Over vakantie, afscheid & hechting...

Als ik zo eens vijf jaar terugblik, is er ècht wel wat veranderd bij hem... veranderd in zijn reactie bij het afscheid nemen, veranderd in zijn hechting aan ons als pleegouders... De eerste jaren was het drama toen we op vakantie gingen.... Dag huis, tot over twee weken, zei ik dan en dat was de aanleiding voor dikke, dikke tranen. Hij zou ons huis gaan missen...hij wilde niet op vakantie... En de woestijnratjes, die al drie dikke knuffels hadden gehad... wat zou hij ze gaan missen... Na enkele straten de wijk uit, met af en toe nog een laatste snik, kwam dan steevast de vraag:  zijn we al op de snelweg? Want dan mocht hij op zijn DS...

Tijdens de vakantie geen woord over huis en ratjes...Totdat we weer naar huis gingen: dikke, dikke tranen, want hij ging het vakantiehuisje missen.... En de kippen, kat of konijn...  Standaard werd alles gefotografeerd, zodat hij straks thuis nog alles terug kon zien... En voordat we op de snelweg waren: nog een laatste snik en steevast de vraag: zijn we al op de snelweg? Want de DS verrichtte zijn wonder...

Hoe anders ging het deze vakantie... Dag huis, tot over twee weken, zei ik weer... en hij zwaaide vrolijk mee. Over de woestijnratjes maakte hij zich geen zorgen, want onze buuf zou daar goed voor zorgen... De DS is gebleven: zijn we al op de snelweg? Zelfs na een uur geen gemopper toen zijn DS uit moest.

En vanochtend, na twee weken uitzonderlijk bijgetankt te zijn in de Vogezen? Hebben we al foto's genomen van ons huisje? Dan kan ik straks nog even terugkijken... Vrolijk zingend nam hij afscheid van ons vakantiepaleisje, zwaaiend naar de verhuurders... Zin om weer naar huis te gaan... Trots op wat hij verricht had: zijn eerste col gefietst naar 707 meter en met 40 km/uur afgedaald...

En ik? Ik ben trots op hem en wat hij allemaal gepresteerd heeft afgelopen vijf jaar bij ons... ondanks of misschien wel dankzij zijn valse start de eerste vijf jaar van zijn leven...