Eerste dag van Ritalin-trial op school...

Ben je nu toch met Ritalin-trial begonnen voor je zoon? Ja... de enige kans om rugzakgeld ingezet te krijgen voor Remedial Teaching op school... En wie weet, werkt de medicatie wel heel goed voor hem.... Naast ADHD-kenmerken vanuit onveilige omgeving en trauma, is hij hoogsensitief en hyperalert... Dus medicatie is zeker niet het eindstation...

Afgelopen zaterdag zijn we thuis al begonnen met de medicatie... Om te observeren hoe hij reageert... Wij zagen geen verschil... De turnleraar en de moeder van zijn beste vriend zagen een iets minder drukke jongen...

Vanochtend de eerste schooldag met medicatie... Omdat ik de medicatie zelf aan meester wilde overhandigen voor deze week, ben ik naar school geweest... Meteen een mooi moment om zoonlief te observeren... Bij zijn aankomst op school.. Bij de overgang van de gang naar zijn klas...

Na schooltijd kwam zoonlief thuis en vertelde dat hij vier kruisjes had... Meer dan afgelopen maanden... Omdat ik de hele tijd praatte over mijn pilletjes, zo zei hij... Maar ik kan me nu wel beter  op mijn werk concentreren... Dat klinkt belovend... Toch ook maar de meester gebeld... Om te horen hoe het was gegaan de eerste dag... En niet om het verhaal van de kruisjes te checken, beloofde ik zoonlief...

Volgens meester hebben we deze week zeer zeker een placebo... want zoonlief was veel drukker dan normaal... Hij had wel twintig kruisjes kunnen krijgen... Wat ben ik blij dat we de trial niet eerder zijn gestart tijdens de schooltoetsen, zoals meester had gevraagd... Ik hoor me nog zeggen... Na de toetsen, want stel je voor dat hij drukker wordt... Ik keek er wel van op, want mijn indruk vanochtend was dat zoonlief rustig was voor aanvang van school en overgang naar de klas... En thuis is-ie gewoon zoals altijd... Zou meester's verwachting van de medicatie anders zijn dan zijn waarneming?

Zelfde dag... zelfde kind... zelfde pilletje... En drie verschillende ervaringen... Vanuit leerkracht... vanuit ouders... vanuit kind... Dat kan interessant worden... Gelukkig hebben we nog ruim tweeëenhalve week te gaan in deze medicatietrial... Ik snap niet waarom bij de medicatietrial standaard één scorelijst wordt uitgedeeld voor de hele week... De scorelijst per dag invullen geeft een objectievere waarrneming dan één keer per week...

Ben benieuwd of meester gelijk heeft voor wat betreft de placebo in deze week... De medicatietrial wordt dubbelblind uitgevoerd, dus alleen de apotheker weet wat er gegeven wordt... Straks hebben we de nabespreking met gezinsvoogd en psychiater... Waarin de diverse ervaringen samenkomen... Waarin bekend wordt gemaakt welke concentratie Ritalin in welke week gegeven is... Maar één ding staat wat mij betreft bovenaan... De ervaringen van zoonlief... Kindcentraal... daar gaat het tenslotte toch om? In de zorg... èn in het onderwijs...

Via passende vorm van onderwijs NU naar passende plek in maatschappij van STRAKS...?

Er wordt veel gesproken over het onderwijs... Met boosheid... Onbegrip... Strijd.... Bezuinigingen... Niet alleen de leerkrachten en onderwijs ondersteunend personeel tot stakingen aan toe... Maar ook tussen verschillende politici, elk vanuit eigen kleur... Er is zelfs een groep ouders en leerkrachten die hun ervaringen laten vertegenwoordigen via Beter Onderwijs Nederland... En heeft niet elk ouder zijn/haar ervaring met het onderwijs... En de leerlingen zelf? Zijn die aan zet? Leerlingen als gebruikers van het bedoelde Nederlandse onderwijs? Dus bij uitstek ervaringsdekundige van dat bedoelde onderwijs?

Wanneer gaan we het nu met elkaar hebben over de kwaliteit van het onderwijs... Bekeken vanuit verschillende invalshoeken... Dus niet alleen leerkrachten en onderwijs ondersteunend personeel, maar ook ouders en leerlingen... En ook samen met de politiek via een one-issue partij voor de kwaliteit van het onderwijs... Een partij met alle onderwijswoordvoerders vanuit de huidige politieke partijen... En dan hebben we het met elkaar over de kwaliteit van het onderwijs... Dus ook over de kwaliteit van passend onderwijs... Waar jeugdzorg, jeugdhulpverlening, onderwijs, ouders en kinderen hand in hand gaan... Kwaliteit van het onderwijs, omdat het kind centraal wordt gesteld... Omdat we met elkaar inzien dat het geven van een passende vorm van onderwijs aan elk kind NU, gewerkt wordt aan een passende plek in de maatschappij van STRAKS...

Terug naar afgelopen vrijdagavond... Pauw en Witteman... De aanleiding voor deze blog... De woordvoerder voor onderwijs van de PVV, Beertema, was uitgenodigd... Normaalgesproken volg ik dat programma alleen via Twitter, maar als het over de kwaliteit van het onderwijs gaat... Mijn oren gericht op de TV, mijn ogen op mijn tijdslijn van Twitter... En er werd veel getwitterd over de uitspraken van Beertema... Die zal ik niet herhalen... Maar door die woorden en uitspraken heen, hoorde ik inhoud... En bijdrages voor de kwaliteit van het onderwijs nu...

Ten eerste heeft Beertema 34 jaar werkervaring in het onderwijs... Ervaringsdeskundig dus... Bruikbaar om samen met andere ervaringsdeskundigen verder te komen met de kwaliteitsverhoging van het huidige onderwijs...

Daarnaast ging het over het aantal onderwijsuren in relatie tot de kwaliteit van het onderwijs... Goed punt... Want wanneer we vanuit de verschillende invalshoeken al onze ervaringen samenbrengen, zou het zo maar kunnen dat er minder onderwijsuren nodig zijn... Loskomen van het beeld dat meer lesuren automatische een kwalitatief beter onderwijs opleveren... Er lijkt een machtsstrijd te ontstaan over het aantal onderwijsuren... En is die strijd in het belang van de kwaliteit van het onderwijs voor de kinderen NU?

Vervolgens ging het over de kenniscrisis, waar in één zin alle jonge leraren over één kam werden geschoren, omdat ze niet meer kunnen spellen, rekenen, cijferen of over de westerse cultuur kunnen vertellen... Daar gaan haren van overeind staan... Want ook hier geldt.. Elke leerkracht, los van leeftijd, is uniek... Met eigen kwaliteiten om in te zetten voor de leerlingen in zijn/haar klas... Over leerkrachten die spelfouten maken op (digi) schoolbord of de spelouten niet verbeteren tijdens nakijken van huiswerk, kunnen we het wel hebben tijdens de gesprekken over kwaliteit van het onderwijs... Want als voorbeeld... Hoe kunnen leerlingen iets goed spellen, wanneer hen niet gezegd wordt hoe het wel moet? En onderschat de kracht van beelddenken niet... Een eenmaal geprogrammeerd beeld van een foutief gespeld woord zit stevig verankerd in het hoofd van een kind...

Natuurlijk ging het ook over de bezuinigingen... Minder geld... Minder mensen... Kwaliteit omlaag...? Maar zijn scholen via de schoolbesturen nu niet aan zet, om met die ene zak geld die vanuit het Rijk wordt gegeven, de zogenaamde Lump Sum, keuzes te maken over hoe dat geld wordt ingezet in het totale onderwijsproces? Is voor leerkrachten, ouders en leerlingen inzichtelijk hoe die keuzes gemaakt worden? Is inzichtelijk hoeveel van dat geld besteed wordt aan het primaire onderwijsproces en hoeveel geld zit in overhead (managers, gebouwen, etc.)? Zijn geoormerkte geldstromen voor rugzakjes, dyslexie, aantal allochtonen op een school of opleidingsniveau van ouders inzichtelijk en worden die gelden op zijn minst ingezet voor het doel waarvoor ze zijn gegeven door het Rijk?

Tenslotte nog een uitstap naar het u-zeggen op scholen... Eigenlijk hebben we het hier over hoe we met elkaar omgaan... Het respecteren van de leerkracht, maar ook... Het respecteren van de leerling, waarbij leeftijd geen rol speelt... Hoeveel leerkrachten kunnen door het gedrag van een leerling heen horen, wat er werkelijk gezegd wil worden door di eleerling? Het afhaken van leerlingen in de klas... Zegt dat iets over de leerkracht? Misschien is de lesstof saai, te moeilijk of te makkelijk? Of ziet de leerling niet in waarvoor onderwijs bedoeld is? Dialoog tussen een leerkracht met een leerling... Maar ook die leerling met zijn ouders/verzorgers... Elke combinatie is anders en vraagt ook wat anders... Gaat het niet om gehoord worden van elkaar... Dat leerkracht en ouders/verzorgers samen op een coachende manier het kind of dejongere op weg helpen via een passende vorm van onderwijs NU naar een passende plek in de maatschappij van STRAKS?

Ouderbetrokkenheid…? Is dat niet de verantwoordelijkheid van de ouders zelf…?

Wiens verantwoordelijkheid is ouderbetrokkenheid nu eigenlijk...

Van school, van de ouder zelf, de politiek...? Vanuit mijn invalshoek als een betrokken ouder op één van die vele scholen is, dat ouderbetrokkenheid pas ècht van de grond komt, wanneer:

• de school niet alleen in een schoolplan en schoolgids aangeeft hoe de school ouderbetrokkenheid ziet (visie) en hoe de school het gaat aanpakken (missie), maar nog belangrijker... dat de school ook gaat handelen volgens die visie en missie…

Dus niet alleen zeggen wat je doet, maar ook doen wat je zegt en niet pas over twee jaar doen vanwege de verplichtingen vanuit de inspectie... Bovendien is er ook nog eens een gezamenlijk doel… Namelijk het belang van de ontwikkeling van het kind… Dan luister je naar elkaar, neem je elkaars informatie serieus, ben je partners, is er geen angst, maar vertrouwen als basishouding… Waar is de leerkracht bezorgd over het kind en hoe kan je dat als ouder wegnemen… En wie neemt de zorg over het kind bij de ouders weg?

Hoe weten we nu of school echt doét wat het zegt over ouderbetrokkenheid?

Bekijk eens een website van de Ouderraad of van de medezeggenschapsraad… Zitten er personeelsleden in de Ouderraad of alleen ouders? Wat doet een Ouderraad? En hoe vaak zijn ouders in een medezeggenschapsraad om advies gevraagd door de directeur en wat is er met dat advies gedaan?
Wat is de opkomst van ouders bij een ouderavond? En hoe worden ouders daarvoor uitgenodigd?Hoeveel ouders vullen een oudertevredenheidsenquête in? En zijn er ouders overdag aanwezig in de school?


Wanneer ik één dag schooldirecteur mocht zijn, dan…

• zou ik willen weten waarom er zo weinig ouders een oudertevredenheidsenquête invullen...
• zou ik willen weten waarom ouders niet massaal naar de ouderavond komen...
• zou ik niet alleen willen praten over ouderbetrokkenheid, maar ook over leerlingbetrokkenheid en leerlingtevredenheid... Leerlingen als de gebruikers van het onderwijs...
• zou ik insteken op samendeskundigheid en ervaringen van ouders èn leerlingen inzetten...
• zou ik bijeenkomsten organiseren van maximaal vijf ouders/leerlingen en vijf leerkrachten per keer, om het te hebben over bejegening van elkaar: hoe gaan we met elkaar om, hoe gaat de communicatie met elkaar, wat zijn de behoeftes, hoe blijven we in dialoog...
• zijn er rondetafelgesprekken over zorgleerlingen mèt ouders èn leerling aan tafel...
• wil ik voor elke leerling weten hoe ik met ouders en leerling communiceer, bijv. per mail, telefoon of anders...

Maar... ik ben geen schooldirecteur... Ik ben slechts een betrokken ouder... Die de spagaat ziet tussen school en de regels van bovenaf via de inspectie... Heb ik bewondering voor de school hoe deze zich in de praktijk staande houdt... Met al die verschillende ouders en leerlingen... Wisselende lesmethodes... Bezuinigingen... Wisselende manieren van werken: handelingsgericht, opbrengstgericht, passend onderwijs...

Maar wanneer school en ouders hetzelfde vertrekpunt hebben, namelijk het specifieke kind... Zou het dan toch mogelijk zijn om samen via een passende vorm van onderwijs de weg naar een passende plek in de maatschappij zichtbaar te maken? Beginnend bij de passie van het kind?

Rechten van ouders versus ouderbetrokkenheid...

Er wordt de laatste tijd weer veel gesproken over ouderbetrokkenheid... Ieder vanuit zijn/haar eigen ervaring .. En dat is goed... Mits we van elkaar vooraf weten wat we onder ouderbetrokkenheid verstaan... Zoals in het blogbericht gister een eerste aanzet is gegeven...

Maar los van al dat praten over ouderbetrokkenheid hebben ouders ook gewoon rechten…

• Recht op deelname aan een Ouderraad zonder schoolpersoneel...
• Recht op deelname aan een Medezeggenschapsraad, waarin afspraken tussen ouders en directeur worden nagekomen...
• Recht op inzage in het leerlingdossier...
• Recht op inzage toetsresultaten...
• Recht op eenduidige informatie over inzet van leerlinggebonden financiering en daarmee recht op het inzetten van een onderwijsconsulent via http://www.onderwijsconsulenten.nl wanneer school en REC-organisatie elk iets anders vertellen aan ouders...
• Recht op ondertekening van een handelingsplan ten behoeve van inzet rugzakgeld...

Bovendien is het voor ouders gemakkelijker geworden om òver die rechten aan de juiste informatie te komen, bijvoorbeeld via http://www.voo.nl en http://www.voo-50tien.nl  van Vereniging Openbaar Onderwijs... Die ouders informeert over medezeggenschap, over dyslexieprotocollen en over leerling-gebonden financiering... En onderschat de kracht niet van het gebruik van social media, zoals twitter, linkedin, hyves of facebook, waardoor evaringen worden gedeeld of informatie wordt verkregen…

Daarom zouden er (lastige) vragen kunnen komen van ouders... Bijvoorbeeld:

• wanneer school de financiën niet transparant maakt...
• wanneer er over hetzelfde onderwerp verschillende informatie aan ouders wordt gegeven door meerdere instanties...
• wanneer adviezen vanuit jeugdhulpverlening aan ouders door school niet worden opgepakt...
• wanneer er niet ècht geluisterd wordt naar ouders, maar dat er meteen oplossingen worden aangeboden...
• wanneer er geen ruimte geboden wordt aan de medezeggenschapsraad tijdens een inspectiebezoek
• wanneer er geen gevoel van welkom is richting ouders. Bijvoorbeeld door te vragen aan een ouder op school: wat kom je hier doen…?

Zouden scholen daarom juist blij moeten zijn? Blij met ouders die vragen stellen... Blij met lastige ouders... Blij met klagende ouders... Wetende dat juist dié ouders betrokken ouders zijn... En zouden scholen zich pas ècht zorgen moeten gaan maken, wanneer ouders stil zijn..?

Ouderbetrokkenheid in de gouden driehoek…

In alle discussies en gesprekken over ouderbetrokkenheid hoor ik mensen langs elkaar heen praten.... Gewoon, omdat er vanuit verschillende invalshoeken wordt gesproken... Uit eigen ervaringen... Daarom wil ik graag stilstaan bij het begrip “ouderbetrokkenheid”… Wat verstaat de één eronder, wat verstaat de ander eronder, wat versta ik eronder… Praten we over hetzelfde?  Zo heb ik voor mezelf al drie verschillende definities van ouderbetrokkenheid… Wanneer ik dat niet deel met de ander, zal de vervolgcommunicatie tussen ons, tussen scholen met ouders, in de politiek, in de media, minder soepel verlopen… Wat zal leiden tot verwarring, onbegrip en al dan niet lastige vragen…

1^e definitie 
Ouders helpen vrijwillig mee in school... Bijvoorbeeld met Sinterklaas- en kerstversieren... Bij een schoolreisje... Bij de sportdag... Luizen pluizen... In de schoolbibliotheek… Taken waarvan niet is aangetoond dat het kind er direct beter van gaat leren, maar waarvan is bewezen dat de schoolbetrokkenheid bij ouders wordt vergroot…

2^e definitie

Ouders helpen thuis het kind met onderwijstaken... Zoals taalstimulering via voorlezen en samen lezen... Of tafels stampen voor het rekenonderwijs omdat school daar geen tijd voor heeft... Naar musea gaan voor de algehele ontwikkeling... Samen muziek maken... Of de natuur in voor biologie… Kortom taken die het kind stimuleren in zijn ontwikkeling in vertrouwde omgeving buiten school…

Tenslotte de 3^e definitie

Ouders zijn actief onderdeel van de gouden driehoek ouder-kind-school... Waarin ruimte is voor inbreng van school, ouders èn het kind... Om samen het kind maximaal te laten ontwikkelen... Om te bouwen aan structuur en duidelijkheid voor het kind, dat zich in twee omgevingen beweegt, namelijk op school èn thuis... Wetende dat het kind loyaal is aan zijn leerkracht, maar ook aan zijn ouders… Door thuis te vragen hoe het op school ging en op school te vragen hoe het thuis ging… Samen de passie van het kind ontdekken en daar onderwijs op afstemmen. Taken die bijdragen aan samen creëren van een omgeving, waar een kind zich optimaal kan ontwikkelen. Een omgeving met openheid, veiligheid en vertrouwen als ankers...

Als pleegmoeder heb ik het voorrecht om via pleegzorg getraind te zijn als teamspeler rondom onze 10-jarige pleegzoon... Een team, waarin jeugdzorg, jeugdhulpverlening, onderwijs en pleegouders aan deelnemen... Een team dat enkele keren per jaar bij elkaar komt... Een teamrol die ik elke ouder gun... Niet alleen in het basisonderwijs, maar ook in het voortgezet onderwijs... Juist dan... Wanneer de kans op ontsporen groter is... Door puberteit... door het ontbreken van de juiste passie voor een baan straks...

Teamspeler zijn in de gouden driehoek rondom mijn kind... Om mijn ervaringen die ik als ouder heb, af te stemmen met school... Om de inbreng van mijn kind af te stemmen met school... Want als hij mag doen waar hij goed in is & wat hij leuk vindt om te doen, voelt hij zich gelukkiger... Zou dat nu die broodnodige basis zijn voor onze maatschappij STRAKS? Via onderwijs aan onze kinderen NU? Daarom mijn drive voor ouderbetrokkenheid in de gouden driehoek...

Hartfilmpje nodig om een medicatietrial ADHD te starten?

Daar zaten we weer... Voor de vierde keer op rij... Uitleg over de medicatietrial met Ritalin via de psychiatrische polikliniek... Dit keer zonder kind... Maar mèt de gezinsvoogd... Vanwege de juridische eindverantwoordelijkheid...

Uitleg over het aantal keer medicatie per dag... Voorstel van de psychiater was 3 x daags... Om de vier uur een dosis... Zodat we als verzorgers ook effecten van de medicatie thuis kunnen waarnemen... Maar als we nu om 7 uur starten bij het ontbijt? Dan hebben we het eerste uur al thuis... Maar dan is de volgende dosis om elf uur... Vooraf aan de grote pauze...Handig? Dat weten we nu niet... Want we weten we ook niet of een pilletje 3, 4 of 5 uur doorwerkt, dus... Door onze inbreng kunnen we nu volstaan met  twee maal daags een pilletje... Drie weken lang, ook in het weekend...Startend na de schooltoetsen deze en komende week...

Volgende uitleg... De scorelijsten van de ADHD-kenmerken.... De psychiater overhandigt ons drie formulieren voor school en drie formulieren voor thuis... Dus dat is één formulier per week? vraag ik... Hoe zit dat dan met die andere leerkracht op woensdag? En weet je aan het eind van de week nog hoe het maandag ging? Als we dan onderzoek gaan doen, laten we het dan ook goed doen... Gewoon elke dag scoren... Zodat we in deze hectische maatschappij niet in ons ons geheugen hoeven te graven... Om onderzoeksresultaten beter te interpreteren... Om eventuele omgevingseffecten uit te sluiten... De psychiater gaf aan dat eenmaal per week standaard is... De gezinsvoogd ging in ons verzoek mee... Immers, het is school die de medicatietrial verplicht stelt zodat de ambitieuze leerdoelen kunnen blijven staan...

Tenslotte de vraag: zijn er hartproblemen bekend in de familie van uw pleegzoon? We kijken vragend naar de gezinsvoogd... Die haalt de schouders op... En geeft aan dat we dat antwoord ook niet zullen krijgen... Waarop de psychiater adviseert om een hartfilmpje te  laten maken... Om uitsluitsel te geven... Omdat uit onderzoek is gebleken dat er in een enkel geval bij hartproblemen een acute hartstilstand kan plaatsvinden bij gebruik van Ritalin...  Dat is wel het laatste wat we willen meemaken...

Op de terugrit naar huis eerst even langs het gezondheidscentrum om een afspraak te maken voor het  hartfilmpje... De assistent vraagt naar het waarom ervan... Ze fronst haar voorhoofd bij het horen van de Ritalin medicatietrial... De huisarts wordt erbij gehaald... Ook die heeft er nog nooit van gehoord dat een hartfilmpje nodig is bij gebruik van Ritalin... Gebeld naar de psychiater.. Overleg... Volgende week kunnen we terecht in het ziekenhuis... Voor een hartfilmpje... Om hartproblemen uit te sluiten... Voordat we aan de Ritalin gaan... Want stel je voor dat... Dat bij onze pleegzoon de Ritalin zo goed zou werken, dat hij voor eeuwig rustig zal zijn...

ADHD-medicatie of leerdoelen naar beneden bijstellen...?

De langverwachte brief van de schooldirecteur aan onze gezinsvoogd lag vanochtend op de deurmat... De brief was naar aanleiding van vragen die wij als pleegouders begin dit schooljaar stelden via de onderwijsconsulent aan de schooldirecteur... Over de inzet van het rugzakgeld... Over toezeggingen van de schooldirecteur aan de onderwijsconsulent... Over het vooraf overleggen van een wettelijk verplicht handelingsplan ter bespreking met ouders... Over de transparantie van de inzet van wettelijk via indicatie toegekend kindgebonden rugzakgeld...

Half november vorig jaar mocht de gezinsvoogd op school komen... Omdat wij het ontwikkelingsperspectief niet hadden getekend... Omdat wij vragen hadden over de inzet van het rugzakgeld... Omdat wij in het ontwikkelingsperspectief niet het handelingsplan herkenden...

De gezinsvoogd moest handelingsplannen ondertekenen, waarvan later bleek dat wij ze niet eerder hadden gezien... De schooldirecteur meldde aan de gezinsvoogd dat die plannen met pleegouders waren besproken... En dat pleegouders moesten stoppen met vragen naar de inzet van het rugzakgeld... Hierover zou een brief worden opgesteld aan de gezinsvoogd in kopie aan pleegouders... Aan de onderwijsconsulent werd gemeld dat school nu had voldaan aan de wettelijke verplichting...  Waarop de onderwijsconsulent aangaf dat er nog wel vragen van pleegouders openstonden...  Het werd stil vanuit school... Heel stil...

Tot vanochtend... De verwachte brief aan de gezinsvoogd... Ik scan de inhoud...Wanneer de gezinsvoogd niet meewerkt aan de inzet van medicatie voor de ADHD-kenmerken van onze pleegzoon, kan school niet voldoen aan het waarmaken van de ambitieuze doelen die school heeft gesteld voor dit schooljaar.. En zullen deze doelen halverwege dit jaar naar beneden moeten worden bijgesteld... Mocht de gezinsvoogd na een gesprek niet tevreden zijn over het aanbod aan kinderen met een cluster-4 indicatie, dan wordt aangeraden om naar een school uit te kijken die een ander aanbod heeft voor kinderen met een cluster-4 indicatie...

Heldere taal... Aan de vooravond van passend onderwijs... Ben heel benieuwd welk zorgprofiel aan deze school wordt gekoppeld... Uiteraard vanuit mijn MR-pet... Ben ook heel benieuwd wat de gezinsvoogd van de schoolbrief vindt... En welke rol de onderwijsconsulent nog heeft in het geheel... En bovenal... Met welke resultaten onze pleegzoon de schooltoetsen maakt die vorige week en komende week afgenomen worden... Misschien passen die resultaten heel mooi binnen de ambitieuze doelen die school heeft gesteld... Dan is er geen medicatie nodig... Dan kunnen we een verzoek indienen om zijn cluster-4 indicatie in te trekken...

Uiteraard gaan we na de huidige schooltoetsen na ruim vijf jaar toch starten met een drie-weekse medicatietrial... Om school tegemoet te komen... zelfs nog zonder officiële ADHD-diagnose... Om te kijken of medicatie werkt bij de ADHD-kenmerken op school van dit getraumatiseerde kind...

En buiten schooltijd gaan we door met het aanbieden van lesstof via een leerstijl voor beelddenkers... En start hij komende maand met nog zes kinderen vanuit een aanpak voor hoogbegaafde kinderen... Gewoon, omdat hij met passend onderwijs meer kan bereiken dan de door school opgestelde ambitieuze doelen voor dit schooljaar... Noem het maar ouderbetrokkenheid...

Moederinstinct...

Vanmiddag... Tien over drie... Er wordt gebeld... Hoi, mag ik bij X spelen? Mijn vriend gaat ook mee... Hij heeft poesjes thuis, die mogen we zien.... Nu heb ik X al enkele keren meegemaakt, ook op verjaardagsfeestjes, dus ik weet wie hij bedoelt... Maar hij heeft nog nooit bij X thuisgespeeld... Ik vraag zijn adres en hij belooft me dat zijn mobieltje standby staat... Zodat ik hem kan bereiken... Met het om half vijf naar huis komen stemde hij in... Hij zou dan samen met zijn vriend naar huis fietsen...

Tien voor vier... Mijn innerlijke stem zei mij dat ik hem moest bellen... Om te weten of vader of moeder van X ook thuis was... Ik belde... Antwoordapparaat... En belde nog een keer... Opnieuw een antwoordapparaat... Dan maar zijn vriend gebeld... Die wel opnam... Op mijn vraag of vader of moeder van X aanwezig waren, kreeg ik een ontkennend antwoord... Maar wel de mededeling dat zijn grotere broer net thuis was gekomen... In ieder geval voor mij reden om hem op te halen... Wetende dat zowel bij zijn vriend als bij ons thuis geen kinderen mogen spelen, wanneer ze alleen thuis zijn...

Aangekomen bij X waren ze alle drie buiten aan het spelen.. De poesjes bleken oude katers te zijn en binnen zaten drie pubers van een jaar of vijftien... Zoonlief mokkend dat hij mee moest, want het was toch pas over een kwartier half vijf? Dan kon hij toch wel alleen naar huis fietsen...? Dus niet... Afspraak was afspraak... Zijn telefoon stond uit...

Kwart over vijf... De telefoon gaat... De moeder van zijn vriend... Of ik wist waar haar zoon was... Hij beantwoordde zijn mobieltje niet en hij zou om half vijf naar huis komen... Kort verteld dat het plan was om half vijf naar huis te komen... En dat er geen vader of moeder thuis waren... Gelukkig kon ik haar het adres van X doorgeven... Het begon al aardig donker te worden....

Kwart voor zes... Ik bel naar het huis van zijn vriend... Nee, hij is nog niet thuisgekomen.... Mijn moeder is naar X toe, zegt zijn zus... Ongerust gevoel, wanneer ik de telefoon neerleg... En zoonlief pikte dat op... Nou komt-ie misschien nooit meer op school... Heb hem gerustgesteld, dat hij vast niet in zeven sloten tegelijk loopt en dat X er ook nog bij is... Hij is vast de tijd vergeten, omdat-ie nog niet kan klokkijken. Want ik zeg altijd hoe laat het is... bedenkt-ie...

Kwart voor zeven... Opnieuw gaat de telefoon... De moeder van zijn vriend... Hij is veilig thuis... Ze was naar het huis van X gereden... Daar waren ze niet... Alleen een vijftal pubers... X en zijn vriend waren naar de supermarkt om iets te halen... Bij de supermarkt aangekomen heeft ze zijn fiets in de auto geslingerd... en is behoorlijk boos met haar zoon naar huis gereden... Die na het eten meteen naar bed kon... En spelen bij X thuis zit er voorlopig niet in... Ze was behoorlijk ongerust geweest...

Mama, ik wil zò graag een Blackberry...

De eerste bezoekregelingen met zijn moeder lieten al zien wie de baas was... In de beginperiode brachten we hem nog... Naar een neutrale plek voor een door jeugdzorg begeleid bezoek met zijn moeder... Het was voor ons confronterend om te zien, dat hij als eerste in moeder's tas dook.. Om te kijken wat ze mee had genomen... Snoep, kadootje, chips... En voordat wij moeder konden begroeten, was de zak snoep of chips al opengemaakt en hij zat rustig in de hoek te genieten van zijn 'buit'...

Regelmatig is door jeugdzorg aan moeder gevraagd om pas iets te geven wanneer het bezoek voorbij was... Of om aan te geven dat hij moest leren dat zijn moeder het belangrijkste was, zijn grootste kado... Uiteindelijk begreep moeder wat er bedoeld werd en liet ze niet meer toe dat hij als eerste haar tas indook... En wij konden hem voorstructureren door hem te laten beseffen dat zijn moeder voor hem kwam... Kleine correcties tijdens de, inmiddels door onszelf begeleide bezoeken, leverde vaak een boos kind op en een moeder die hem vroeg op hij boos op haar was... Dus met die correcties tijdens het bezoek zijn we mee gestopt... Terwille van behoud van de band tussen moeder en zoon... Want die is er... Een moeder die het beste wil voor haar kind... En een kind die het toch elke keer weer leuk vindt dat zijn moeder er is...

Na afgelopen bezoek belde moeder om ons  Happy New Year te wensen... En ze gaf aan dat ze een mobiele telefoon had gekocht... Een BlackBerry... Omdat hij dat zo graag wilde hebben... Ja, ze wist wel de afspraak dat hij pas met twaalf jaar internet op zijn telefoon mag... En dat hij nu een mobieltje heeft om te bellen dat hij op school is aangekomen... Maar hij wilde het zo graag, zei hij haar tijdens het vorige bezoek... We hebben een afspraak kunnen maken, dat zij ons een volgende keer eerst belt, wanneer hij weer iets graag wil hebben... Om samen af te stemmen, zodat we niet tegen elkaar worden uitgespeeld... en soort co-ouderschap met duidelijkheid voor hem...

Aan hem hebben we toen uitgelegd dat de Black Berry nog een jaartje in de kast blijft... Want de afspraak was 12 jaar en hij is nu bijna elf... Hij begreep het... Snapte zelfs dat hij beter iets anders had kunnen vragen, wat nu meteen te gebruiken is... Want een jaar is lang...

Tot vandaag... We kwamen tot het besef dat we nog steeds kunnen vasthouden aan internet op zijn telefoon vanaf 12 jaar... En ja... De Black Berry is buitenkant, maar zijn prepaidkaartje blijft hetzelfde... Om te bellen wanneer hij op school is aangekomen... We hebben hem verteld dat hij niet een jaar hoeft te wachten op zijn Black Berry... Ook aangegeven dat menselijke relaties belangrijker zijn dan spullen... En toch sprong hij een gat in de lucht... Had er al nachten over gedroomd... Zijn wens was uitgekomen... Zò blij... We werden bijna platgedrukt in een knuffel... Omdat-ie zo dankbaar was... En zijn moeder? Wie zijn wij om haar te veranderen... Het is de huidige band tussen haar en hem... Een band die we koesteren... Voor haar, maar vooral voor hèm...

In de molen van de GGz...

Laatste schooldag voor de kerstvakantie... 's Middags voor de derde keer naar de psychiatrische polikliniek... Om te horen of de diagnose van school juist is... Vorig jaar wist school het al... Hij heeft ADHD... Zijn hoofd zit vol... En er is een vermoeden van cognitieve achteruitgang... Dus hij heeft medicatie nodig... Alleen de psychiater wist het nog niet... Dus daarom hebben we ons vorig jaar maart via de gezinsvoogd aangemeld bij een psychiatrische polikliniek... Een kliniek die ook hulp kan bieden bij traumaverwerking via EMDR... Want als pleegouders begeleiden we onze pleegzoon nu ruim vijf jaar... Zonder medicatie zien we dat zijn ADHD-kenmerken verergeren wanneer hij zijn omgeving als onveilig ervaart... Vanuit zijn veilige thuishaven verkent hij zijn omgeving, zodat zijn veiligheidsgebied groter wordt... Bij zijn beste vriend thuis.. Op de BSO.. Of tijdens diverse sportactiviteiten...

Helaas niet op school... Alhoewel... Meester gaf vlak voor de kerstvakantie aan dat het stukken beter gaat in de klas... Bijvoorbeeld door zijn tafeltje uit de groep te schuiven tijdens het werken... Of door de speciale omega-3 supplementen, vulde ik aan... Meester gaf nog eens aan dat zoonlief een standaard voorbeeld is van een kind met ADHD en dat ik zal zien dat de medicatie straks ècht gaat werken... Het liefst een langwerkend medicijn, zodat tijdens de grote pauze geen rebound-effect ontstaat, gaf meester aan...

Dus daarom naar de psychiatrische polikliniek... Eindelijk vond in september vorig jaar de intake plaats... En in oktober het eerste gesprek met een kinderpsychiater in opleiding... Vlak voor kerst hadden we nog een gesprek... Nu met twee kinderpsychiaters... Het was dus toch niet zo gemakkelijk om een diagnose te stellen... Ik gaf aan dat school het wel al wist... De psychiater legde uit dat ADHD-kenmerken ook tevoorschijn komen, wanneer het kind in zijn eerste levensjaren een trauma meemaakt in de hechting... Daarom kan de diagnose ADHD niet eenduidig gesteld worden...

Maar omdat school graag wil inzetten op medicatie, voordat het rugzakje met geld ingezet kan worden, gaan we voor dit moment mee in de eenmalige medicatie-trial... Weliswaar met een dubbelblind-trial (alleen de apotheker weet welke dosis wanneer wordt gegeven), zodat placebo-effecten uitgeschakeld kunnen worden.... En uiteraard met een kortwerkende medicatie, zodat er secuur ingesteld kan worden, wanneer de medicatie aan mocht slaan...

Maar na de medicatie-trial zullen we inzetten op de behandeling van de kern van zijn ADHD-kenmerken... Trauma-verwerking... Alleen al omdat hij bij de psychiaters zelf zeer helder kon benoemen wat er gebeurd was... Door terug te kijken naar zichzelf als kleine jongen... Waarbij naast de trauma's ook een grote glimlach op zijn mond verschijnt... Omdat, zoals hij zelf zei, zichzelf zag als schattig klein jongetje...

Schaakmat gezet door mijn pleegzoon...

Kerstvakantie... Tijd voor een weekje logeren van onze pleegzoon bij mijn ouders thuis... Een bekende omgeving voor hem... Nodig voor een veilige omgeving, zodat hij niet hyper wordt uit onveiligheid... En een spaarzame kans om samen met manlief even bij te tanken zonder kind om ons heen, zoals de periode tot ruim vijf jaar geleden...

Het is elke keer weer mooi om te zien hoe mijn ouders hem als hun kleinkind hebben omarmd en opgenomen... Ook al krijgen ze veel vragen van anderen, omdat het zo zichtbaar is dat hij andere genen heeft.... Ghanese genen... Hij is hun enige rondlopende kleinkind... En een teleurgestelde jongen als we hem op komen halen.... Omdat-ie nog niet weg wil...Volledig in de watten gelegd en alle aandacht gekregen van mijn ouders...

Mijn vader lukt het tot nu toe elke keer weer om bij zoonlief iets aan te boren en hem een gevoel van trotsheid mee te geven... Zijn eigenwaarde te vergroten... Zijn zelfvertrouwen op te krikken... Afgelopen zomer bracht hij hem de kunst van het potloodtekenen bij... En deze keer leerde hij hem de spelregels van het schaken... En dat zoonlief het schaken leuk vond, hebben we geweten... We waren nog geen vijf minuten binnen op de dag dat we hem op kwamen halen, of we moesten toekijken hoe hij kon schaken... Op een schaakbord met schaakstukken van gemaakt van Roemeens houtsnijwerk... Je hoorde hem denken... De paardesprong keurig uitgeteld per drie stapjes... Hij glom... Hij was trots...

Ik kijk naar mijn vader... Ik ben trots op hem... Als voormalig onderwijzer ruim veertig jaar voor de klas gestaan... Gewerkt in het praktijkonderwijs... Ik realiseer me opeens dat het hem als leerkracht dus lukte om bij elk kind dat gevoel van trotsheid boven tafel te krijgen... Is dat wat er eigenlijk met passend onderwijs wordt bedoeld? Ontsteek de passie in het kind? Vergroot eigenwaarde en zelfvertrouwen? Zou het zo simpel kunnen zijn?

Weer terug naar het schaken... Gister de kast met spelletjes opgeruimd... Een schaakspel kwam te voorschijn... En nu ben ik aan de beurt... Elke avond een spelletje schaak met zoonlief... Met vallen en opstaan... Met doorkijkjes naar de gevolgen van zijn gekozen zetten... Toeziend dat hij snel leert en strategieën oppikt... Om vanavond te ontdekken dat hij mij met met toren en paard schaakmat zet...

Volgende week maandag naar school... Zoonlief zal aan meester vragen of hij op school schaakles mag krijgen... Omdat hij schaken leuk vindt... En omdat mijn vader hem dat vroeg... Ik ben heel benieuwd wat meester gaat zeggen... Of het past binnen het onderwijsprogramma op een SBO school... In ieder geval zal ik zoonlief blijven uitdagen met een partijtje schaak... Zolang hij dat zelf natuurlijk ook wil en leuk blijft vinden...