci chocolaatjes voor juf... Om juf te bedanken voor haar inzet voor zoonlief... Want juf doet het heel goed... Ze is namelijk nog steeds de zus van mees Kees, zoals eerder beschreven in een gastblog voor Kindertalenten via http://www.kindertalenten.nl/juf-jet-de-zus-van-mees-kees...

Via zijn verjaardag naar de gezinsvoogd...

Met twaalf ben je puber en is het feest...
Vorige week was het weer zover... Inmiddels zijn zesde verjaardag bij ons... Hij werd twaalf en vindt zichzelf nu een echte puber... En als puber mag je meer, meldt hij... Later naar bed... Meer zakgeld... Langer op de computer... En meer meehelpen in het huishouden, vul ik aan... Alhoewel hij dat niet wilde horen... Bij een verjaardag hoort ook feest... Zijn kinderfeestje... Trakteren op school... Het grote mensen feestje en iets leuks doen met zijn eigen ouders... Het kinderfeestje is nooit een probleem voor hem... Hij weet al wie en weet al wat... Op het laatste moment wilde hij nog iemand uitnodigen, omdat een ander niet kon... Maar daar gingen we niet in mee... Gewoon, omdat niemand het fijn vindt om op de tweede plaats te komen...

Grote mensen feestje als ingang naar zijn gevoel...
Het grote mensen feestje is een idee van zijn beste vriend die dat jaarlijks doet... En waarvoor hij sinds enkele jaren als kind ook voor werd uitgenodigd... Toen we over de invulling van het grote mensen feestje spraken, was het duidelijk wie er kwamen en wat we gingen doen... En daarna werd het stil... Heel stil... Er kwam verdriet... Diep verdriet... Hij miste zijn vader en hij miste zijn moeder... Ook al snapt hij verstandelijk dat ze niet op het grote mensen feestje konden komen, hadden we een ander idee... We gaan zijn ouders extra uitnodigen naast de bestaande bezoekregeling, om met elkaar iets lekkers te gaan eten... Hij vond het een goed idee...

Moeder op zijn verjaardag...  
's Ochtends op zijn verjaardag hebben we hem zachtjes wakker gezongen, terwijl hij nog in zijn bed lag... Hij glom van trotsheid... Geen tranen dit keer om het afscheid van zijn vorige levensjaar... Hij is gegroeid daarin... Ik vertelde hem mijn idee... Om straks zijn moeder te bellen... Zodat ik haar kan ophalen en hij samen met haar die middag zijn verjaardag kon vieren... Dat vond hij een goed idee... Tot die middag zelf... Zijn moeder zat in de kamer... Hij kwam thuis en was eigenlijk teleurgesteld dat hij niet buiten kon spelen... Mokkend ging hij zitten... Mijn suggestie om zijn moeder een computerspel uit te leggen, ging over in het spelen van een computerspel, terwijl moeder zwijgend naast hem zat... Een nieuwe suggestie aanreikend om samen boven de woestijnratjes te bekijken en eten te geven, was binnen enkele minuten klaar en opnieuw mokkend zat hij beneden... Zijn moeder begreep hem niet... De communicatie verliep stroef, omdat ze elkaars taal niet spreken...

Een afspraak met de gezinsvoogd van jeugdzorg...
Na al dat mokken vertelde hij uiteindelijk huilend dat hij zijn moeder mist en dat hij bij haar wil wonen... En moeder snapte er nog minder van... Huilen op zijn verjaardag? Ze vroeg aan ons als zijn pleegouders of hij een nachtje mag komen logeren, omdat wij nu toch zien hoe ze nu is... Moeder snapt het Nederlandse systeem van rechtspraak en jeugdzorg niet... Ze snapt de rol van pleegouders niet... Uiteindelijk hebben we een afspraak kunnen maken... We zullen aan de gezinsvoogd van jeugdzorg doorgeven dat moeder en zoon een gesprek willen over de uitbreiding van de bezoekregeling... En we hebben ook kunnen uitleggen dat een nachtje logeren op dit moment een stap te ver is... Zijn verjaardag liet zien dat hij niet met haar zonder ons alleen wilde zijn... Omdat hij haar niet begrijpt, terwijl ze veel praat... En omdat hij daarom mij erbij wil hebben als tolk... En omdat moeder nu nog geen eigen woning heeft, waar hij kan logeren... In ieder geval weet hij nu dat moeder in Nederland blijft... Zolang hij kind is... Omdat, zoals ze hem vertelde, een kind zijn moeder dichtbij nodig heeft... Wijze woorden van haar die bij hem rechtstreeks binnenkwamen...

Juf Jet zag zijn faalangst tijdens de toets...

Twee weken geleden bleek de kracht juf Jet op de leerkracht van zoonlief... Ingeborg Dijkstra van Stepping Stones Coaching heeft het gastblog geplaatst in haar blog...  Stepping Stones Coaching adviseert en begeleidt kinderen, tieners en volwassenen in algemene en probleemsituaties... Zij geeft mensen net dat duwtje in de rug dat ze nodig hebben! En dat duwtje gaf juf Jet, de zus van mees Kees, aan zoonlief... 

Boos thuis uit school...
Afgelopen november kwam zoonlief thuis uit school... Boos....Héél boos... Ik liet hem even uitrazen en maakte warme chocolademelk voor hem... Zoals gebruikelijk...

Het effect van dat duwtje in de rug door juf Jet is terug te lezen in het gastblog over de motivatie bij een kind en de rol van de leerkracht...

Op 3 februari jl. is het blogbericht eveneens geplaatst via HETKIND, dat een platform biedt voor iedereen die is toegewijd aan de ontwikkeling van kinderen en jonge mensen en ontpopt zich inmiddels als een inspiratiebron voor heel veel mensen...

Juf Jet, de zus van mees Kees...

Begin januari dit jaar heb ik gereageerd op de vraag van Tineke Verdoes, @Tineke_Verdoes op Twitter. Ze zocht gastbloggers voor haar website Kindertalenten, een site over de talenten van kinderen binnen het onderwijs en binnen de opvoeding, gericht op de basisschoolleeftijd. De missie van kindertalenten is: informeren, inspireren en enthousiasmeren van leerkrachten en opvoeders om met de bril van ‘DE KRACHT VAN’, te gaan kijken naar kinderen. Vanuit die missie kwam ik bij de KRACHT van de leerkracht, waardoor leerKRACHT ontstond...

Even voorstellen... Juf Jet...
Gisteravond was er weer MR-vergadering op school... En al vier jaar zit ook juf Jet, de zus van mees Kees,  in de MR... Een enthousiaste juf die op de eerste plaats gaat voor wèrkelijk contact met de ander...

Lees verder in het gastblog...

Het kind als antwoord...

'k Wist niet wat ik zag vanochtend.. Om vijf voor half zeven stond-ie al onder de douche... Om kwart voor zeven aan tafel... Vet compliment van mij dat hij zo mooi op tijd was... Hem teruggevend dat hij het gewoon kan... Ja, wanneer hij het zelf belangrijk vindt... Is dat dus de sleutel? Een kind heeft al alles in huis om in ontwikkeling te komen? En het komt tevoorschijn, wanneer het kind het nodig heeft? Een gedachte niet van mij... Ik zag het laatst in een tweet voorbijkomen via @Lexhupe... Het kind als antwoord... En het klopte vanochtend... Mijn kind had zijn antwoord... Om samen met zijn vrienden vanaf een bepaalde plek naar school te fietsen ... Geen getreuzel, gewoon de stappen zetten die gezet moesten worden om op tijd klaar te zijn...

En nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik hem naar de reden van zijn vroeger dan normaal zijn... Nou gewoon... Omdat ik mijn vrienden niet wil missen... Als ik er niet zou staan, dan rijden ze door... Hoezo missen? Spreek je dan geen tijd af...? Ze kunnen niet zo goed klokkijken... Ik hoorde me een parallel maken over de trein die op een station te vroeg aankomt en met volle vaart doorrijdt... Ik hoorde me zeggen over afspraken maken doe je niet alleen... Ik hoorde me zeggen over zijn rol bij het klokkijken van zijn vrienden...En wat ik ook inbracht, zijn antwoord was: ik wil er gewoon staan, dan mis ik ze niet...

En toen de schakeling... 'k Dacht terug aan het filmpje op twitter over "Het kind als antwoord"... Ja, vanochtend had hij zijn antwoord... En dan kan ik mijn ervaringen delen, aangeven hoe het ook anders zou kunnen, maar... Het is zijn antwoord... Zijn antwoord om 's ochtend op tijd klaar te staan... Voor zijn vrienden... Om samen te fietsen en voor schooltijd nog wat te chillen... En wie ben ik om op dat moment aan de rem te trekken? En hem die ervaring ontnemen zolang hij daardoor geen gevaar loopt? Nu weet ook ik het antwoord... Met dank aan mijn kind...