Wanneer een kind in zijn vroegste ontwikkeling in de baarmoeder, indrukken opdoet vanuit bijvoorbeeld een zeer gespannen of instabiele moeder, ervaart het zijn wereld om hem heen als niet veilig en niet te vertrouwen... Dit gevoel kan worden versterkt door een moeizame bevalling... En verder versterkt door bijvoorbeeld onvoldoende verzorging in zijn eerste jaren, de zogenaamde emotionele verwaarlozing... Het gevoel van een onveilige wereld die niet te vertrouwen is, neemt sterk toe bij het kind en de negatieve overtuiging is geboren...
Overleving...
De levensenergie is door deze negatieve overtuiging voor een deel bevroren... Er zitten gaten in de basisveiligheid van het kind... Gaten, waar geen levensenergie kan stromen... Gaten, waardoor de eigenwaarde van het kind is weggesijpeld... Waardoor het zijn omgeving 360 graden in de gate(n) houdt... Constant in een overlevingsmodus, wanneer het kind zijn omgeving als onveilig ervaart die niet te vertrouwen is...
Basisvertrouwen...
Dit werd ons duidelijk uitgelegd via een psycholoog van de organisatie Basic Trust. via http://www.basictrust.com... Daarom zetten we in om zijn gaten in zijn basis te "dichten"... Door te vullen met warmte en troost... Dat hij volledig gezien wordt met alles wat zich in het nu aandient... Zodat bijvoorbeeld zijn boosheid steeds benoemd wordt in plaats van te negeren... Om hem het gevoel te geven dat hij met alles wat er zich aandient, gezien en gehoord wordt en dat het goed is... Waardoor zijn basisveiligheidsgevoel toe zal nemen... En hij stap voor stap tot bloei komt... Als een slak uit zijn huisje... Langzaam vooruit...
De schildpadfamilie...
Met onderstaand illustratief verhaal over negatieve overtuigingen, uit het boek: De weg uit trauma kun je leren van Dingjan & Kranenburg, wil ik afsluiten...
Er was eens een schildpadfamilie die van plan was om te gaan picknicken...
Van nature zijn schildpadden heel langzaam, maar ze hebben hun huisje bij zich, en dus hebben ze geen haast...
De voorbereiding voor dit uitje kostte twee jaar...
Ze gingen op weg, en na drie jaar vonden ze een prachtig plekje...
Zes maanden waren ze bezig om hun picknickmand uit te pakken...
Toen ontdekten ze dat ze het zout waren vergeten!
Een picknickmand zonder zout is natuurlijk een drama...
Ze besloten na veel overleg dat de jongste zon eropuit gestuurd zou worden om het zout te halen...
Hij was het er mee eens, op één voorwaarde: dat niemand zou beginnen te eten totdat hij terug was!
Iedereen beloofd dat, dus ging hij op weg...
Twee jaren, drie jaren, vijf jaren... Zeven jaren verstreken en hij kwam niet terug...
In het zevende jaar kon de oudste van de familie zijn honger niet meer bedwingen...
Hij opende een pakje brood...
Toen stapte plots de jongste zoon achter een boom vandaan...
'Zie je wel", riep hij uit... 'Ik wist wel dat jullie niet op me zouden wachten!'...
'Jullie houden niet van me! Ik doe er niet toe! Ik wist het wel!
Nu ga ik het zout ook niet halen!'
Wat zonde dat er bij zulke bijzondere verhalen nauwelijks opmerkingen worden geplaatst.
BeantwoordenVerwijderenJe krijgt een plek in mijn eregalerij en ik kom zeker regelmatig terug.
Dank je wel voor je reactie... Tussen jou en mij, ik vertrouw erop dat de inhoud van deze blog bij de juiste mensen komt... Zoals nu bij jou... En, tussen jou en mij, ik ben blij met een plekje in jouw eregalerij...
BeantwoordenVerwijderen