Verbeter STRAKS het onderwijs... Begin NU bij jezelf!

Gisteravond stuitte ik op een twitter-discussie over Passend Onderwijs en wat dat betekent voor het reguliere onderwijs…  Het als volger meelezen van deze discussie, bracht me uit onverwachte hoek nuttige informatie... Informatie vanaf de werkvloer, van gemotiveerde leerkrachten, en een leerkracht-opleider... Zomaar, op een zaterdagavond in mijn tijdslijn via twitter...

Wat me nog het meest verbaasde was de ervaring dat Twitter binnen anderhalf uur mij meer kan bieden dan een bestaand schoolsysteem met een MR, waar ik als ouder lid van ben.... Komt dat door angst of het niet gewend zijn om de mond open te doen en te praten over eigen handelen? Bang voor kritiek binnen een afrekencultuur? Of is dat een gevestigde orde met een groot aantal bestuurders en directeuren in het onderwijs?

Is het niet tijd geworden dat Onderwijs de 2.0-bril op krijgt? Wat valt er te verbeteren met betrekking tot je eigen school? Je hebt namelijk als medewerkers en ouders een KEUZE om uit dat schoolsysteem te komen... Onderwijs 2.0 in netwerkstijl... http://t.co/VwCMAV7. De socialmedia zijn daarbij ideale hulpmiddelen om ervaringen van leerkrachten, IB'ers, directeuren, bestuurders, betrokken ouders en trainers met elkaar te verbinden… Samen bouwen aan passend onderwijs vanuit een inhoudelijk basis... en niet vanuit de beperking van financiële middelen binnen de schoolbesturen en samenwerkingsverbanden… Laten we eens een nulmeting doen van het huidige onderwijssysteem: wat goed gaat behouden en wat niet goed gaat verbeteren… En bij die nulmeting uiteraard de inbreng vanuit de werkvloer èn de gebruikers (ouders en leerlingen)... Immers: meten NU = weten STRAKS... Voor kinderen NU in de maatschappij van STRAKS...

De oogst van anderhalf uur twitter-discussie in mijn tijdslijn:

1) Interessante links naar artikelen tbv discussie over passend onderwijs:

• Pas op de plaats of stap vooruit? …http://t.co/YQJWdqm
• De diagnose houdt kinderen op achterstand… http://t.co/wXiQ0Tw
• Zonder relatie, geen prestatie… http://t.co/xRxxSue
• Veel minder toetsen, maar betere resultaten… http://t.co/8dz6Xmh
• Passend Onderwijs, een ramp of een uitkomst…http://t.co/Ee4bWni

2) Enkele bouwstenen voor passend onderwijs in willekeurige volgorde:

• Goede begeleiding van stagiaires NU leveren goede leerkrachten STRAKS…
• Definieer de 'reguliere' leerling…
• Investeer in goede begeleiding/scholing van huidige gemotiveerde medewerkers...
• Stel je pro-actief op m.b.t. overheidsbeleid ten behoeve van gewenste verandering...
• Verander het schoolsysteem van binnenuit: klein beginnen, dichtbij.
• Durf als medewerker risico‘s te nemen… Want de medewerkers zijn het schoolsysteem…
• Investeer fors in goed bestuur en management t.b.v. beleid voor verandering schoolsysteem...
• Werk aan een cultuur waarbij het mogelijk is om je kwetsbaar op te stellen, en waar je fouten mag maken om te leren…
• Geef leerkrachten ruimte om te differentiëren…
• Maak gebruik van de medezeggenschapsraad bij twijfel over het onderwijsproces op je school… dat heeft niets te maken met kwetsbaar opstellen, maar alles met wettelijk recht. Als voorbeeld de vraag naar reden van een hoog ziekteverzuim…
• Het vertrouwen op leerlingen & hun ontwikkeling geeft ruimte!
• Vergroot de leerkrachtvaardigheden…!
• Vraag je steeds af of een beperking leerlinggebonden is of dat het onderwijsbestel niet aansluit op de wensen van het kind… en voor wie en wanneer is het een beperking, voor leerling, ouder of leerkracht?
• Voor wie moet gedrag begrepen worden? Zolang het kind geen hinder ervaart, zijn het de volwassenen die dit willen weten...
• Zorg voor goede observatie en analyse van de leerling om vervolgens de omgeving aan te passen aan de behoeften…
• Stop met labelen en kijk naar de pedagogische tact van leerkrachten... stop het hokjesdenken…
• Accepteer als school of ouders enkel bevoegde leerkrachten, parallel aan ziekenhuispersoneel…
• Problematiek die ‘van bovenaf’ opgeworpen wordt door passend onderwijs niet afwentelen op leerkrachten…
• Houdt de aandachtsverdeling van leerkracht (en begeleider) naar alle kinderen in de gaten…
• Maak eerst duidelijk of het aanbod van het reguliere onderwijs voldoet…  

Genoeg voer dus voor passend onderwijs... ben namelijk slechts een betrokken ouder... maar wel een ouder die van openheid en verbinding houdt... door alle lagen heen...

ADHD-kenmerken thuis en op school, twee werelden...

Na het wekelijkse baantjeszwemmen vanochtend, was het bijtanken bij de kapper... Zonder dat ik erover begon, vertelde de kapster dat het haar opviel dat er tegenwoordig zoveel kinderen een ADHD, ADD of PDD-NOS etiket hebben... In haar schooltijd, ze is nu 24, was dat niet het geval... Na deze voorzet kopte ik in met mijn ervaringen via onze pleegzoon....

Hoe hij vijf jaar geleden als vijfjarige geluidproducerende stuiterbal bij ons kwam... Zo stuiterend dat we hem voor zijn èn onze veiligheid al na een maand mochten teruggeven aan pleegzorg... Dat hij eigenlijk in een leefgroep had gemoeten in plaats van een gezin.... Maar, omdat wij het nog een keer wilden proberen, hij een tweede kans kreeg...

Zo kwamen we via internet in contact met Ben van Berkel via http://www.bebeth.nl... Een goede stap, bleek al snel, want door een tweetal sessies konden we onze pleegzoon al veel beter bereiken... Gewoon, omdat hij letterlijk ons veilige huisje heeft mogen voelen bij alles wat hij uit de kast trok... Voor het eerst hebben we gezien hoe zijn ADHD-kenmerken afhankelijk waren van zijn veiligheidsbeleving van zijn omgeving... Wij waren de rem van zijn gedrag... zijn anker...

Onze verdere zoektocht bracht ons bij belangenvereniging voor hechtingsproblematiek: De Knoop (http://www.deknoop.org), waarna Basic Trust (http://www.Basictrust.com) een aansluitende stap was... Reguliere pleegzorg werd therapeutische gezinsverpleging via De Bascule-AMC, waardoor Parent Child Interactive Therapy (PCIT) http://professionals.debascule.com/fileadmin/editors/pdf/PCIT_professionals.pdf de volgende stap werd... Intensief (half jaar wekelijkse sessies), maar zeer bruikbaar en waardevol... Als resultaat van Basic Trust en PCIT observeerden we ADHD-kenmerken die afhankelijk waren van de mate waarin onze pleegzoon zich werkelijk gezien voelde... en dat zat hem vaak al in hele subtiele communicatie...

Om aan te sluiten bij zijn hoge mate van beinvloeding door vriendjes, kwamen we terecht bij de Kanjertraining (http://www.kanjertraining.nl)... En het werkte... communiceren en reflecteren via de vier petjes: wit (tijger), rood (aap), geel(konijn) en zwart (pestvogel)... Als handvat voor zijn eigenwaarde en zelfvertrouwen...

In de thuissituatie, op sportclubjes en op verjaardagen/feestjes gaat het gedragsmatig heel goed met hem, zonder medicatie... De geluidproducerende stuiterbal van vijf jaar geleden zien we niet meer... en zijn ADHD-kenmerken zijn voor ons een graadmeter voor zijn belevingswereld van de omgeving...

Op school is er een hele andere situatie... ADHD-kenmerken volop aanwezig. De intern begeleider (IB'er) wil graag een Ritalin-trial, want zijn hoofd zit vol, omdat hij ADHD heeft... Deze schooldiagnose komt echter niet 1-op-1 overeen met die van de psychiater twee jaar geleden... We hebben geprobeerd aan te geven dat er in de omgevingsfactoren nog gesleuteld kan worden en willen onze ervaringen van thuis graag inbrengen... Maar de IB'er geeft aan veel ervaring te hebben met zulke kinderen, en ziet toch ècht een ADHD-er, waar medicatie goed voor werkt... Dat hij zijn rekenhulpmiddel niet gebruikt, wordt aan de kant geschoven... Dat hij op een visuele manier leert, past niet binnen de op school toegepaste lesmethode... Medicatie is het toverwoord... Of kunnen we het handelingsverlegen noemen? Zijn cluster-4 rugzakje ligt voor hem nog ongebruikt op de plank... en wordt ingezet voor andere kinderen zonder rugzak, die wat extra Remedial Teaching, logopedie of sociale vaardigheden kunnen gebruiken...

Daarom wacht ik geduldig het gestarte onderzoek door de onderwijsconsulent (http://www.onderwijsconsulenten.nl) naar de rugzak-inzet af... en als MR-lid zie ik graag het  zorgprofiel van de school tegemoet in het kader van passend onderwijs... Tegelijkertijd ben ik ook wel nieuwsgierig naar de reactie van de inspectie op dit praktijkvoorbeeld van ouderbetrokkenheid... en hoe de gouden driehoek school-leerkracht-ouders waarin het kind centraal staat, vormgegeven dient te worden... Of vraag ik nu toch te veel als betrokken ouder?

Simpele oplossing voor passendonderwijs via twitter...?

Het is vandaag een thuis-ochtendje, de wind giert om het huis... Goed moment om wat mensen te bellen, zoals http://www.onderwijsconsulenten.nl/ en een MR-ouder van een andere school... voor de rugzakjes in Almere...  En uiteraard tussendoor de twittermomenten... want ook als pleegmoeder ben ik inmiddels bedreven in multi-tasking...

Bij mijn favoriete hash-tag #passendonderwijs stuitte ik op de volgende vraag via http://www.b-consult.nl/:  Wie weet een leuk afscheidscadeautje in het kader van #passendonderwijs om aan teamleden te geven bij het afscheid van een IBer #dtv...?
Bijna automatisch starten de impulsieve radartjes en komen beelden te voorschijn... waarop mijn reactie-tweet:  Een loper (sleutel) om de deur van elk individuele kind te openen zodat #passendonderwijs naar binnen kan? Een ander haakte aan en bood inspiratiekaartjes voor passend onderwijs aan via http://www.zinnenkunst.nl/index.php?op=viewpage&page=5

En wie het nog eens na wil rekenen: sleutel + kaartje = passendonderwijs oftewel: 1+1= ècht 3... ook voor #passendonderwijs via #durftevragen...  Binnen 10 minuten.

Ondertussen heb ik de beoogde MR-ouder niet kunnen bereiken, zijn mobiel lag namelijk nog thuis en werd opgenomen door zijn vrouw... met wie ik ruim een kwartier in gesprek was, o.a. over rugzakjes in het onderwijs en over hun bedrijf http://www.spinaut/nl met formules voor autisme die werken... Komt vast nog een keertje van pas.... 

Papier in het onderwijs is geduldig...

Zo herkenbaar...! Toen ik de blog via http://t.co/UaJ9HFy van een nieuwe follower vanochtend las... Was even weer terug bij vorige week... In een sneltreinvaart mochten de ouders van onze Medezeggenschapsraad (MR) al dan niet instemmen met het uitgebreide schoolplan en de daarvan afgeleide schoolgids... Omdat we als ouders veel waarde hechten aan een nieuw schoolplan, zeker gelet op het bezoek van de Inspectie medio september a.s., las ik met veel interesse de missie en visie van onze school...

Maar waarom is het dan tijdens het lezen van het schoolplan toch zo lastig om de praktijk-ervaringen bij mij en een groot aantal andere ouders uit te schakelen? En waarom was ik zo verheugd om te lezen dat wij het op papier met school volledig eens kunnen zijn voor wat betreft individuele aanpak van het kind en inzet van benodigde leer(hulp)middelen? Ik sprak dit uit tegen de adjunct-directeur, met wie wij om tafel zaten voor al onze op- en aanmerkingen op het schoolplan. Deze gaf ons gelijk: ja, papier is geduldig... maar we zitten in een verbetertraject en het duurt nog minstens twee jaar voordat onze visie praktijk wordt...

Huh, nog TWEE jaar ? Dat is STRAKS en ons kind heeft het NU nodig. Over twee jaar is hij van school af.... Gelukkig zie ik nog een lichtpuntje aan de horizon: ik weet zeker dat over twee jaar zijn volgende school er helemaal klaar voor is. Klaar voor passendonderwijs... En de inspectie straks in september? Ben toch wel nieuwsgierig naar de visie van de inspectie m.b.t. het papieren schoolplan en of we het zometeen over een papieren kwaliteit hebben...

Hoe faalangst via kanjertraining mindful kan smelten...

Het gaat morgen geen goeie dag worden. Het wordt niet leuk... Waarop ik antwoordde: Ja schat, maar het is nu vandaag. Morgen kan wel tien keer anders zijn... En dan ga jij je vandaag al rot voelen voor morgen? Ga je daar voor kiezen?

Al ver vooruit zijn situaties bij voorbaat tot stom of niet leuk gebombardeerd... Of  niet mee willen doen aan een bijvoorbeeld het instap-judotoernooi of aan de clubkampioenschappen turnen vandaag. Ik heb dan als ouder een keuze: erin meegaan of niet. Als kind heb ik ervaren dat "stel je niet aan, laat je niet kennen, laat zien dat je een dochter van je vader bent.." niet leuk was.. ik voelde me niet gehoord en sloot de deuren... Daarom wil ik het nu anders doen, voor mijn pleegzoon, zodat hij voelt: ik word gezien, ik word gehoord...

Regel bij ons is: je kan het pas zeker weten als je iets ook gedaan hebt, want in gedachten kunnen we het heel anders maken dan in de werkelijkheid... Groter, kleiner, stommer, spannender... En dat is gelukt: het judo-instaptoernooi was te spannend om aan mee te doen, en nu kan hij niet wachten tot het volgende toernooi... En vandaag bij de clubkampioenschappen turnen... ik ga niet, het is te spannend... ik kan het niet en iedereen kijkt naar me... en ik ga vallen en ze lachen me uit...!

Aanleiding om vanochtend nog eens het verhaaltje te vertellen van de bange konijntjes die niet uit hun holletje durfden te komen... want in die grote buitenwereld wonen de pestvogels, denken ze...
Totdat... er één dapper konijntje het erop waagde en naar buiten ging... De achtergebleven konijntjes zaten de hele dag in spanning... Oh, oh dat gaat-ie niet overleven... En 's avonds? Daar kwam het moedige konijntje weer terug.. hij had lol, het was leuk geweest en... hij leefde nog...!

En vanmiddag: Het was leuk...! Wanneer mag ik naar de selectie? Waarop mijn antwoord: Wat goed dat je weet wat je wilt.. Nog even trainen schat, stap voor stap en goed opletten in de les... dan kom je er wel...!

Gratis passend onderwijs wanneer ouderbetrokkenheid goed geregeld...?

Lastig of betrokken?
Ja, ik ben een betrokken ouder... mondig en daarmee gelijkertijd lastig voor de school van onze pleegzoon… Waarom lastig? Ik neem niet zo gauw iets voor waar aan, ik vraag door, onderzoek, breng zelf ervaringen in… Als pleegmoeder ben ik namelijk getraind als lid van een team rondom onze pleegzoon... Het is een werkhouding, als één van de voorwaarden gesteld vanuit pleegzorg... Resultaat op onze school? Een Intern Begeleider die in de verdedigingsstand gaat, waarbij niet meer ècht naar mij geluisterd wordt...
Oké, ik wil iets van school, wat school niet wil horen…! Het antwoord is telkens weer: 'onze school heeft ervaring met zulke kinderen…' Maar dat wil ik niet horen! Onze pleegzoon is niet een groep kinderen, onze pleegzoon is uniek en speciaal…. Getekend door het verleden met gedrag in het heden, wat een passende aanpak voor de nabije toekomst vraagt…
Maar in plaats van te 'vechten tegen school', kies ik voor het inzetten van de hulptroepen… en die zijn er gelukkig voldoende… Pleegzorg, onze voogd bij jeugdzorg en de remedial teacher die we vier keer een uurtje bij ons thuis hebben uitgenodigd… En dat allemaal omdat school niet inzet op individuele begeleiding: 'niet efficiënt, want hij is geobserveerd als zeer druk  tijdens de door school gegeven individuele begeleiding…' Ja, dat klopt... individuele begeleiding in de klas met vijftien kinderen… waar hij met drie anderen tegelijkertijd met zijn gezicht naar de muur gezet begeleiding kreeg van een Remedial Teacher... Tja, en als er iemand in die situatie dan druk wordt, is het wel een kind met hechtingsproblematiek…

Gebruikershandleiding van het kind:
Mijn visie op ouderbetrokkenheid is de parallel met de gebruikershandleiding van het kind… dat je als ouders een groot deel van de gebruikershandleiding van je kind schrijft… en in veel gevallen zelfs via jeugdhulpverlening en/of PGB-begeleiding die handleiding kan aanvullen... Ook het kind zelf levert een bijdrage aan zijn/haar handleiding... En natuurlijk schrijft school een groot deel van die gebruikshandleiding.. En met elkaar maak je die handleiding, het beeld compleet…
Lijkt me dus belangrijk voor het individuele kind om met elkaar te kijken of stukjes van die puzzel op elkaar aansluiten en als er nog gaten zijn, hoe we die gaan vullen... Teamwork dus! En ja, daar hoort ook inzage dossier bij... Of een andere manier van leren... Al is het alleen maar om met elkaar onderweg vast te stellen of we die puzzel ook echt kunnen gaan maken...

Van eerste mobieltje naar medezeggenschap voor leerlingen..

Al enkele jaren (hij is nu tien) vraagt onze pleegzoon om een eigen mobieltje... steevast was ons antwoord: als je twaalf bent en naar het vervolgonderwijs gaat... Uiteraard vroeg hij het ook aan zijn moeder en die zei (gelukkig): als je twaalf bent...  Zijn beste vriend kreeg er vorig jaar eentje op negen-jarige leeftijd.... "Ja, want die heeft een oudere zus en die was ook negen... Dus wanneer mag ik nou? Ik ben al bijna tien, hoor..."

In de kerstvakantie mocht hij mijn tien jaar oude Nokia, zonder abonnement, zonder prepaid... Op een dag vertelde hij dat hij zich veiliger zal voelen met een mobieltje.. dat hij dan niet meer zo bang is... En hij verzekerde me dat hij dan ook rustiger op school zal zijn... want hij hoort er dan ook bij...

Met zijn informatie in mijn achterhoofd, even dat duwtje in zijn rug nu, om zijn eigenwaarde een klein beetje de goede kant op te sturen, heeft hij beloofd dat hij elke schooldag netjes eerst zijn jas ophangt, dan zijn tas uitpakt en vervolgens in de klas iets aan zijn tafeltje zal gaan doen... Wetende dat hem een mobieltje in het vooruitzicht is gesteld, weliswaar zonder abonnement en zonder prepaid...

En toen hij tien werd, mocht dat mobieltje mee naar school. Ik zag hem zo trots, zo blij... hij straalde. Ook al kon hij er toen niets mee... Dat gebeurde namelijk bij de volgende stap: als hij alleen naar school zou fietsen, dan zou ik er een prepaid-kaartje voor hem indoen... En ook dat moment is aangebroken, na de afgelopen meivakantie... Hij belt trouw als-ie op school is aangekomen. Ook wanneer hij bij iemand wil gaan spelen, belt hij voor overleg.... uit zichzelf... In het begin werd er gebeld dat hij naar huis kwam...  Maar dat hoeft niet meer van mij... Hij heeft zichzelf overtroffen....

Twee weken geleden meldde hij me bijna elke dag dat de mobieltjes op school niet in de pauzes gebruikt mogen worden, omdat er een schoolregel is... Maar dat hij op het Jeugdjournaal had gehoord dat scholen oude regels voor mobieltjes toepassen... Ik heb hem de keuze laten maken om daar wat aan te doen of om erover op te houden... Nou, hij wilde maar wat graag iets doen en zo heeft hij zijn eerste brief geschreven aan de directeur... en bijna alle klasgenootjes hebben ook hun naam eronder gezet. En hij heeft de brief afgelopen donderdag zelf overhandigd... aan de directeur en die beloofde om samen met de adjunct er goed naar te gaan kijken.

's Avond in de medezegenschapsraad (MR) sprak ik enkele andere ouders en vertelde over die brief... Ze snapten het heel goed vanuit de bril van leerlingen-medezeggenschap... Maar hoe kijken we als ouders er tegenaan? Willen we mobieltjes tijdens de pauzes op het schoolplein? Niet iedereen heeft er eentje en wat te doen met nepfilmpjes en onderling dreigen om een filmpje op Youtube te zetten? Gelukkig komt een gewijzigd mobieltjes-beleid altijd langs de MR, zodat we vanuit de MR-ouders toch nog ons advies kunnen geven... En de leerlingen? Die zijn in ieder geval serieus gehoord en krijgen duidelijke argumenten waarom iets wel of niet kan.... Want als je je mond houdt, gebeurt er zeker niets...

Luister alsjeblieft naar wat ik niet zeg

Smeekbede van een kind in de kerker van zijn hechtingsstoornis...

laat mij je niet voor de gek houden,

laat je niet door mijn gezicht in de luren leggen...

want ik draag een masker,

een masker, dat ik niet durf af te zetten...

“doen alsof” is een kunst en mijn tweede natuur,

maar laat je alsjeblieft niet voor de gek houden...

 

ik geef je de indruk dat ik zelfverzekerd ben

dat alles zonnig is, zowel binnen in mij als buiten...

dat Vertrouwen mijn naam is en ik echt “cool” ben

dat ik niemand nodig heb

maar alsjeblieft geloof me niet...!

mijn uiterlijk lijkt onberispelijk

maar daaronder borrelt de verwarring, de angst...

de eenzaamheid, de pijn

maar dat verberg ik, want ik wil dat niemand dat weet...

mijn zwakte veroorzaakt paniek in mij

bang dat ze mijn angst en pijn kunnen zien...

en daarom heb ik een masker

help me...!

 

ik heb hulp en zorg van mensen nodig

die genoeg van mij houden om te blijven helpen...

dat is het enige wat me kan redden uit mijzelf

hulp en zorg is het enige wat mij bewijst, dat ik er werkelijk toe doe...

maar dat vertel ik je niet, want dat  durf ik niet, mijn angst blokkeert.

 

ik ben bang dat jij me minder waard zult vinden en om me zult lachen

en je lachen doet me zo zeer...

ik ben heel bang dat ik niets ben, dat ik slecht ben...

en dat jij dat zult zien en me zult afwijzen, net als toen...

dus speel ik mijn spel, mijn wanhopige spel...

 

ik houd niet van verstoppen, echt niet

ik houd niet van die oppervlakkigheid, dat stomme spel...

ik wil liever gewoon zijn...en blij...en mezelf....

maar jij moet me daarbij helpen, ik kan dat niet alleen!

 

jij moet je hand naar me uitsteken, ook al lijkt dat het laatste wat ik wil...

jij alleen kunt mijn leegte en mijn pijn wegnemen, de pijn die ik niet wil voelen...

je helpt me elke keer als je lief en bemoedigend naar me bent...

elke keer als je probeert me te begrijpen, omdat je echt om me geeft ...

dan begint mijn hart vleugels te krijgen

hele kleine vleugels, maar toch, vleugels...

 

met je aandacht en je begrip, kun je leven in mij blazen

ik wil dat je dat weet, dat is heel belangrijk voor mij...

hoe jij een mens in mij kunt scheppen, als je daarvoor kiest

en, alsjeblieft, kies voor mij...

 

jij bent de enige die de muren om mij heen kan afbreken

de muren waarachter ik angstig trillend woon...

jij bent de enige die mijn masker kan afnemen

en me kan redden uit de schaduwwereld van onzekerheid en paniek...

 

ga alsjeblieft niet aan mij voorbij, alsjeblieft, loop niet door

ik zal niet gemakkelijk voor je zijn...

een lang gevoel van waardeloosheid bouwt nou eenmaal sterke muren...

en hoe dichter je bijkomt, hoe meer ik blindelings naar je zal slaan

dat is irrationeel... , maar soms ben ik gewoon irrationeel!

 

ik vecht precies tegen datgene waar ik naar uitschreeuw

liefde en vriendelijkheid zijn sterker dan de sterkste muren...

daarin ligt mijn hoop, mijn enige hoop...

alsjeblieft, breek die muren af met je sterke handen, met je zachte handen...

want het kind in mij is beschadigd en heel gevoelig, heb mij lief...

 

blijf je liefde geven, tegen de stroom in, al is het vaak heel zwaar

laat mij niet vallen...

ook niet als anderen jou laten vallen, gewoon om wie jij bent voor mij

 

laat het kind in mij niet verdrinken in verdriet en eenzaamheid en angst

help die muren af te breken, zodat we elkaar mogen ontmoeten...

in rust en vertrouwen, eenheid en liefde, gewoon zoals we zijn

zonder angst voor verlies en wéér die pijn...

 

eens heb ik geleerd dat liefde alleen maar pijn kan zijn

leer jij mij alsjeblieft dat liefde fijn mag zijn...

Mama...help...!  

En voor alle anderen:  Help Mama...!

Uit het engels, naar Charles C. Finn, vertaald en uitgebreid door Kees de Vries. Verspreiden is toegestaan. © 2008 Kees de Vries