Wat je belooft, moet je doen...

Hij was er de hele week al mee bezig... Want vandaag was het zover... Dan komt ook zijn vader weer na lange tijd op bezoek...  Vorige maand was hij speciaal uit Duitsland naar Amsterdam gekomen om zijn zoon te zien.. Hij had hem gemist na ruim een half jaar... Zoonlief was ook superblij om zijn vader te zien... Want ook hij had hem gemist... En toen vader hoorde dat zijn zoon zijn haar liet groeien om, net als zijn vader, rasta te willen... Was het voor zoonlief een grote verrassing dat zijn vader hem beloofde volgende maand, vandaag dus, die rasta bij zijn zoon zelf in te draaien...

De teleurstelling was daarom vandaag dubbel zo groot, toen hij aan zijn moeder vroeg waar zijn vader was... Moeder wist het ook niet... Ze had niets van hem gehoord... In de auto naar ons huis, we hadden moeder opgehaald, zag ik een boze, zijn verdriet wegslikkende, jongen zitten... Afgesloten van zijn moeder die naast hem zat... En ik zag een moeder die er niets van snapte... Want is haar zoon nu boos op haar? Zij heeft toch niets verkeerds gedaan? Als half mediator en half tolk zat ik er tussenin... Aan zijn vader heb ik een SMS-berichtje gestuurd... Om aan te geven dat zijn zoon teleurgesteld is, omdat hij hem had beloofd te komen vandaag... En zo reden we naar ons huis...

Een maal thuis aangekomen, kon ik moeder even alleen spreken... Heb uitgelegd dat het inderdaad niet haar schuld is... Dat zoonlief zo teleurgesteld is dat zijn vader er niet is vandaag... Terwijl vader het hem wel had beloofd vorige keer... En dat hij daarom zijn emoties even niet kan scheiden en boos is op allemaal vandaag... Ze leek het te begrijpen... En al verder pratend kwamen we samen tot de conclusie dat er vanaf vandaag geen combinatie bezoeken meer met moeder èn vader zijn... Zodat moeder en zoon samen aan hun relatie kunnen bouwen... Zonder vader... Daarvoor gaan we voorlopig een aparte bezoekregeling tot stand proberen te brengen... Wanneer ik tenminste vader telefonisch kan bereiken....

Het duurde vanmiddag even dat zijn boosheid verdween... Na wat te hebben gedronken en de donuts van moeder te hebben geproefd, stond hij op en pakte het Afrikaanse spel Mancala.... Samen met zijn moeder begon hij het spel te spelen... Met de minuut kwam zijn lach terug... Ze hadden weer lol... De boosheid was weg... Zijn verdriet naar de achtergrond... 

Toen we na het thuisbrengen van moeder weer terug waren, vroeg ik hem op te schrijven hoe het voor hem was gegaan vandaag met de bezoekregeling...  Ik las zojuist wat hij geschreven had... Eén zin daaruit bleef me bij... Het ging goed, maar in het begin niet, maar de rest van de uren ging het goed en was het leuk... En zijn rasta? Ik ben nu op zoek naar een blackhair kapper die de eerste stap naar rasta draait bij zoonlief... Vlechtjes wil hij niet, want...  Ik wil rasta... Net als mijn vader...