Vanochtend tijdens het ontbijt kwam opeens het rekenen om de hoek kijken... Via het getal 4027 op een stikkertje van de appel... Hij was trots dat hij het getal in één keer goed uitsprak... vierduizendzevenentwintig... Toch, Jolan...? Waarop ik hem een compliment gaf en hij trots straalde... En meteen daarop volgend... Maar ik ben niet goed in rekenen... Oh jawel, gaf ik hem terug... Als je maar weet wat er met rekenen wordt bedoeld... Bijvoorbeeld dat er in getallen van vier cijfers de tafels van 1, 10, 100 en 1000 zijn verstopt... En als je dat ziet... Kan je elk getal van vier cijfers uitspreken... Dus 4027 is 4x1000, 0x100, 2x10 en 7x1...
Maar die tafels kan ik nog niet... Ik kan alleen de tafels één tot en met tien... Oh ja? Vraag ik hem...En via de tafel van tien oefenen we de tafel van honderd en duizend... Met één en twee nulletjes erbij... En ik zie hem wakker worden... Als er kwartjes zouden zijn, konden ze nu vallen... En we eten weer verder...
De tafel van één tot en met tien kan ik al heel goed... Nog veel sneller dan M. uit mijn klas... Maar die kan al de tafels tot twintig... En die kan ik niet... Rekenen is moeilijk... Ik wil niet meer naar school... Een repeterende reactie die ik al vaker van hem heb gehoord... Dus opnieuw leg ik hem uit dat een baby ook niet meteen kan lopen en stap voor stap eerst leert rollen, kruipen en staan... En op hetzelfde moment gaan mijn gedachten razendsnel om een pakkend voorbeeld te bedenken, zodat die tafels elf tot en met twintig voor hem wel makkelijk zijn...
Oké, zeg ik hem... Jij vindt de tafels één tot en met tien heel makkelijk en je kunt ze goed en snel... Maar wist je dat die tafels zich verstopt hebben in de tafels van elf tot en met twintig? Ze spelen gewoon verstoppertje... En ik weet zeker, als jij ziet hoe ze dat doen, dat jij die tafels ook kan...
En zo leg ik hem uit over bergjes maken door te splitsen en dat op die manier de tafel van tien en twee verstopt zitten in de tafel van twaalf... Want zes keer twaalf is gewoon zes keer tien plus zes keer twee... Oh, dat is 72... Klopt... En ik geef hem een dikke highfive... En vijf keer dertien? Dat is verstoppertje van de tafel van tien en van drie... Vijf keer tien plus vijf keer drie... Is dat 65? Yep, en opnieuw volgt een highfive, waarop hij trots begint te stralen... En drie keer veertien, vraag ik hem? Eh... dat is drie keer tien en drie keer vier? 42 toch? Yes! En de highfive volgt opnieuw... Zijn eigenwaarde stijgt per som... Zijn faalangst neemt af...
Ik kijk op de klok... Nog geen twintig minuten rekenen... Tijdens een zondagochtendontbijt... Dankzij het stikkertje op de appel... Dankzij een moment in het hier en nu... Door hem zelf aangegeven en waarop ik als betrokken ouder op reageerde... Omdat hij steeds het beginpunt is voor elke volgende stap in zijn ontwikkeling en deze keer was rekenen aan de beurt... Hoop van harte dat zijn meester dat ook zo oppakt...
Passend onderwijs geven... Of is dat teveel gevraagd, afstemmen op het kind, omdat het kind zijn omgeving waarneemt en zelf heel goed kan aangeven wat er nodig is voor een volgende stap... Mits zijn ouders en leerkrachten dat ook oppakken voor dat unieke kind...
Maar die tafels kan ik nog niet... Ik kan alleen de tafels één tot en met tien... Oh ja? Vraag ik hem...En via de tafel van tien oefenen we de tafel van honderd en duizend... Met één en twee nulletjes erbij... En ik zie hem wakker worden... Als er kwartjes zouden zijn, konden ze nu vallen... En we eten weer verder...
De tafel van één tot en met tien kan ik al heel goed... Nog veel sneller dan M. uit mijn klas... Maar die kan al de tafels tot twintig... En die kan ik niet... Rekenen is moeilijk... Ik wil niet meer naar school... Een repeterende reactie die ik al vaker van hem heb gehoord... Dus opnieuw leg ik hem uit dat een baby ook niet meteen kan lopen en stap voor stap eerst leert rollen, kruipen en staan... En op hetzelfde moment gaan mijn gedachten razendsnel om een pakkend voorbeeld te bedenken, zodat die tafels elf tot en met twintig voor hem wel makkelijk zijn...
Oké, zeg ik hem... Jij vindt de tafels één tot en met tien heel makkelijk en je kunt ze goed en snel... Maar wist je dat die tafels zich verstopt hebben in de tafels van elf tot en met twintig? Ze spelen gewoon verstoppertje... En ik weet zeker, als jij ziet hoe ze dat doen, dat jij die tafels ook kan...
En zo leg ik hem uit over bergjes maken door te splitsen en dat op die manier de tafel van tien en twee verstopt zitten in de tafel van twaalf... Want zes keer twaalf is gewoon zes keer tien plus zes keer twee... Oh, dat is 72... Klopt... En ik geef hem een dikke highfive... En vijf keer dertien? Dat is verstoppertje van de tafel van tien en van drie... Vijf keer tien plus vijf keer drie... Is dat 65? Yep, en opnieuw volgt een highfive, waarop hij trots begint te stralen... En drie keer veertien, vraag ik hem? Eh... dat is drie keer tien en drie keer vier? 42 toch? Yes! En de highfive volgt opnieuw... Zijn eigenwaarde stijgt per som... Zijn faalangst neemt af...
Ik kijk op de klok... Nog geen twintig minuten rekenen... Tijdens een zondagochtendontbijt... Dankzij het stikkertje op de appel... Dankzij een moment in het hier en nu... Door hem zelf aangegeven en waarop ik als betrokken ouder op reageerde... Omdat hij steeds het beginpunt is voor elke volgende stap in zijn ontwikkeling en deze keer was rekenen aan de beurt... Hoop van harte dat zijn meester dat ook zo oppakt...
Passend onderwijs geven... Of is dat teveel gevraagd, afstemmen op het kind, omdat het kind zijn omgeving waarneemt en zelf heel goed kan aangeven wat er nodig is voor een volgende stap... Mits zijn ouders en leerkrachten dat ook oppakken voor dat unieke kind...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten