Vuurwerk kopen doet volgen...

Wanneer gaan we vuurwerk kopen? 
Eergister kwam hij  met zijn brandende vraag... Wanneer gaan we vuurwerk kopen? Het is bijna oud en nieuw... Vuurwerk? reageerde ik verbaasd... Ik was het niet van plan dit jaar... Net gehoord dat er dit jaar voor 75 miljoen euro de lucht in geknald gaat worden...  een bedrag met zes nullen... En dat in een tijd van crisis... Het gesprek ging verder richting milieuvervuiling... Al die rook de lucht in... Hij wist nog goed hoe het enkele jaren geleden was... Hoe dicht de mist werd na 12 uur 's nachts... Waardoor we midden in de nacht stapvoets op de A27 reden, raampje open... En ik als bijrijder turend naar de doorgetrokken streep van de vluchtstrook zocht... En wat te denken van alle afval van lege hulzen en pijlen dat achterblijft in de straten... In de natuur... Omdat nog niet iedereen opruimt na het afsteken? Zelf vulde hij aan met alle dieren... Die niet tegen het knallen kunnen... Die er bang van worden... Op de radio hoort hij van het levensgevaarlijk vuurwerk... Op televisie ziet hij hoe een afgerukte hand weer wordt hersteld... Pakt hij mijn zienswijze over vuurwerk op of laat hij zich als elfjarige beïnvloeden door zijn vrienden?

Oudejaarsdag...
Mag ik misschien toch wat vuurwerk? Maar dan vuurwerk dat het milieu niet zo belast? En waar de dieren niet van schrikken? Zoals sterretjes en van die knal-erwtjes? En vanochtend bij het kopen van enkele oliebollen en appelflappen, fietste ik langs een winkel dat vuurwerk verkocht... Het was rustig... Mijn bestelling? Wat gekleurde sterretjes en knal-erwtjes... Op verzoek van zoonlief... Totale kosten? Drie euro... En zometeen een mooi bedrag in zijn spaarpijp... Om volgend jaar te besteden... Iets dat het milieu niet zo belast, waar dieren niet bang van worden en waar hij langer dan een dag plezier van heeft... Een veilig en bewust oud en nieuw toegewenst...

Dwarsliggers nodig in de discussie over ADHD bij kinderen...

Over labels anders bekeken...
Gisteravond las ik mee... In een pittige discussie tussen betrokken tweeps... Een twitterdiscussie in maximaal 140 tekens... Er werd veel gezegd.. En op de één of andere manier kwamen de twee spoorstaven niet bij elkaar... En het bijzondere was dat beide staven naar het zelfde leidden... Over zienswijzen rondom etikettering van kinderen... En wat daar voor nodig is... Erkenning... Andere aanpak... Het kind centraal... Oud zeer vanuit de media, die van alles schrijft... Het leek alsof de twitterdiscussie verliep volgens de gedragskenmerken van ADHD: impulsief, niet geconcentreerd en hyperactief... Deze twitterdiscussie ontstond naar aanleiding van de tweet via @lexhupe: Over labels anders bekeken... Een blogbericht dat hij overigens niet zelf geschreven had... Was hij een dwarsligger? Eén van de benodigde dwarsliggers om beide spoorstaven aan elkaar te verbinden? Om te kijken wat een kind nodig heeft in plaats van het kind te zien als een etiket? Mijn ervaring met onze pleegzoon is, dat ook zonder etiket de benodigde begeleiding geboden kan worden... Los van het etiket ADHD... Bovendien voorkom je daarmee, dat een kind zijn etiket gebruikt als rechtvaardiging van de gedragskenmerken die bij het etiket horen...

Op mijn handen zitten...
Deze keer zat ik als dwarsligger op mijn handen... En las mee... Een déja-vu van afgelopen zomer... Heb mijn neus al een aantal keer gestoten in een twitterdiscussie rondom ADHD bij kinderen... Bijvoorbeeld rondom parttime-ADHD... En dan blijkt dat woorden in een tweet gekleurd worden door ervaringen van de lezers... Waardoor vuurwerk ontstaat en een gordijn van rook de intensie achter de woorden verhult... Want als ik door die rook heen kijk, zie ik mensen met zuivere intenties... Die allemaal vanuit eigen ervaring het beste willen voor hun kind... Die tegen een systeem aanlopen van zorg en onderwijs... Een systeem dat (nu nog) gestoeld is op zakken met geld die aan een label worden gekoppeld... Hoe zouden we dat systeem kunnen ombuigen? Zijn daar dan toch die dwarsliggers voor nodig? Een nieuw jaar ligt voor ons... Een jaar met nieuwe kansen... Ook of juist voor de benodigde dwarsliggers... Dwarsliggers, noodzakelijk om spoorstaven bij elkaar te houden, zodat de trein kan rijden... Zodat we in verbinding met elkaar de reis voort kunnen zetten... Alle goeds voor 2013...

Wanneer kan ik Koekie zien? Hij is mijn allerliefste broer…

Twee weken geleden vroeg Ingeborg Dijkstra van Stepping Stones Coaching mij om een gastblog te schrijven voor haar blog...  Dat aanbod heb ik met twee handen aangenomen, want op twitter volg ik haar al een tijdje via @ingeborgdijkstr, met rake tweets over opvoeding en onderwijs. Stepping Stones Coaching adviseert en begeleidt kinderen, tieners en volwassenen in algemene en probleemsituaties... Zij geeft mensen net dat duwtje in de rug dat ze nodig hebben!

Duwtje in de rug... Nodig hebben... Het lijntje naar pleegzoon... Het lijntje naar Koekie... Hij werd voor mij de aanleiding voor het onderwerp van mijn gastblog voor Ingeborg... De tekst leverde ik aan, de passende afbeeldingen zocht Ingeborg erbij...
Het resultaat is terug te lezen via http://www.steppingstonescoaching.nl/wanneer-kan-ik-koekie-zien-hij-is-mijn-allerliefste-broer/...

Graag spaghetti voor 20 personen...!?

Kersteten op school...
Elke laatste woensdag voor de kerstvakantie is er traditioneel kersteten op school... Nu al weer voor de 5e keer... Alle kinderen uit de klas nemen dan iets te eten mee.. Liefst zelfgemaakt.. En samen met de juf, assistente(s) en kinderen wordt dat onder gedimd licht en in aanwezigheid van een kerstboom opgegeten... Dus ook dit jaar werd vorige week gevraagd wat zoonlief vandaag zou meenemen... Nou, dat wist hij wel... Spaghetti! Op mijn vraag met of zonder groente, kwam zijn antwoord... Met! Want dat doen we thuis toch ook? Briefje ingevild engister hoorde ik via een brief van juf terug dat ik spaghetti mocht maken... Voor 20 personen!

Beetje veel?
Spaghetti voor 20 personen... Is dat niet een beetje veel? Ik denk aan de hoeveelheid die zoonlief altijd eet... Nagenoeg als een volwassene... Mijn hersenen maken een rekensom... Wanneer elk kind, juf en assistente(s) eten meenemen voor 20 personen... Dat is... Dat is voor 20 x 20 personen eten... Dat is voor de hele school... Dat kan niet waar zijn... Zo is het geen enkel jaar gegaan... Toch? Of juf kan niet rekenen, of... Vanochtend maar eens gebeld met juf... En ze bedoelde toch echt 20 personen... Want er zijn kinderen die niet zo veel mee nemen aan eten... En er moet toch een hoofdmaaltijd zijn... O.k... Ik begrijp het... Ik ben in de zeer gelukkige omstandigheden, dat ik spaghetti kan maken... Financieel gezien, bedoel ik... Er zijn al heel wat gezinnen op school die richting de armoedegrens bewegen... Dus ik ga met juf mee... Alhoewel ik nog wel een logistiek probleem voorzie met betrekking tot de benodigde grootte van pannen...

Zelf koken...
Vanochtend heb ik de boodschappen voor de spaghetti gedaan... 'k Moest toch op pad voor wat aanvulling van de eigen voorraad... En bij de lunch vertelde ik aan zoonlief, dat hij de groente-gehakt saus mocht gaan maken... Vegetarisch, had ik met juf afgesproken, zodat er geen vragen zijn over wel of geen rundvlees of varkensvlees... Zoonlief was niet echt gecharmeerd van het zelf koken... Want dan zou hij een deel van zijn vrije woensdagmiddag missen... Heb hem toch duidelijk uitgelegd dat het zijn kersteten is en dat koken daarbij hoort... Met wat gemopper startte hij dan toch en hij verzekerde me dat ik dan ook ècht niet mocht helpen... Ik heb hem beloofd dat ik vlak voor het vertrek de spaghetti zal koken... Zodat hij zich feestelijk kan aankleden... Jasje, dasje en een lekker geurtje... Want het is kerst, zoals hij zelf zegt...

De geboorte van het (pleeg)moederschap...

Gastblog aangeboden...

Via http://www.blogtrommel.com las jij dat ik een webblog zocht om eenmalig een gastblog te schrijven over de ervaringen die ik heb als pleegmoeder... Jij houdt zelf een blog http://mamaDblog.WordPress.com bij over je ervaringen als moeder en je vindt het leuk om af en toe een gastblog te plaatsen over onderwerpen die met opvoeden, moederschap en dergelijke te maken hebben... En zo nodigde je mij uit om mijn ervaringen als pleegmoeder in jouw eerste gastblog te verwoorden... Ik voel me vereerd en zo is de stap gemaakt naar dit blogbericht... De vraag is dan, wat deel ik in jouw blog... Waar begin ik... Vertrouwend op de eerste stap die in verbinding ontstaat, las ik in je blog dat je pas moeder bent geworden... Van een prachtige dochter... De geboorte van een nieuw kind... Bij jou... Een kado van het Leven... En met deze geboorte van je dochter ontstond de titel van dit blogbericht...  De geboorte van het (pleeg)moederschap...

Buikmama en zorgmama...
Een feit is dat elk pleegkind bij zijn of haar moeder geboren is en niet bij de pleegmoeder... Fysiek geboren bij de buikmama... Zo ook onze pleegzoon, die op ruim vijfjarige leeftijd bij ons kwam... En van de ene dag op de andere dag werd ik zijn zorgmama... Gewoon... Omdat ik nooit zijn moeder kan en mag vervangen... Omdat elk kind loyaal is naar zijn biologische ouders... Wat er ook is gebeurd, waardoor een kind niet meer bij zijn ouders kan opgroeien... Dat is ook de reden waarom ik niet als moeder of mama word aangesproken en in plaats daarvan bij mijn voornaam.... Alhoewel ik steeds vaker meemaak dat hij in bijzijn van onbekenden mij als zijn moeder aanwijst... Om niet te hoeven uitleggen... Ter bescherming van zichzelf... Ook al zie je aan de buitenkant heel duidelijk dat ik zijn buikmama niet kan zijn... Zijn Afrikaanse huidskleur is donker... en die van mij is blank... Diep van binnen voel ik dat verschil niet... En wanneer hij niet door de ogen van anderen naar zichzelf kijkt, ervaart hij dat verschil zelf ook niet...

Conceptie en zwangerschap...
De conceptie begon met een diep verlangen om voor een kind te mogen zorgen en te begeleiden... Dat was begonnen met de vroeggeboorte van onze dochter, die zich met ruim 23 weken aankondigde... Wanneer ik nu terugkijk is het heel bijzonder.. Onze dochter zou een maand ouder zijn geweest dan onze pleegzoon... En in die periode kruisten onze wegen met zijn ouders, omdat onze dochter in hetzelfde ziekenhuis is geboren als onze pleegzoon... Helaas was zij te vroeg en in diezelfde reis weer gegaan... Het verlangen bleef en als vanzelf kozen we voor pleegzorg in plaats van adoptie... Omdat we geen kind persé van onszelf wilden... Een kind heb je te leen... En bovendien zijn er dicht in de buurt vele kinderen die nu hulp en een warm nest in een gezin kunnen gebruiken...  
De zwangerschap volgde in de vorm van een STAP-cursus via pleegzorg... In zeven avonden werden we ingewijd als pleegouders... Inclusief een goedkeuring van de Raad van Kinderbescherming en een aantal geschiktheidsgesprekken met pleegzorg... Omdat pleegkinderen een rugzak vol ervaringen met zich mee dragen... Omdat ze geen onbeschreven blad meer zijn... We hebben tijdens die avonden veel geleerd, ook over onszelf... En dat we een team zijn, samen met pleegzorg en jeugdzorg... Voor dit kind... Als ik nu terugdenk, gun ik alle kinderen zo'n voorbereiding van hun ouders...

Geboorte...
Ruim zes jaar geleden kwam hij bij ons...Hij was toen vijf en een half... We begonnen met een middagje... Een middag werd een hele dag.... Een dag werd een weekend... En in dat weekend vroeg hij uit zichzelf, wanneer hij bij ons mocht komen wonen... En dat mocht... En zo haalden we hem op bij een tijdelijke crisis-opvangplek... Inclusief een tas met kleren, een tas met speelgoed, en... drie fotoboekje van eerdere plaatsingen... En wat we nog niet wisten... Ook een behoorlijke rugzak gevuld met traumatische ervaringen... En dan begint er een reis die niemand vooraf weet in te plannen... Een reis die zich ontvouwt in de goede richting wanneer je laveert op je innerlijk kompas... 

Oermoedergevoel...
Je innerlijk kompas... Noem het je oermoedergevoel... Een diepste weten dat je volledig gaat voor dit kind...  Los van pleegmoeder of moeder... Los van zorgmama of buikmama... Dat gevoel werd bevestigd na anderhalve maand... We mochten van jeugdzorg dit pleegkind teruggeven... Hij had niet in een gezin geplaatst mogen worden... Gelet op zijn ervaringen in het verleden zou dat nu te onveilig zijn in verband met zijn hechtingsproblematiek... Een leefgroep in een instelling zou dan veiliger zijn voor hem... Nu ben ik blij dat ik toen diep van binnen een NEE voelde... En wonder boven wonder kregen hij en wij een tweede kans van jeugdzorg, die we met twee handen aanpakten... Wanneer hij toen naar een leefgroep was overgeplaatst, zou hij dan ooit hebben leren hechten? En had hij dan gestaan waar hij nu staat? Een bijna puber die nog steeds om heel veel knuffels vraagt? Oermoedergevoel...  Onvoorwaardelijk gaan voor een kind...

Kind als kado van het Leven...
Jij staat nu aan het begin van je moederschap... Herken je het oermoedergevoel bij het uitoefenen van je moederschap? Wanneer je werkelijk verbinding maakt met je dochter, zonder oordeel over gedrag of eigenschappen, zullen er nog vele momenten van verwondering bij je aankloppen... In vol vertrouwen dat je het goed doet... Wat er ook gebeurt... En dan mag je ervaren hoe jouw dochter zich als een bloem zal openen en tot bloei komt... Als mooiste kado van het Leven... Alle goeds!

Nee dank je, ik heb al een rugzak...

Herindicatie REC-4...
Afgelopen week werden we uitgenodigd op school... Voor een gesprek met de nieuwe ambulant begeleidster van het REC-centrum (stichting Gewoon Anders), de intern begeleidster en de gezinsvoogd... Om te praten over leerlinggebonden financiering voor zoonlief en de daarvoor benodigde herindicatie cluster 4, omdat zijn huidige indicatie aan het eind van dit schooljaar afloopt... En we kunnen niet vroeg genoeg zijn om een nieuwe indicatie aan te vragen, gaf de ambulant begeleidster aan... Bovendien moet een beslissing wel of geen aanvraag herindicatie worden voorgelegd aan ouders, in ons geval ook aan de gezinsvoogd... Ten behoeve van instemming...

Observaties in de klas...
De ambulant begeleidster heeft enkele observaties gedaan in de klas... En wat ze ook zag en observeerde, het was een geheel andere jongen dan te lezen was in de verslaglegging van haar voorgangster... Het gaat heel goed in de klas... Op alle fronten zag ze een geconcentreerde, hardwerkende jongen... Bereidwillig... Taakvaardig... In staat zich af te sluiten van de omgeving... In staat om zelfstandig af en toe te kiezen voor een rustige werkplek... Sociaal en hulpvaardig... Observaties om blij van te worden... Vervolgens kregen we een lijst met criteria waaraan moet worden voldaan, alvorens een cluster-4 indicatie afgegeven wordt... Eén voor één werden de criteria langsgelopen... Aan geen enkele werd meer voldaan... In tegenstelling tot de schooljaren tot 10 maanden geleden, de schoolperiode zonder medicatie... Gezamenlijk werd geconstateerd dat er bovendien dit jaar een zeer vaardige juf voor de klas staat, waar hij goed mee door een deur kan...

Conclusie REC-4...
Heel voorzichtig werd de eindconclusie op tafel gelegd... Dat school en de ambulant begeleidster eigenlijk géén mogelijkheid zien om een herindicatie aan te vragen... En nog voorzichtiger werd gevraagd wat wij als ouders daarvan zouden vinden... Waarop in koor ons antwoord luidde, dat voor ons ècht geen indicatie nodig is... Hij heeft immers afgelopen zes jaar mèt indicatie op deze school geen extra begeleiding gehad... Dus wat is de meerwaarde ervan? Een zucht van verlichting volgde bij de ambulant begeleidster... Ze verwachtte dat wij bezwaar zouden maken tegen haar advies... Nee dus... Tenzij hij door ontbreken van een indicatie voor één jaar naar een andere school zou moeten... Of dat er straks op het voortgezet onderwijs geen gebruik gemaakt zou kunnen worden van LWOO... Nee, dat was niet van toepassing volgens de intern begeleidster... Een verslag zal volgen en het REC-dossier wordt gesloten... En als het in de toekomst toch  nodig mocht zijn, kunnen we altijd weer een indicatie aanvraag indienen... Alhoewel... Vanaf schooljaar 2014 is er passend onderwijs... Dus dat zit wel goed... Toch?

Lege rugzak?
Weer een stuk minder bagage in zijn rugzak... Afgelopen oktober zijn ADHD-etiket eraf en twee maanden later zijn cluster-4 indicatie weg... Want ja, een rugzak heeft hij... Meegekregen in zijn eerste vijf levensjaren... En nog steeds is hij actief aan de slag om de inhoud ervan te verminderen... Met EMDR sinds enkele weken... Een behandelvorm om trauma te verwerken... Hoe zou het straks zijn, wanneer hij zijn rugzak af mag doen? Gewoon omdat er niks meer inzit, wat hem ervan weerhoudt om vol-ledig zichzelf te zijn? Wie komt er dan te voorschijn? Met zijn kwaliteiten, gekregen van zijn ouders? We laten ons verrassen en genieten elke dag van deze jongen... Als kado van het Leven...

Negatieve overtuigingen in relatie tot basisveiligheid?

Negatieve overtuiging geboren...
Wanneer een kind in zijn vroegste ontwikkeling in de baarmoeder, indrukken opdoet vanuit bijvoorbeeld een zeer gespannen of instabiele moeder, ervaart het zijn wereld om hem heen als niet veilig en niet te vertrouwen... Dit gevoel kan worden versterkt door een moeizame bevalling... En verder versterkt door bijvoorbeeld onvoldoende verzorging in zijn eerste jaren, de zogenaamde emotionele verwaarlozing... Het gevoel van een onveilige wereld die niet te vertrouwen is, neemt sterk toe bij het kind en de negatieve overtuiging is geboren...

Overleving...
De levensenergie is door deze negatieve overtuiging voor een deel bevroren... Er zitten gaten in de basisveiligheid van het kind... Gaten, waar geen levensenergie kan stromen... Gaten, waardoor de eigenwaarde van het kind is weggesijpeld... Waardoor het zijn omgeving 360 graden in de gate(n) houdt... Constant in een overlevingsmodus, wanneer het kind zijn omgeving als onveilig ervaart die niet te vertrouwen is...

Basisvertrouwen...
Dit werd ons duidelijk uitgelegd via een psycholoog van de organisatie Basic Trust. via http://www.basictrust.com... Daarom zetten we in om zijn gaten in zijn basis te "dichten"... Door te vullen met warmte en troost... Dat hij volledig gezien wordt met alles wat zich in het nu aandient... Zodat bijvoorbeeld zijn boosheid steeds benoemd wordt in plaats van te negeren... Om hem het gevoel te geven dat hij met alles wat er zich aandient,  gezien en gehoord wordt en dat het goed is... Waardoor zijn basisveiligheidsgevoel toe zal nemen... En hij stap voor stap tot bloei komt... Als een slak uit zijn huisje... Langzaam vooruit...

De schildpadfamilie...
Met onderstaand illustratief verhaal over negatieve overtuigingen, uit het boek: De weg uit trauma kun je leren van Dingjan & Kranenburg, wil ik afsluiten...

Er was eens een schildpadfamilie die van plan was om te gaan picknicken... 
Van nature zijn schildpadden heel langzaam, maar ze hebben hun huisje bij zich, en dus hebben ze geen haast...
De voorbereiding voor dit uitje kostte twee jaar...
Ze gingen op weg, en na drie jaar vonden ze een prachtig plekje...
Zes maanden waren ze bezig om hun picknickmand uit te pakken...

Toen ontdekten ze dat ze het zout waren vergeten! 
Een picknickmand zonder zout is natuurlijk een drama...
Ze besloten na veel overleg dat de jongste zon eropuit gestuurd zou worden om het zout te halen...
Hij was het er mee eens, op één voorwaarde: dat niemand zou beginnen te eten totdat hij terug was!
Iedereen beloofd dat, dus ging hij op weg...

Twee jaren, drie jaren, vijf jaren... Zeven jaren verstreken en hij kwam niet terug...
In het zevende jaar kon de oudste van de familie zijn honger niet meer bedwingen...
Hij opende een pakje brood...
Toen stapte plots de jongste zoon achter een boom vandaan...
'Zie je wel", riep hij uit... 'Ik wist wel dat jullie niet op me zouden wachten!'...
'Jullie houden niet van me! Ik doe er niet toe! Ik wist het wel! 
Nu ga ik het zout ook niet halen!'

Universele autobiografie... Ik loop door een straat...

Bij ITIP las ik jaren geleden onderstaand gedicht uit het Tibetaanse boek van leven en sterven - Sogyal Rinpoche. Opnieuw kwam ik het gedicht tegen in het boek 'De weg uit trauma kun je leren... (van Omkar Dingjan & Divyam Kranenburg). Afgelopen week gingen mijn ogen opnieuw open, ik weet waar ik ben...  De tijd is rijp voor een andere straat...


Ik loop door een straat...

Er is een diep gat in het trottoir.
Ik val erin.

Ik ben verloren…ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.

Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik val er weer in.
Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.
Maar het is mijn schuld niet.
Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik zie dat het er is.
Ik val er weer in…het is een gewoonte.
Mijn ogen zijn open.
Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld.
Ik kom er direct uit.Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik loop eromheen. 
Ik loop door een andere straat...