zondag 26 juni 2011

Slechts op bezoek bij je kind in de jeugdzorg of kind centraal...?

Ik denk nog even terug aan afgelopen woensdagmiddag. De moeder van onze pleegzoon kwam bij ons thuis op bezoek. Want één keer per vier weken zien we elkaar (mijn man, ik, onze pleegzoon, zijn moeder en soms ook zijn vader). De ene keer bij ons thuis, de andere keer bij zijn moeder.
Jeugdzorg noemt dit de verplichte bezoekregeling van het uit huis geplaatste kind. Volgens de door jeugdzorg opgestelde indicatie is er recht op 1,5 uur per maand bezoek door zijn ouders aan onze pleegzoon, op neutraal terrein èn onder begeleiding van jeugd- of pleegzorg. Als pleegmoeder bracht en haalde ik onze pleegzoon en wachtte geduldig op de gang met een bekertje koffie. De bezoekruimte was veelal een klinische kamer met een tafel, enkele stoelen en soms wat speelgoed.

Hoe anders is het nu vijf jaar later...Sinds vorig jaar mogen we als pleegouders de bezoekregelingen helemaal zelf begeleiden: beter voor onze pleegzoon, want inmiddels is hij na vijf jaar meer gehecht aan ons dan aan zijn eigen ouders. Het begon afgelopen zomer met een bezoekje aan de geitenboerderij in het Amsterdamse Bos. Zowel vader als moeder waren naar de neutrale plek van pleegzorg gekomen, waarna we met zijn allen verder reden. Ik weet nog hoe alert ik was, omdat ik een behoorlijke verantwoordelijkheid op mijn schouders voelde die eigenlijk bij jeugdzorg ligt... Alleen al de gedachte wat te doen, als zijn ouders hem mee zouden nemen...

Als ik nu terugkijk, is er in het afgelopen jaar veel gebeurd in de relatie tussen de ouders van onze pleegzoon en ons als pleegouders en valt het me op hoe ontspannen deze bezoekjes nu zijn: er is veel meer vertrouwen gekomen in elkaar, het groeit langzaam richting co-ouderschap, de bezoektijden zijn veel langer (vaak een middag, een keer een hele dag en afgelopen 2e Kerstdag gezamenlijk uit eten bij de Chinees...) Onze pleegzoon leert zijn moeder Nederlands, zijn ouders leren hem Twi (Ghanees dialect) en Engels, we spelen djembé met elkaar en ondank de taalbarriere zingt onze pleegzoon samen met zijn ouders Afrikaanse liedjes... Moeder heeft zelfs een keer voor ons gekookt en souvenirs voor ons uit Ghana meegebracht...

Ik denk weer terug aan afgelopen woensdagmiddag... Moeder heeft bij ons thuis gegeten en tijdens de maaltijd raakten we in gesprek over die klinische bezoekregeling tot vorig jaar... Dat ze niet wist waar haar zoon woonde... Dat ze daarover zoveel verdriet en pijn in haar hart had... Dat ze altijd heeft gebeden... Dat ze nu zo blij is dat ze bij ons thuis mag komen... Zijn slaapkamer heeft gezien, ons huis, de omgeving...  Aan onze pleegzoon gaf ze in half Engels/Nederlands aan dat ze het o.k. vindt dat hij bij ons opgroeit... Maar... dat ze tot zijn 18e in Amsterdam blijft wonen... Want, zoals ze tegen hem zei: "een kind heeft zijn moeder dichtbij nodig... Dat is goed voor een kind..."

Wat een wijze moeder! Wat ben ik blij dat we nu zelf de bezoekregeling doen, waardoor de bezoeken nu echt menselijk geworden zijn... Waar gesproken kan worden vanuit het hart in plaats vanuit boosheid tegen een systeem dat jeugdzorg heet... En onze pleegzoon? Die zie je meer en meer ontspannen omdat zijn ouders ons als pleegouders hebben geaccepteerd. En is dat niet de kern waar het om gaat? Kind centraal in plaats van "slechts op bezoek...."?

1 opmerking:

  1. Wat goed dat het zo goed loopt.
    Het moet wel heel zwaar geweest zijn om die verantwoordelijkheid over te nemen in het begin.
    Zou pleegzorg langzaam gaan leren wat werkelijk het belang van het kind is?
    Sterkte en heel veel plezier!
    Paul

    BeantwoordenVerwijderen