Past sponsoring van Gucci in de opvoeding?

Eindelijk kwam het hoge woord er uit... Weet je waarvoor ik aan het sparen ben? Een Gucci schoudertasje... Alle rappers hebben er eentje... Dan heb je swag... Heel handig voor mijn sleutels, portemonnee en telefoon... Als ik een keer naar de stad ga... Met mijn vrienden... En  hij bleef er op terugkomen, de hele zomer lang...

Nu ben ik niet zo'n merkenfreak, eigenlijk helemaal niet... Eerlijk gezegd was ik daar al wars van als klein kind... Nieuwe schoenen? Zodra de verkoopster zei dat die schoenen veel verkocht werden, was dat voor mij al een reden om het niet te willen hebben... En uitgerekend ik tref een kind dat zo graag de reclames volgt en beïnvloedbaar is... Wat een spiegel... Wat een levensles... Hoe ga ik daar nu mee om?

Om enigszins beeld te hebben bij een Gucci schoudertas, ben ik wat gaan rondkijken... Het blijkt dat Soulja Boy zijn grote voorbeeld is... Die heeft swag, volgens zoonlief... Heb rondgekeken in winkels, die het niet verkochten... Via een verkoper bij V&D hoorde ik de prijs en viel zowat achterover... Circa 200 euro... Voor een schoudertasje? En, zo verzekerde de verkoper mij, is er een nep-variant op de zwarte markt in Beverwijk verkrijgbaar... voor ongeveer 75 euro... Pardon? Meewerken aan namaak? Dat nooit... En 200 euro? In geen 200 jaar...

Terug naar zoonlief... Met mijn nieuwe informatie een lang gesprek met hem gehad... Over zakgeld, sparen en deels vrije keuze van besteding... Over namaak-produkten... Over betalen voor buitenkant... Over de functie van een schoudertasje voor hem... Over swag... Over trends... Over... In ieder geval genoeg om als verzorgers van een elfjarige jongen nu niet mee te gaan in het sponsoren van Gucci... En ondertussen ook wel benieuwd hoe andere ouders dit oppakken...