Wie helpt moeder?

Gister weer bezoekregeling... Deze keer bij ons thuis... Een boze jongen die zijn moeder nauwelijks begroet... Een moeder die dik ingepakt in zwarte jas en zwarte hoed heel weinig zegt... Een moeder waar ik bijna geen contact mee krijg als ze ons huis binnenstapt... Hoe anders was dat tot vier maanden geleden... Toen belde ze wekelijks... Afgelopen maand geen één keer...

Ik bied haar wat te drinken aan... Waarop een Ï'm okay volgt. Na doorvragen blijkt dat een nee te betekenen... 'k Vraag aan hem wat hij met zijn moeder wil doen... Weet niet... Wandelen? Geen zin... Televisiekijken dan? Geen goed idee... Iets samen doen.. En zo kwamen we op de Wii... Anderhalf uur lang hebben ze samen gespeeld... Af en toe een lach... Moeder wilde nog steeds niets eten of drinken... In tegenstelling tot hem... Er wordt nauwelijks gesproken... Vanaf de bank met mijn smartphone kijk ik toe... Voel me er ongemakkelijk bij dat er nauwelijks tot geen communicatie is tussen beiden... Elke gelukte poging van mij uit het verleden om hem te activeren tot het stellen van een vraag of voor hem te vertalen wat zijn moeder zei, verstomde nu in hun stilzwijgen met af en toe een lach...

Om half vijf begon zijn breakdance-les... Misschien een idee dat moeder meegaat? Ik vraag het haar en een I'm okay volgt... 'k Stel haar voor om het aan hem zelf te vragen... waarop zijn volmondig en enthousiast JA volgt... Spullen gepakt en naar de auto... Moeder twijfelt, wil toch naar huis... En vraagt hem wat-ie wil... JA, kijken...Vlak voor de les.... Moeder twijfelt... wil naar huis... 'k Zeg haar dat hij graag wil dat ze blijft...Dat het goed voor hem is dat hij door haar gezien wordt... En moeder kiest ervoor om te blijven... Hij blij...

De les begint... de deur gaat dicht... Moeder staat bij de uitgang... Ik kijk door het raam naar de les en zwaai naar hem... Zie dat hij contact zoekt met zijn moeder... maar hij ziet haar niet... Moeder roept me om haar naar het station te brengen... Ze wil naar huis... 'k Zeg haar dat ik blijf tot einde les... Omdat ze dat aan hem heeft beloofd .. Woordenwisseling volgt... Moeder boos... Zelf weer toeschouwer van de les...

Naar het station.. Moeder gaat weer naar huis... Rust is weer terug... De woorden zijn er weer terwijl we op de bus wachten... Ze vertelt aan me dat ze in de war was... door de les... door de vele mensen... Dat ze daarom naar huis wil... Gaf haar aan dat er een keuze was... dat ze het zelf vroeg... We spreken af... voor volgende maand...

'k Wil haar bellen omdat nog niet zeker is op welke datum... Gelukkig geeft ze aan dat ze een belafspraak wil... neemt namelijk niet de telefoon op als ze niet weet wie er belt... En zo nemen we afscheid.. Zonder eten of drinken... Een dikke knuffel voor hem... En een hand voor mij... met woorden... Take care for him... I'll pray for him... De bus rijdt weg... Hij zwaait naar zijn moeder .... Geen tranen deze keer...

Thuisgekomen... Ik blik terug... Het verschil met vorige bezoeken... Het gaat niet goed met moeder... Verward.... Eenzaam.... En dat is ook niet goed voor hem... Ze heeft hulp nodig... Maar wie? Vragen aan de voogd of moeder geholpen kan worden? Een tolk regelen? Vreemde mensen die ze niet binnen laat of de telefoon voor opneemt? Het besef dat er een heel dun draadje tussen haar en mij is... Een draadje naar haar buitenwereld... Dat ik haar kan bereiken, als ze het maar van te voren weet... Dan toch maar kijken naar Eigen Kracht en daar het beginpunt voor haar zijn? Naar haar zus.... haar ex-man... haar huisarts? Wie helpt moeder? Om daarmee ook hem te helpen?