Al enkele jaren (hij is nu tien) vraagt onze pleegzoon om een eigen mobieltje... steevast was ons antwoord: als je twaalf bent en naar het vervolgonderwijs gaat... Uiteraard vroeg hij het ook aan zijn moeder en die zei (gelukkig): als je twaalf bent... Zijn beste vriend kreeg er vorig jaar eentje op negen-jarige leeftijd.... "Ja, want die heeft een oudere zus en die was ook negen... Dus wanneer mag ik nou? Ik ben al bijna tien, hoor..."
In de kerstvakantie mocht hij mijn tien jaar oude Nokia, zonder abonnement, zonder prepaid... Op een dag vertelde hij dat hij zich veiliger zal voelen met een mobieltje.. dat hij dan niet meer zo bang is... En hij verzekerde me dat hij dan ook rustiger op school zal zijn... want hij hoort er dan ook bij...
Met zijn informatie in mijn achterhoofd, even dat duwtje in zijn rug nu, om zijn eigenwaarde een klein beetje de goede kant op te sturen, heeft hij beloofd dat hij elke schooldag netjes eerst zijn jas ophangt, dan zijn tas uitpakt en vervolgens in de klas iets aan zijn tafeltje zal gaan doen... Wetende dat hem een mobieltje in het vooruitzicht is gesteld, weliswaar zonder abonnement en zonder prepaid...
En toen hij tien werd, mocht dat mobieltje mee naar school. Ik zag hem zo trots, zo blij... hij straalde. Ook al kon hij er toen niets mee... Dat gebeurde namelijk bij de volgende stap: als hij alleen naar school zou fietsen, dan zou ik er een prepaid-kaartje voor hem indoen... En ook dat moment is aangebroken, na de afgelopen meivakantie... Hij belt trouw als-ie op school is aangekomen. Ook wanneer hij bij iemand wil gaan spelen, belt hij voor overleg.... uit zichzelf... In het begin werd er gebeld dat hij naar huis kwam... Maar dat hoeft niet meer van mij... Hij heeft zichzelf overtroffen....
Twee weken geleden meldde hij me bijna elke dag dat de mobieltjes op school niet in de pauzes gebruikt mogen worden, omdat er een schoolregel is... Maar dat hij op het Jeugdjournaal had gehoord dat scholen oude regels voor mobieltjes toepassen... Ik heb hem de keuze laten maken om daar wat aan te doen of om erover op te houden... Nou, hij wilde maar wat graag iets doen en zo heeft hij zijn eerste brief geschreven aan de directeur... en bijna alle klasgenootjes hebben ook hun naam eronder gezet. En hij heeft de brief afgelopen donderdag zelf overhandigd... aan de directeur en die beloofde om samen met de adjunct er goed naar te gaan kijken.
's Avond in de medezegenschapsraad (MR) sprak ik enkele andere ouders en vertelde over die brief... Ze snapten het heel goed vanuit de bril van leerlingen-medezeggenschap... Maar hoe kijken we als ouders er tegenaan? Willen we mobieltjes tijdens de pauzes op het schoolplein? Niet iedereen heeft er eentje en wat te doen met nepfilmpjes en onderling dreigen om een filmpje op Youtube te zetten? Gelukkig komt een gewijzigd mobieltjes-beleid altijd langs de MR, zodat we vanuit de MR-ouders toch nog ons advies kunnen geven... En de leerlingen? Die zijn in ieder geval serieus gehoord en krijgen duidelijke argumenten waarom iets wel of niet kan.... Want als je je mond houdt, gebeurt er zeker niets...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten