Het kind als antwoord...

'k Wist niet wat ik zag vanochtend.. Om vijf voor half zeven stond-ie al onder de douche... Om kwart voor zeven aan tafel... Vet compliment van mij dat hij zo mooi op tijd was... Hem teruggevend dat hij het gewoon kan... Ja, wanneer hij het zelf belangrijk vindt... Is dat dus de sleutel? Een kind heeft al alles in huis om in ontwikkeling te komen? En het komt tevoorschijn, wanneer het kind het nodig heeft? Een gedachte niet van mij... Ik zag het laatst in een tweet voorbijkomen via @Lexhupe... Het kind als antwoord... En het klopte vanochtend... Mijn kind had zijn antwoord... Om samen met zijn vrienden vanaf een bepaalde plek naar school te fietsen ... Geen getreuzel, gewoon de stappen zetten die gezet moesten worden om op tijd klaar te zijn...

En nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik hem naar de reden van zijn vroeger dan normaal zijn... Nou gewoon... Omdat ik mijn vrienden niet wil missen... Als ik er niet zou staan, dan rijden ze door... Hoezo missen? Spreek je dan geen tijd af...? Ze kunnen niet zo goed klokkijken... Ik hoorde me een parallel maken over de trein die op een station te vroeg aankomt en met volle vaart doorrijdt... Ik hoorde me zeggen over afspraken maken doe je niet alleen... Ik hoorde me zeggen over zijn rol bij het klokkijken van zijn vrienden...En wat ik ook inbracht, zijn antwoord was: ik wil er gewoon staan, dan mis ik ze niet...

En toen de schakeling... 'k Dacht terug aan het filmpje op twitter over "Het kind als antwoord"... Ja, vanochtend had hij zijn antwoord... En dan kan ik mijn ervaringen delen, aangeven hoe het ook anders zou kunnen, maar... Het is zijn antwoord... Zijn antwoord om 's ochtend op tijd klaar te staan... Voor zijn vrienden... Om samen te fietsen en voor schooltijd nog wat te chillen... En wie ben ik om op dat moment aan de rem te trekken? En hem die ervaring ontnemen zolang hij daardoor geen gevaar loopt? Nu weet ook ik het antwoord... Met dank aan mijn kind...