Vanmiddag weer even langs school om de score-lijsten op te halen... Het is de laatste dag van de medicatietrial met Ritalin voor zijn ADHD-kenmerken op school... Meester kwam al naar de voordeur en vroeg ook zoonlief om even binnen te komen... Zodat meester een héél groot compliment kon geven aan zoonlief... Omdat hij bijna de hele week rustig was geweest... En dat er veel kinderen waren die ook een compliment aan hem hebben gegeven... Gewoon omdat hij een keer de enige in de klas was die rustig was, terwijl iedereen druk was... Meester zei nogmaals dat hij het héél goed heeft gedaan omdat hij zo rustig was en omdat hij deze week zo goed zijn werk afgemaakt had...
Ik kijk zoonlief aan en vraag hem of het werken deze week anders was dan de twee andere weken van de medicatietrial... Waarop ik het antwoord kreeg dat hij in alle weken heel goed zijn werk kon afmaken door het pilletje... Hij vraagt of hij naar huis mag... Ik geef hem alvast de huissleutel, zodat hij weg kan...
Meester en ik praten nog even na... Opvallende resultaten in de drieweekse medicatietrial: de eerste week op school drukker dan normaal, de tweede week een knipperlicht (druk-rustig-druk-rustig-druk) en de derde week ècht een rustige jongen... Behalve dan afgelopen woensdag, want dan is er een andere juf in de klas... Maar wel een voor zoonlief bekende juf van twee jaar geleden, gaat er door mijn hoofd heen... Ik geef meester terug dat ik thuis geen verschillen heb gezien in gedrag...
Ben daarom nu best nieuwsgierig wat er elke week aan medicatie is gegeven en wanneer de placebo-week was... Maar nog nieuwsgieriger ben ik naar de toetsresultaten van januari... Volgende week hebben we samen met de gezinsvoogd het twintig minuten gesprek met meester... Hoe heeft hij het gedaan zonder pilletje... Want ooit was de door school verwachtte cognitieve achteruitgang door zijn ADHD-kenmerken aanleiding voor school om aan te dringen op deze medicatietrial...
Weer thuisgekomen praten zoonlief en ik nog even na over afgelopen week en over de complimenten van meester en kinderen... Zoonlief zegt opeens resoluut: Volgende week ga ik het weer net zo goed doen in de klas als deze week... Want nu weet ik hoe het moet doen... Ik kan het...!
Ik vertel hem dat vandaag de laatste dag met het pilletje was en dat over tweeënhalve week alle resultaten van dit onderzoek worden besproken met de psychiater... En dat dan pas kan worden besloten hoe we verder gaan... Maar, zeg ik... Volgende week heb jij de kracht om geconcentreerd je werk af te maken... Zonder pilletje... Want je zei net zelf dat je nu weet hoe je het moet doen... En dat is jouw kracht... En als jij eraan denkt om op tijd uit je race-auto te stappen... Moet jij eens zien volgende week...!
En weet je... Het allerbelangrijkste is dat ik van je houd... Wat je ook doet...Hoe je ook bent... Want jij zit voor altijd in mijn hart... Waarop hij antwoordt: Ja-ha... Weet ik... Hoef je niet te zeggen...
Ik kijk zoonlief aan en vraag hem of het werken deze week anders was dan de twee andere weken van de medicatietrial... Waarop ik het antwoord kreeg dat hij in alle weken heel goed zijn werk kon afmaken door het pilletje... Hij vraagt of hij naar huis mag... Ik geef hem alvast de huissleutel, zodat hij weg kan...
Meester en ik praten nog even na... Opvallende resultaten in de drieweekse medicatietrial: de eerste week op school drukker dan normaal, de tweede week een knipperlicht (druk-rustig-druk-rustig-druk) en de derde week ècht een rustige jongen... Behalve dan afgelopen woensdag, want dan is er een andere juf in de klas... Maar wel een voor zoonlief bekende juf van twee jaar geleden, gaat er door mijn hoofd heen... Ik geef meester terug dat ik thuis geen verschillen heb gezien in gedrag...
Ben daarom nu best nieuwsgierig wat er elke week aan medicatie is gegeven en wanneer de placebo-week was... Maar nog nieuwsgieriger ben ik naar de toetsresultaten van januari... Volgende week hebben we samen met de gezinsvoogd het twintig minuten gesprek met meester... Hoe heeft hij het gedaan zonder pilletje... Want ooit was de door school verwachtte cognitieve achteruitgang door zijn ADHD-kenmerken aanleiding voor school om aan te dringen op deze medicatietrial...
Weer thuisgekomen praten zoonlief en ik nog even na over afgelopen week en over de complimenten van meester en kinderen... Zoonlief zegt opeens resoluut: Volgende week ga ik het weer net zo goed doen in de klas als deze week... Want nu weet ik hoe het moet doen... Ik kan het...!
Ik vertel hem dat vandaag de laatste dag met het pilletje was en dat over tweeënhalve week alle resultaten van dit onderzoek worden besproken met de psychiater... En dat dan pas kan worden besloten hoe we verder gaan... Maar, zeg ik... Volgende week heb jij de kracht om geconcentreerd je werk af te maken... Zonder pilletje... Want je zei net zelf dat je nu weet hoe je het moet doen... En dat is jouw kracht... En als jij eraan denkt om op tijd uit je race-auto te stappen... Moet jij eens zien volgende week...!
En weet je... Het allerbelangrijkste is dat ik van je houd... Wat je ook doet...Hoe je ook bent... Want jij zit voor altijd in mijn hart... Waarop hij antwoordt: Ja-ha... Weet ik... Hoef je niet te zeggen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten