Glimlach van een kind...

Enkele weken geleden zat ik er weer... In de wachtkamer van de polikliniek GGZ.... Wachtend op zoonlief die een afspraak had... We waren er al vroeg en langzaam druppelden ander cliëntjes binnen samen met ouders of verzorgers... Naast me kwam een meisje van een jaar of zeven zitten en daarnaast haar moeder... Een gesprek tussen moeder en dochter ontstond, hoorbaar voor een ieder die in de wachtkamer zat...

Om mezelf af te sluiten van het gesprek naast mij, was ik geconcentreerd bezig op mijn smartphone... Druk met twitter... En dat lukte aardig, tot op een bepaald moment... Mijn aandacht werd naar het gesprek getrokken, omdat de moeder het meisje als een Tokkie bestempelde... Omdat het meisje had geknoeid tijdens het ontbijt... En dat die vlek nog steeds op haar kleren zat... Ik zag het meisje in elkaar kruipen... Ik voelde haar schaamte...Ik had met haar te doen... Wat zou dit doen met haar eigenwaarde en zelfbeeld?

Toen haar moeder even weg, voelde ik sterk de behoefte om het meisje iets te zeggen... En zo vertelde ik het meisje dat ik ook wel eens knoei... Want we zijn allemaal mens en we maken allemaal wel eens foutjes... En we zijn bovendien nog steeds geen robot... En dan daarna die opluchting bij haar... En haar glimlach van herkenning naar mij... Een kadootje...