Vorige week was het weer zover... Inmiddels zijn zesde verjaardag bij ons... Hij werd twaalf en vindt zichzelf nu een echte puber... En als puber mag je meer, meldt hij... Later naar bed... Meer zakgeld... Langer op de computer... En meer meehelpen in het huishouden, vul ik aan... Alhoewel hij dat niet wilde horen... Bij een verjaardag hoort ook feest... Zijn kinderfeestje... Trakteren op school... Het grote mensen feestje en iets leuks doen met zijn eigen ouders... Het kinderfeestje is nooit een probleem voor hem... Hij weet al wie en weet al wat... Op het laatste moment wilde hij nog iemand uitnodigen, omdat een ander niet kon... Maar daar gingen we niet in mee... Gewoon, omdat niemand het fijn vindt om op de tweede plaats te komen...
Grote mensen feestje als ingang naar zijn gevoel...
Het grote mensen feestje is een idee van zijn beste vriend die dat jaarlijks doet... En waarvoor hij sinds enkele jaren als kind ook voor werd uitgenodigd... Toen we over de invulling van het grote mensen feestje spraken, was het duidelijk wie er kwamen en wat we gingen doen... En daarna werd het stil... Heel stil... Er kwam verdriet... Diep verdriet... Hij miste zijn vader en hij miste zijn moeder... Ook al snapt hij verstandelijk dat ze niet op het grote mensen feestje konden komen, hadden we een ander idee... We gaan zijn ouders extra uitnodigen naast de bestaande bezoekregeling, om met elkaar iets lekkers te gaan eten... Hij vond het een goed idee...
.jpg)
's Ochtends op zijn verjaardag hebben we hem zachtjes wakker gezongen, terwijl hij nog in zijn bed lag... Hij glom van trotsheid... Geen tranen dit keer om het afscheid van zijn vorige levensjaar... Hij is gegroeid daarin... Ik vertelde hem mijn idee... Om straks zijn moeder te bellen... Zodat ik haar kan ophalen en hij samen met haar die middag zijn verjaardag kon vieren... Dat vond hij een goed idee... Tot die middag zelf... Zijn moeder zat in de kamer... Hij kwam thuis en was eigenlijk teleurgesteld dat hij niet buiten kon spelen... Mokkend ging hij zitten... Mijn suggestie om zijn moeder een computerspel uit te leggen, ging over in het spelen van een computerspel, terwijl moeder zwijgend naast hem zat... Een nieuwe suggestie aanreikend om samen boven de woestijnratjes te bekijken en eten te geven, was binnen enkele minuten klaar en opnieuw mokkend zat hij beneden... Zijn moeder begreep hem niet... De communicatie verliep stroef, omdat ze elkaars taal niet spreken...
Na al dat mokken vertelde hij uiteindelijk huilend dat hij zijn moeder mist en dat hij bij haar wil wonen... En moeder snapte er nog minder van... Huilen op zijn verjaardag? Ze vroeg aan ons als zijn pleegouders of hij een nachtje mag komen logeren, omdat wij nu toch zien hoe ze nu is... Moeder snapt het Nederlandse systeem van rechtspraak en jeugdzorg niet... Ze snapt de rol van pleegouders niet... Uiteindelijk hebben we een afspraak kunnen maken... We zullen aan de gezinsvoogd van jeugdzorg doorgeven dat moeder en zoon een gesprek willen over de uitbreiding van de bezoekregeling... En we hebben ook kunnen uitleggen dat een nachtje logeren op dit moment een stap te ver is... Zijn verjaardag liet zien dat hij niet met haar zonder ons alleen wilde zijn... Omdat hij haar niet begrijpt, terwijl ze veel praat... En omdat hij daarom mij erbij wil hebben als tolk... En omdat moeder nu nog geen eigen woning heeft, waar hij kan logeren... In ieder geval weet hij nu dat moeder in Nederland blijft... Zolang hij kind is... Omdat, zoals ze hem vertelde, een kind zijn moeder dichtbij nodig heeft... Wijze woorden van haar die bij hem rechtstreeks binnenkwamen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten