Vanochtend gebeld door de hoofdbehandelaar van Traverse... Of ik haar kon helpen bij het beantwoorden van een aantal vragen... Voor de intake van onze pleegzoon... De voogd was namelijk nog anderhalve week op vakantie... En anders zou het nog langer gaan duren tot de eerste intake... En dat het lang duurt, moet ik helaas nu wel beamen...
Ik blik terug naar 25 maart 2011... Het was de ochtend nadat we een rondetafel gesprek hadden bij De Bascule vanwege de overdracht naar pleegzorg Flevoland... Tijdens die rondetafel spraken we als pleegouders samen met school, pleegzorg en jeugdzorg af, dat we toch gingen voor een eenmalige medicatie-trial ADHD... Diep in mijn hart met tegenzin vanwege de patstelling met school over wat nodig is voor zijn ADHD-kenmerken... Maar om toch iets tegemoet te komen aan school over de handelingswijze van onze zoon, die anders is dan bij ons thuis... http://all4wan.blogspot.com/2011/07/adhd-kenmerken-thuis-en-op-school-twee.html... En om de toezegging voor traumaverwerking via EMDR...
Om de vaart erin te houden, zocht ik op internet naar een instelling die zowel medicatie-trials begeleidt als EMDR in het behandelingsaanbod heeft... De meest logische stap zou Fornhese zijn... Omdat ik werk bij die organisatie, leek me dat geen reële optie... Bovendien zouden we dan opnieuw een uitvoerige intake krijgen, vanwege het opnieuw overgaan naar een andere instelling voor jeugd-GGz... Vanuit hechtingsbril bekeken is het juist raadzaam om niet al te veel wisselende gezichten aan te bieden... En vanuit diezelfde bril belandde ik bij Traverse, waar ooit een totaal psychologisch onderzoek is uitgevoerd... Gebeld met degene die ons destijds begeleidde bij de bezoekregelingen met moeder... Ze werkte er nog... En ja, ze hebben een heel goede op het systeem gerichte psychiater in dienst en ja... ze bieden EMDR aan... Precies het maatpak waar ik naar op zoek was èn... een bekend gezicht, èn... geen wachtlijst. Als er NU aangemeld zou worden, konden we nog datzelfde schooljaar de trial doen bij de met onze zoon bekende juf...
Eind maart dit goede nieuws aan jeugdzorg gemaild, want het is toch niet aan mij om het voortouw te nemen en de voogd te passeren... Het werd stil, het werd april... En ook mei ging voorbij... In juni maar eens gebeld met de voogd... het wachten was op een verwijsbrief van de Bascule... Gebeld met de Bascule... ja, de verwijsbrief wordt geschreven en komt per mail... en die kwam netjes binnen, inmiddels de eerste helft van juni gepasseerd...
In de eerste week van juli kwam de aanmeldingsbrief van Traverse binnen.. met een vragenlijst: wat we allemaal tot nu toe met onze zoon hadden laten onderzoeken... rapporten aanwezig? Adviezen van derden? In mijn onnozelheid ging ik ervan uit dat die gegevens allemaal al bekend zijn via jeugdzorg, waar inmiddels een behoorlijk dik dossier is opgebouwd de afgelopen zeven jaar... Had ik maar niet verwezen naar dat dossier, dan...
Dan was ik niet vanochtend opgebeld met de vraag of wij als pleegouders de rapporten en adviezen hebben sinds de laatste keer dat we daar waren... Want Traverse heeft alleen de verwijsbrief van De Bascule.. zonder de daarin genoemde bijlage... En de voogd is nog anderhalve week op vakantie... En anders duurt het allemaal zo lang voordat de intake kan worden afgesproken...
Ik hoor mij zeggen dat ik vanavond mijn archiefkast zal induiken om de gevraagde spullen morgen af te leveren op kantoor in Lelystad... Ik ben er morgen toch in de buurt vanwege mijn werk... Want nog anderhalve week wachten op de voogd? Had best gekund, want we wachten al vijf maanden... Maar vanwege onze pleegzoon doe ik het... Anders gaat het volgende schooljaar ook voorbij...
Hoe lang zou trouwens de wachttijd geweest zijn, wanneer er in deze keten van zorgaanbieders een electronisch patiënten dossier zou zijn geweest? Waar in gekeken kon worden door slechts één simpele toestemingsverklaring van betrokkenen? Wil ik dat eigenlijk wel weten? We staan er immers NU voor, maar misschien kunnen we STRAKS het antwoord wel horen... Gewoon voor al die kinderen die nog komen... En dan hebben we het nog niet gehad over de draaiende molens op het snijvlak van jeugdzorg en onderwijs..
donderdag 25 augustus 2011
woensdag 24 augustus 2011
PGB... Persoons Gebonden Brieven van het Zorgkantoor...
Net als ik ook verrast met een brief van het Zorgkantoor deze zomervakantie...? Er werd gevraagd om een zorgplan van de zorgverlener(s) op te sturen, omdat uit de standaard verantwoordingsformulieren onvoldoende kon worden opgemaakt of de zorg daadwerkelijk AWBZ-zorg is die wordt vergoed vanuit het PGB... De brief was dit keer geen automatisch uitgedraaide standaardbrief, maar een persoonsgebonden, op maat gemaakte brief... Het betrof de periode januari-juni 2011, zo stond er in die brief...
Het vakantiegevoel was daardoor snel weg en de eerstvolgende actie na het draaien van alle vakantie-wassen, was het voldoen aan de vraag van het Zorgkantoor... Eerdere ervaringen met het insturen van gegevens aan het Zorgkantoor per ouderwetse papieren post die niet aankwam, hebben me vorig jaar al naar de digitale postverzending doen uitwijken... Voordeel is dat ik dan netjes twee dagen na het verzenden van de mail een digitale ontvangstbevestiging terug krijg... En een heel stuk goedkoper dan het aangetekend opsturen...
Zo ook op die maandag twee weken geleden, één dag na thuiskomst van onze vakantie... Zorgplan opgezocht, ingescand en per mail verzonden en voor de volledigheid ook in papieren versie per post erachteraan... Twee dagen later... geen ontvangstbevestiging per mail. Vast vakantietijd, dus geduldig afgewacht... tot vrijdagmiddag... Gebeld met het bekende 0900-nummer... Een vriendelijke mevrouw... Nee, er was geen papieren post ontvangen en nee, ook geen mail gezien... Het mailadres klopte wel...Dan toch maar opnieuw de mail verstuurd... Die mevrouw zag hoe mijn mail binnenkwam in haar digitale postbus... Helaas had zij niet de bevoegdheid om de ontvangstbevestiging ervan te verzenden...
Daarom geduldig het weekend afgewacht... en toen.... vorige week maandag... twee ontvangstbevestigingen... De eerste van de op die maandag ervoor verstuurde mail en binnen één minuut de tweede van de op vrijdag nogmaals verstuurde mail, omdat de eerste niet was ontvangen... En dat het Zorgkantoor niet op vakantie was, bleek uit de op diezelfde dag aangemaakte beschikking met specificatie van de verantwoorde bedragen die zijn verwerkt, die mij per brief vorige week per post bereikte... Op de één of andere onverklaarbare wijze werkt de papieren post vanaf het Zorgkantoor naar mij toe wel altijd goed...
In de brief waarmee het zorgplan twee weken geleden werd opgevraagd, stond heel duidelijk: Het betreft de periode 02-01-2011 tot en met 30-06-2011... Dat zinnetje is in mijn hoofd blijven hangen en hield mij voor dat de eerste helft van 2011 nu verantwoord was... Toch? Waardoor ik in die beschiking van vorige week niet had gelezen dat de verantwoording van de eerste vier maanden uit de vorige indicatie nog niet verwerkt was... Of was ik nog in vakantiestemming, of zat ik in mijn race-auto tijdens het lezen ervan...?
Maar vanochtend zette de postbode mij via een derde brief van het Zorgkantoor binnen drie weken, met twee voeten weer snel op de grond... Nog tien dagen termijn voor het indienen van de verantwoording over de eerste vier maanden van 2011... Anders zou de bevoorschotting van het PGB worden stopgezet... Oeps...! Alsnog vanmiddag de gevraagde verantwoording, uiteraard per mail, verstuurd..... binnen tien minuten was ik klaar... het voordeel van een ooit opgezette PGB-administratie in een voor mij logische ingedeelde map... Nu nog netjes twee werkdagen wachten op de digitale ontvangstbevestiging... en vrijdagmiddag a.s. ga ik zeker bellen... want stel je voor dat de mail niet is aangekomen... dat zou zo maar kunnen... Want vertrouwen is goed, maar controle is beter... bij Persoonsgebonden Brieven van het Zorgkantoor...
Het vakantiegevoel was daardoor snel weg en de eerstvolgende actie na het draaien van alle vakantie-wassen, was het voldoen aan de vraag van het Zorgkantoor... Eerdere ervaringen met het insturen van gegevens aan het Zorgkantoor per ouderwetse papieren post die niet aankwam, hebben me vorig jaar al naar de digitale postverzending doen uitwijken... Voordeel is dat ik dan netjes twee dagen na het verzenden van de mail een digitale ontvangstbevestiging terug krijg... En een heel stuk goedkoper dan het aangetekend opsturen...
Zo ook op die maandag twee weken geleden, één dag na thuiskomst van onze vakantie... Zorgplan opgezocht, ingescand en per mail verzonden en voor de volledigheid ook in papieren versie per post erachteraan... Twee dagen later... geen ontvangstbevestiging per mail. Vast vakantietijd, dus geduldig afgewacht... tot vrijdagmiddag... Gebeld met het bekende 0900-nummer... Een vriendelijke mevrouw... Nee, er was geen papieren post ontvangen en nee, ook geen mail gezien... Het mailadres klopte wel...Dan toch maar opnieuw de mail verstuurd... Die mevrouw zag hoe mijn mail binnenkwam in haar digitale postbus... Helaas had zij niet de bevoegdheid om de ontvangstbevestiging ervan te verzenden...
Daarom geduldig het weekend afgewacht... en toen.... vorige week maandag... twee ontvangstbevestigingen... De eerste van de op die maandag ervoor verstuurde mail en binnen één minuut de tweede van de op vrijdag nogmaals verstuurde mail, omdat de eerste niet was ontvangen... En dat het Zorgkantoor niet op vakantie was, bleek uit de op diezelfde dag aangemaakte beschikking met specificatie van de verantwoorde bedragen die zijn verwerkt, die mij per brief vorige week per post bereikte... Op de één of andere onverklaarbare wijze werkt de papieren post vanaf het Zorgkantoor naar mij toe wel altijd goed...
In de brief waarmee het zorgplan twee weken geleden werd opgevraagd, stond heel duidelijk: Het betreft de periode 02-01-2011 tot en met 30-06-2011... Dat zinnetje is in mijn hoofd blijven hangen en hield mij voor dat de eerste helft van 2011 nu verantwoord was... Toch? Waardoor ik in die beschiking van vorige week niet had gelezen dat de verantwoording van de eerste vier maanden uit de vorige indicatie nog niet verwerkt was... Of was ik nog in vakantiestemming, of zat ik in mijn race-auto tijdens het lezen ervan...?
Maar vanochtend zette de postbode mij via een derde brief van het Zorgkantoor binnen drie weken, met twee voeten weer snel op de grond... Nog tien dagen termijn voor het indienen van de verantwoording over de eerste vier maanden van 2011... Anders zou de bevoorschotting van het PGB worden stopgezet... Oeps...! Alsnog vanmiddag de gevraagde verantwoording, uiteraard per mail, verstuurd..... binnen tien minuten was ik klaar... het voordeel van een ooit opgezette PGB-administratie in een voor mij logische ingedeelde map... Nu nog netjes twee werkdagen wachten op de digitale ontvangstbevestiging... en vrijdagmiddag a.s. ga ik zeker bellen... want stel je voor dat de mail niet is aangekomen... dat zou zo maar kunnen... Want vertrouwen is goed, maar controle is beter... bij Persoonsgebonden Brieven van het Zorgkantoor...
maandag 22 augustus 2011
Even DIM-men in het onderwijs...?
Het mooie van verbinding is, dat er om ons heen oplossingen voor het oprapen liggen…. Omdat ze er altijd zijn... elke dag weer... ook in het onderwijs… Gewoon door anders te kijken… En wat een feest is het dan om zo’n oplossing voorbij zien te komen…Bijvoorbeeld door het volgen en reageren op een twitter-discussielijntje… Nog eens teruglezend in het uurtje tijdslijn afgelopen weekend, ontvouwde zich het volgende…
Door te DIM-men creëer je dus structuur en duidelijkheid… Daar kunnen leerlingen wat mee… Want als leerkracht wil je toch weten waar je het voor doet, nietwaar? Als praktijkvoorbeeld werd teruggeblikt op een vergadering, waar blanco papier werd uitgedeeld... Er stonden potloden op tafel. Er gingen tien minuten aan discussie voorbij over het waarom…. Onwil trad op…
De opdracht was, zo bleek later: teken een huis... Het doel was: laten zien dat iedereen iets anders tekent en dus anders kan invullen…. De oplossing is daarom: eerst het doel bespreken, dan de opdracht geven… Even DIM-men ook… Al bekend sinds de jaren negentig en nu weer actueel via Ontwikkelingsgericht Werken (OGW)...
Mag je op jouw school DIM-men? Leer je elk kind afzonderlijk leren? Een belangrijke vraag voor goed onderwijs en voor iedereen toepasbaar is dan: Pas ik wel op deze school met deze visie…? Hierop zijn de volgende meerkeuze-antwoorden mogelijk…
Wat zou onderwijs-land toch mooi zijn met allemaal leerkrachten die elk kind op zijn/haar manier leren leren...Een droom voor passendonderwijs…? Zo heeft een beelddenker de neiging om eerst het hele overzicht te zien en pas later de details… Op scholen wordt echter de lesstof detail voor detail aangeboden... Dit is niet mijn wijsheid over beelddenken, maar las ik in een boek “ik denk in beelden, maar jij onderwijst in woorden - Talenten van
AD(H)D kinderen ontwikkelen...”
AD(H)D kinderen ontwikkelen...”
Al snel volgde een reactie vanuit een gemotiveerde onderwijs-tweep, dat dit ook voor niet-beelddenkers geldt, mits… een leerkracht het Directe Instructie Model (DIM) uitvoert... Gelukkig ben ik nooit te oud om te leren... Even DIM-men dus in het onderwijs…Directe Instructie Model... Eerst het geheel, dan het deel… Blijkbaar is dit in het onderwijs een bekend begrip, en daarom zocht ik als betrokken ouder het linkje erbij http://www.wsnsnof.nl/documenten/Om%20uit%20te%20wisselen./model%20directe%20instructie.pdf
Door te DIM-men creëer je dus structuur en duidelijkheid… Daar kunnen leerlingen wat mee… Want als leerkracht wil je toch weten waar je het voor doet, nietwaar? Als praktijkvoorbeeld werd teruggeblikt op een vergadering, waar blanco papier werd uitgedeeld... Er stonden potloden op tafel. Er gingen tien minuten aan discussie voorbij over het waarom…. Onwil trad op…
De opdracht was, zo bleek later: teken een huis... Het doel was: laten zien dat iedereen iets anders tekent en dus anders kan invullen…. De oplossing is daarom: eerst het doel bespreken, dan de opdracht geven… Even DIM-men ook… Al bekend sinds de jaren negentig en nu weer actueel via Ontwikkelingsgericht Werken (OGW)...
Mag je op jouw school DIM-men? Leer je elk kind afzonderlijk leren? Een belangrijke vraag voor goed onderwijs en voor iedereen toepasbaar is dan: Pas ik wel op deze school met deze visie…? Hierop zijn de volgende meerkeuze-antwoorden mogelijk…
- Ja, ik blijf...
- Nee, ik verander mezelf via een coachingstraject...
- Nee, maar ik laat me pamperen door de directeur…
- Nee, ik vertrek en wordt directeur van een school…
Tja, als er scholen in overvloed zouden zijn… Dan wordt het tijd om een eigen plan te trekken… Bijvoorbeeld door voor jezelf te beginnen… Of doordat jij directeur wordt en spijkers met koppen kan gaan slaan! Mobiliseren vanuit kwaliteiten en benoemen! LeerKRACHT op de juiste plek… En zolang je nog op die school zit zonder visie…? In ieder geval volledig gaan voor het kind… Om het kind te leren leren… Omdat elk kind anders is en anders leert… Enneh, vergeet niet te DIM-men, wetende dat DIM-men ook staat voor Denken In Mogelijkheden...
donderdag 18 augustus 2011
Ik kom op tijd, want ik denk in beelden...
Ik was vanochtend vroeg door manlief, die om kwart over zeven naar zijn werk ging... Mooi moment om even te twitteren voordat zoonlief uit zijn bed zou komen...Om negen uur bedacht ik me dat ik hem toch ècht wakker moest gaan maken.. Want om tien uur had hij een afspraak bij de black-hair kapper...
Toen ik boven kwam, was hij al wakker... Op mijn vraag om meteen te gaan ontbijten, reageerde hij onmiddellijk met één sprong uit bed... Richting eetkamer... waar de ontbijttafel nog gedekt stond... Blijf je bij me als ik eet? Waarop ik geen nee kon zeggen... Ik gaf wel mijn grens aan dat ik om kwart over negen zou gaan douchen, want om tien voor tien moesten we in de auto zitten, om op tijd bij de kapper te zijn... Zijn tijdsgrens om te gaan douchen was half tien, sorteerde ik alvast bij hem voor... Ik gaf toe, dat ik me realiseerde dat ik hem eigenlijk een half uurtje eerder wilde laten opstaan.... Maar nu kon hij wat langer uitslapen... Dat vind ik wel fijn hoor, wat langer in mijn warme bedje...
Ik vertelde hem dat hij nu moest gaan doorwerken... Niet in zijn race-auto... Maar alleen die dingen doen die er voor zouden zorgen dat hij op tijd in de auto kon zitten...Met een aantal beelden liet ik hem zijn eigen 'op tijd komen'-film maken... in zijn hoofd... Zodat hij zometeen tijdens het douchen en aankleden in rustig tempo die dingen kon gaan doen, die hem op tijd in de auto zouden brengen... Vanochtend geen zingen, dansen en tromelen in de badkamer... Niet heel uitgebreid alles insmeren, maar ingekort...Niet uitgebreid oefeningen doen... Als achterelkaar geplakte beelden in zijn hoofd... Geplakt tot een 'op tijd naar de kapper'-film... Wetende dat morgenochtend een chill-ochtend is...
Om precies één minuut voor tien kwamen we relaxed bij de kapper aan... Onderweg heeft hij gezongen en getrommeld... Geen onvertogen woord... Geen boos gezicht...
Samen gaan we bedenken hoe de 'op tijd naar school'-film eruit komt te zien... Want hij denkt in beelden en ik leer hem op tijd komen in beelden... Daar, waar woorden ooit tekort schoten...
Toen ik boven kwam, was hij al wakker... Op mijn vraag om meteen te gaan ontbijten, reageerde hij onmiddellijk met één sprong uit bed... Richting eetkamer... waar de ontbijttafel nog gedekt stond... Blijf je bij me als ik eet? Waarop ik geen nee kon zeggen... Ik gaf wel mijn grens aan dat ik om kwart over negen zou gaan douchen, want om tien voor tien moesten we in de auto zitten, om op tijd bij de kapper te zijn... Zijn tijdsgrens om te gaan douchen was half tien, sorteerde ik alvast bij hem voor... Ik gaf toe, dat ik me realiseerde dat ik hem eigenlijk een half uurtje eerder wilde laten opstaan.... Maar nu kon hij wat langer uitslapen... Dat vind ik wel fijn hoor, wat langer in mijn warme bedje...
Ik vertelde hem dat hij nu moest gaan doorwerken... Niet in zijn race-auto... Maar alleen die dingen doen die er voor zouden zorgen dat hij op tijd in de auto kon zitten...Met een aantal beelden liet ik hem zijn eigen 'op tijd komen'-film maken... in zijn hoofd... Zodat hij zometeen tijdens het douchen en aankleden in rustig tempo die dingen kon gaan doen, die hem op tijd in de auto zouden brengen... Vanochtend geen zingen, dansen en tromelen in de badkamer... Niet heel uitgebreid alles insmeren, maar ingekort...Niet uitgebreid oefeningen doen... Als achterelkaar geplakte beelden in zijn hoofd... Geplakt tot een 'op tijd naar de kapper'-film... Wetende dat morgenochtend een chill-ochtend is...
Om precies één minuut voor tien kwamen we relaxed bij de kapper aan... Onderweg heeft hij gezongen en getrommeld... Geen onvertogen woord... Geen boos gezicht...
Samen gaan we bedenken hoe de 'op tijd naar school'-film eruit komt te zien... Want hij denkt in beelden en ik leer hem op tijd komen in beelden... Daar, waar woorden ooit tekort schoten...
woensdag 17 augustus 2011
In spagaat tijdens de bezoekregeling met moeder...?
Veel sterkte en tact toegewenst, twitterde @Prixie54 me gisteravond nog toe... Tact tijdens het maandelijkse bezoek van moeder aan onze pleegzoon vanmiddag... En er waren heel wat momenten te benoemen, waar ik die tact vandaag goed kon gebruiken...
Want hoe vertel ik aan zoonlief dat het voor moeder niet leuk is dat hij op zijn Nintedo DS blijft spelen, wanneer zijn moeder na ruim een uur in de bus te hebben gezeten, bij ons in de auto stapt? Hoe betrek ik zijn moeder in een gesprek met haar zoon, wanneer er een lange stilte valt in de rit naar Stichting Aap? En hoe reageer ik op een mokkend kind dat van mij niet meteen aan de door zijn moeder aangeboden pak koekjes mag?
Langzaam beweeg ik richting een spagaat... Aan de ene kant de aansturing van onze pleegzoon volgens de structuur en duidelijkheid van alledag bij ons thuis... Aan de andere kant de invoeling van moeder die om de vier weken haar zoon weer even ziet...
Tact, die ik hard nodig had... toen zoonlief boos op mij werd, omdat ik te lang met zijn moeder in het Engels sprak... Begrijpend dat hij juist in een voor hem dubbele loyaliteits-situatie extra gezien wilde worden... En daarbij mijn eigen dubbelheid in gevoel over de afstand en nabijheid tussen hem en mij in aanwezigheid van zijn moeder...
Ik hoor mij in het Engels extra toelichten aan moeder over het waarom van zijn boosheid door een grens die ik stelde aan hem... Waarop zoonlief mokkend aangeeft dat hij het Engels niet kan volgen en wat ik allemaal dan wel te zeggen heb tegen zijn moeder... Waarop ik in het Nederlands weer aangeef waarom ik het tegen moeder zei, zodat zij beter begrijpt waarom hij zo reageerde...
Pfff... en door dat tolken zit ik in nu ècht in die spagaat... Beseffend dat er weinig communicatie tussen hen is... En dat ik hun bezoek slechts kan faciliteren door het tolken... Zodat er iets van wederzijds begrip is... Dat vraagt vertrouwen van beide kanten... moeder aan de ene kant en zoonlief aan de andere kant...
Overigens hebben we een heerlijke middag gehad op de Kemphaan in Almere... Apen gekeken bij stichting Aap... De jungle bezocht in de Landgoedswinkel... Uiteraard wat lekkers gedronken... Langs de koeien van de stadsboer.. Nog even naar Kindervakantieland gezwaaid... Om tenslotte via de geiten over te steken naar het pasgeopende Zuiderzee speelbos... Het weer deed goed mee... Moeder had herinneringen aan Ghana en zoonlief leefde zich uit... Met elkaar, waarbij mijn lief zich ook aansloot, hebben we dag afgesloten aan het Weerwater onder de noemer: niet mokken, maar wokken... Waarna we moeder weer naar de bus hebben gebracht en ik weer langzaam uit de spagaat kon komen...
Tijdens ons vaste moment aan het eind van de dag hebben zoonlief en ik de dag teruggeblikt... Ik vroeg hem, waarom hij bleef spelen toen zijn moeder in de auto stapte... Dat kwam, zo vertrouwde hij mij toe, omdat hij niets wist te vertellen... En omdat hij zijn moeder niet goed verstaat... En dat zijn moeder toch ook niets vertelt... Samen hebben we gekeken hoe het anders kan... Want zijn moeder verstaat best al veel Nederlands, ook al spreekt ze het bijna niet... We hebben de afspraak gemaakt dat hij in het Nederlands kan vertellen of vragen aan zijn moeder, wat hij maar wil... Met zijn moeder zal ik dan afspreken dat zij aangeeft, wanneer ik als tolk moet inspringen... En zoonlief kan dan weer aangeven, wanneer hij Engels wil oefenen, zodat ik even kan tolken voor hem...
En ik? Ik hoop volgend keer dat de spagaat aan mij voorbij gaat... want een spagaat is best wel pijnlijk, als je er niet voor gebouwd bent... Of zal ik meer moeten oefenen? Wie het weet, mag het zeggen...
Want hoe vertel ik aan zoonlief dat het voor moeder niet leuk is dat hij op zijn Nintedo DS blijft spelen, wanneer zijn moeder na ruim een uur in de bus te hebben gezeten, bij ons in de auto stapt? Hoe betrek ik zijn moeder in een gesprek met haar zoon, wanneer er een lange stilte valt in de rit naar Stichting Aap? En hoe reageer ik op een mokkend kind dat van mij niet meteen aan de door zijn moeder aangeboden pak koekjes mag?
Langzaam beweeg ik richting een spagaat... Aan de ene kant de aansturing van onze pleegzoon volgens de structuur en duidelijkheid van alledag bij ons thuis... Aan de andere kant de invoeling van moeder die om de vier weken haar zoon weer even ziet...
Tact, die ik hard nodig had... toen zoonlief boos op mij werd, omdat ik te lang met zijn moeder in het Engels sprak... Begrijpend dat hij juist in een voor hem dubbele loyaliteits-situatie extra gezien wilde worden... En daarbij mijn eigen dubbelheid in gevoel over de afstand en nabijheid tussen hem en mij in aanwezigheid van zijn moeder...
Ik hoor mij in het Engels extra toelichten aan moeder over het waarom van zijn boosheid door een grens die ik stelde aan hem... Waarop zoonlief mokkend aangeeft dat hij het Engels niet kan volgen en wat ik allemaal dan wel te zeggen heb tegen zijn moeder... Waarop ik in het Nederlands weer aangeef waarom ik het tegen moeder zei, zodat zij beter begrijpt waarom hij zo reageerde...
Pfff... en door dat tolken zit ik in nu ècht in die spagaat... Beseffend dat er weinig communicatie tussen hen is... En dat ik hun bezoek slechts kan faciliteren door het tolken... Zodat er iets van wederzijds begrip is... Dat vraagt vertrouwen van beide kanten... moeder aan de ene kant en zoonlief aan de andere kant...
Overigens hebben we een heerlijke middag gehad op de Kemphaan in Almere... Apen gekeken bij stichting Aap... De jungle bezocht in de Landgoedswinkel... Uiteraard wat lekkers gedronken... Langs de koeien van de stadsboer.. Nog even naar Kindervakantieland gezwaaid... Om tenslotte via de geiten over te steken naar het pasgeopende Zuiderzee speelbos... Het weer deed goed mee... Moeder had herinneringen aan Ghana en zoonlief leefde zich uit... Met elkaar, waarbij mijn lief zich ook aansloot, hebben we dag afgesloten aan het Weerwater onder de noemer: niet mokken, maar wokken... Waarna we moeder weer naar de bus hebben gebracht en ik weer langzaam uit de spagaat kon komen...
Tijdens ons vaste moment aan het eind van de dag hebben zoonlief en ik de dag teruggeblikt... Ik vroeg hem, waarom hij bleef spelen toen zijn moeder in de auto stapte... Dat kwam, zo vertrouwde hij mij toe, omdat hij niets wist te vertellen... En omdat hij zijn moeder niet goed verstaat... En dat zijn moeder toch ook niets vertelt... Samen hebben we gekeken hoe het anders kan... Want zijn moeder verstaat best al veel Nederlands, ook al spreekt ze het bijna niet... We hebben de afspraak gemaakt dat hij in het Nederlands kan vertellen of vragen aan zijn moeder, wat hij maar wil... Met zijn moeder zal ik dan afspreken dat zij aangeeft, wanneer ik als tolk moet inspringen... En zoonlief kan dan weer aangeven, wanneer hij Engels wil oefenen, zodat ik even kan tolken voor hem...
En ik? Ik hoop volgend keer dat de spagaat aan mij voorbij gaat... want een spagaat is best wel pijnlijk, als je er niet voor gebouwd bent... Of zal ik meer moeten oefenen? Wie het weet, mag het zeggen...
zaterdag 13 augustus 2011
Sociale vaardigheden op straat en jeugdland...
Gisteren viel het me na een kleine week terug van vakantie heel duidelijk op: zijn tijdsbesteding varieerde van het ene schermpje naar het andere...TV, Wii, Nintendo DS, DVD, computer, mobieltje... Weliswaar tijdgelimiteerd, en afgewisseld met zijn gerbils (zeker nu Zwartstaartje ongeneeslijk met tumor haar laatste fase ingaat), in de tuin teveel decibel producerende kikkers verhuizen naar de vaart, wat lekkers drinken en eten, tien minuten ikleeranders-huiswerk en luisteren naar Afrikaanse muziek...
Gisteravond na het eten hadden we daar een gesprekje over: waarom niet lekker buitenspelen? En heel herkenbaar zijn antwoord: mijn vrienden zijn er niet, ik ken niemand anders... Maar als je nu een uurtje naar buiten gaat? Gewoon even rondkijken... Leer je vast weer nieuwe vrienden kennen. Zo wordt je groep vrienden steeds groter en ook de kans dat er dan wèl iemand is, ook groter... En als er ècht niemand anders is, dan kom je gewoon weer lekker naar huis... Kwart voor acht thuis... Oké, tot straks... 'k neem mijn telefoon mee... Om acht uur niemand... Toch maar eens bellen... Sorry, te laat. Mag ik nog langer? Na mijn toezegging een luide enthousiaste gil van blijdschap aan de telefoon, en volgens afspraak was hij om half negen weer thuis...
Vandaag had ik me voorgenomen om de drempel naar jeugdland, op een steenworp afstand van ons huis, te verlagen... Mijn voorstel om naar jeugdland te gaan, levert het standaard antwoord op: mijn vrienden zijn er niet, ik ken niemand anders... Uiteindelijk om half drie viel het kwartje van ons gesprek gisteravond over even uurtje kijken en misschien zijn vriendengroep vergroten... Om half vier ben ik even op Jeugdland gaan kijken... Vanaf de verte zwaait hij al naar me. Samen met een andere jongen loopt hij naar me toe... Kijk, mijn nieuwe vriend, hij heeft een hut naast me... De jongen vraagt of ik ons telefoonnummer kan opschrijven, want dan kunnen ze volgende week weer afspreken... Het lag zo voor de hand om ook het telefoonnummer van die jongen te vragen, maar ik deed het niet... Op weg naar huis: maar nu heb ik zijn telefoonnummer niet, nou kan ik hem niet bellen... Waarop ik antwoordde: dat had je hem dan toch kunnen vragen? Maar... hij weet wel ons nummer... En wat heb je nu geleerd vandaag? Dat ik zijn telefoonnummer volgende keer ga vragen, want hij is mijn vriend...
Gisteravond na het eten hadden we daar een gesprekje over: waarom niet lekker buitenspelen? En heel herkenbaar zijn antwoord: mijn vrienden zijn er niet, ik ken niemand anders... Maar als je nu een uurtje naar buiten gaat? Gewoon even rondkijken... Leer je vast weer nieuwe vrienden kennen. Zo wordt je groep vrienden steeds groter en ook de kans dat er dan wèl iemand is, ook groter... En als er ècht niemand anders is, dan kom je gewoon weer lekker naar huis... Kwart voor acht thuis... Oké, tot straks... 'k neem mijn telefoon mee... Om acht uur niemand... Toch maar eens bellen... Sorry, te laat. Mag ik nog langer? Na mijn toezegging een luide enthousiaste gil van blijdschap aan de telefoon, en volgens afspraak was hij om half negen weer thuis...
Vandaag had ik me voorgenomen om de drempel naar jeugdland, op een steenworp afstand van ons huis, te verlagen... Mijn voorstel om naar jeugdland te gaan, levert het standaard antwoord op: mijn vrienden zijn er niet, ik ken niemand anders... Uiteindelijk om half drie viel het kwartje van ons gesprek gisteravond over even uurtje kijken en misschien zijn vriendengroep vergroten... Om half vier ben ik even op Jeugdland gaan kijken... Vanaf de verte zwaait hij al naar me. Samen met een andere jongen loopt hij naar me toe... Kijk, mijn nieuwe vriend, hij heeft een hut naast me... De jongen vraagt of ik ons telefoonnummer kan opschrijven, want dan kunnen ze volgende week weer afspreken... Het lag zo voor de hand om ook het telefoonnummer van die jongen te vragen, maar ik deed het niet... Op weg naar huis: maar nu heb ik zijn telefoonnummer niet, nou kan ik hem niet bellen... Waarop ik antwoordde: dat had je hem dan toch kunnen vragen? Maar... hij weet wel ons nummer... En wat heb je nu geleerd vandaag? Dat ik zijn telefoonnummer volgende keer ga vragen, want hij is mijn vriend...
woensdag 10 augustus 2011
Gerbils om eigenwaarde te vergroten?
In het eerste jaar dat onze pleegzoon bij ons was, nu circa vier jaar geleden, was zijn eigenwaarde ver te zoeken... Wanneer iets niet goed ging of wanneer hij een nee te horen kreeg, sloeg hij zich zelf, noemde zichzelf stom of wenste hij zichzelf dood... Dat zijn zelfvertrouwen en eigenwaarde ver te zoeken waren, was wel duidelijk... En ook heel begrijpelijk, want het is niet niks, wanneer je als vierjarige binnen één jaar zes keer via jeugdzorg verhuisd bent... Het jaar voordat hij bij ons zou komen... Het jaar dat hij geen volwassenen meer vertrouwde... Want ik word toch steeds weggedaan? Dan is er vast iets niet goed met mij... Dan ligt het toch aan mij?
Als kersverse pleegouders hadden we bedacht om een beloningsysteem in te zetten om zijn destructieve gedrag om te kunnen buigen... We vroegen hem wat hij graag wilde hebben, waarbij we bedacht hadden dat het geen snoep of speelgoed moest zijn, maar iets levends waarvoor je lief moest zijn... Als symbool om ook lief voor jezelf te zijn... Gelukkig hadden we in hem een grote dierenvriend in huis gekregen, waardoor zijn voorkeur al gauw uitging naar een ratje... met dank aan Ratatouille.
En het hielp ècht bij hem... langzaam verdween zijn destructieve gedrag, zodat hij zich sinds drieënhalf jaar zelf pleegvader mag noemen van twee gerbils: Witstaartje en Zwartstaartje, twee dames die samenwonen in een glazen terrarium... Hij is zeer zorgzaam voor ze en voor wie niet weet wat gerbils zijn: het zijn woestijnratjes die er uit zien als een hamster met een lange behaarde staart... Want ze knabbelen zo leuk, net eekhoorntjes...
Vorig jaar grote paniek bij onze pleegzoon: er is iets met Zwartstaartje! Zijn staart: het velletje is eraf...We moeten naar de dokter toe! En wat doe je dan in zo'n situatie... Razendsnel bedacht ik het meest voor de hand liggende antwoord: ik zal de dierenarts bellen. En natuurlijk zegt de dierenarts: kom maar langs... Doktersadvies: Zwartstaartje moest een nachtje blijven omdat zijn halve staart geamputeerd zou worden onder narcose... Kosten totaal: 95 euro... Ik zal maar niet zeggen dat zijn aanschafwaarde 2,50 euro was. Anders zou Zwartstaartje total-loss verklaard worden... Dus denkend aan de reden van aanschaf (beloning om destructief gedrag om te buigen), hoorde ik mezelf zeggen: zeg maar gedag, want morgen komen we hem ophalen... als halfstaartje.
Vandaag opnieuw een overbezorgde pleegzoon: Zwartstaartje heeft een hele grote bult bij zijn achterpoot... We moeten de dokter bellen! En mijn antwoord is niet moeilijk te raden: ik zal de dierenarts bellen. En opnieuw zegt de dierenarts: kom maar langs... Doktersadvies: zwartstaartje krijgt een punctie, zodat bekend is waardoor de bult is ontstaan... Kosten totaal: 75 euro. We kunnen morgenochtend langskomen... Ik hoef hopenlijk nu toch niet te melden wat mijn antwoord zojuist aan de dierenarts is geweest? Precies! En daarom zal Zwartstaartje zeer zeker de Gouden Gerbil winnen, wanneer er een prijs wordt uitgereikt aan de duurste gerbil van Nederland... Maar ik heb het er graag voor over gehad, want de eigenwaarde en zelfvertrouwen van onze pleegzoon zijn in rap tempo gestegen...
Als kersverse pleegouders hadden we bedacht om een beloningsysteem in te zetten om zijn destructieve gedrag om te kunnen buigen... We vroegen hem wat hij graag wilde hebben, waarbij we bedacht hadden dat het geen snoep of speelgoed moest zijn, maar iets levends waarvoor je lief moest zijn... Als symbool om ook lief voor jezelf te zijn... Gelukkig hadden we in hem een grote dierenvriend in huis gekregen, waardoor zijn voorkeur al gauw uitging naar een ratje... met dank aan Ratatouille.
En het hielp ècht bij hem... langzaam verdween zijn destructieve gedrag, zodat hij zich sinds drieënhalf jaar zelf pleegvader mag noemen van twee gerbils: Witstaartje en Zwartstaartje, twee dames die samenwonen in een glazen terrarium... Hij is zeer zorgzaam voor ze en voor wie niet weet wat gerbils zijn: het zijn woestijnratjes die er uit zien als een hamster met een lange behaarde staart... Want ze knabbelen zo leuk, net eekhoorntjes...
Vorig jaar grote paniek bij onze pleegzoon: er is iets met Zwartstaartje! Zijn staart: het velletje is eraf...We moeten naar de dokter toe! En wat doe je dan in zo'n situatie... Razendsnel bedacht ik het meest voor de hand liggende antwoord: ik zal de dierenarts bellen. En natuurlijk zegt de dierenarts: kom maar langs... Doktersadvies: Zwartstaartje moest een nachtje blijven omdat zijn halve staart geamputeerd zou worden onder narcose... Kosten totaal: 95 euro... Ik zal maar niet zeggen dat zijn aanschafwaarde 2,50 euro was. Anders zou Zwartstaartje total-loss verklaard worden... Dus denkend aan de reden van aanschaf (beloning om destructief gedrag om te buigen), hoorde ik mezelf zeggen: zeg maar gedag, want morgen komen we hem ophalen... als halfstaartje.
Vandaag opnieuw een overbezorgde pleegzoon: Zwartstaartje heeft een hele grote bult bij zijn achterpoot... We moeten de dokter bellen! En mijn antwoord is niet moeilijk te raden: ik zal de dierenarts bellen. En opnieuw zegt de dierenarts: kom maar langs... Doktersadvies: zwartstaartje krijgt een punctie, zodat bekend is waardoor de bult is ontstaan... Kosten totaal: 75 euro. We kunnen morgenochtend langskomen... Ik hoef hopenlijk nu toch niet te melden wat mijn antwoord zojuist aan de dierenarts is geweest? Precies! En daarom zal Zwartstaartje zeer zeker de Gouden Gerbil winnen, wanneer er een prijs wordt uitgereikt aan de duurste gerbil van Nederland... Maar ik heb het er graag voor over gehad, want de eigenwaarde en zelfvertrouwen van onze pleegzoon zijn in rap tempo gestegen...
zaterdag 6 augustus 2011
Over vakantie, afscheid & hechting...
Als ik zo eens vijf jaar terugblik, is er ècht wel wat veranderd bij hem... veranderd in zijn reactie bij het afscheid nemen, veranderd in zijn hechting aan ons als pleegouders... De eerste jaren was het drama toen we op vakantie gingen.... Dag huis, tot over twee weken, zei ik dan en dat was de aanleiding voor dikke, dikke tranen. Hij zou ons huis gaan missen...hij wilde niet op vakantie... En de woestijnratjes, die al drie dikke knuffels hadden gehad... wat zou hij ze gaan missen... Na enkele straten de wijk uit, met af en toe nog een laatste snik, kwam dan steevast de vraag: zijn we al op de snelweg? Want dan mocht hij op zijn DS...
Tijdens de vakantie geen woord over huis en ratjes...Totdat we weer naar huis gingen: dikke, dikke tranen, want hij ging het vakantiehuisje missen.... En de kippen, kat of konijn... Standaard werd alles gefotografeerd, zodat hij straks thuis nog alles terug kon zien... En voordat we op de snelweg waren: nog een laatste snik en steevast de vraag: zijn we al op de snelweg? Want de DS verrichtte zijn wonder...
Hoe anders ging het deze vakantie... Dag huis, tot over twee weken, zei ik weer... en hij zwaaide vrolijk mee. Over de woestijnratjes maakte hij zich geen zorgen, want onze buuf zou daar goed voor zorgen... De DS is gebleven: zijn we al op de snelweg? Zelfs na een uur geen gemopper toen zijn DS uit moest.
En vanochtend, na twee weken uitzonderlijk bijgetankt te zijn in de Vogezen? Hebben we al foto's genomen van ons huisje? Dan kan ik straks nog even terugkijken... Vrolijk zingend nam hij afscheid van ons vakantiepaleisje, zwaaiend naar de verhuurders... Zin om weer naar huis te gaan... Trots op wat hij verricht had: zijn eerste col gefietst naar 707 meter en met 40 km/uur afgedaald...
En ik? Ik ben trots op hem en wat hij allemaal gepresteerd heeft afgelopen vijf jaar bij ons... ondanks of misschien wel dankzij zijn valse start de eerste vijf jaar van zijn leven...
Tijdens de vakantie geen woord over huis en ratjes...Totdat we weer naar huis gingen: dikke, dikke tranen, want hij ging het vakantiehuisje missen.... En de kippen, kat of konijn... Standaard werd alles gefotografeerd, zodat hij straks thuis nog alles terug kon zien... En voordat we op de snelweg waren: nog een laatste snik en steevast de vraag: zijn we al op de snelweg? Want de DS verrichtte zijn wonder...
Hoe anders ging het deze vakantie... Dag huis, tot over twee weken, zei ik weer... en hij zwaaide vrolijk mee. Over de woestijnratjes maakte hij zich geen zorgen, want onze buuf zou daar goed voor zorgen... De DS is gebleven: zijn we al op de snelweg? Zelfs na een uur geen gemopper toen zijn DS uit moest.
En vanochtend, na twee weken uitzonderlijk bijgetankt te zijn in de Vogezen? Hebben we al foto's genomen van ons huisje? Dan kan ik straks nog even terugkijken... Vrolijk zingend nam hij afscheid van ons vakantiepaleisje, zwaaiend naar de verhuurders... Zin om weer naar huis te gaan... Trots op wat hij verricht had: zijn eerste col gefietst naar 707 meter en met 40 km/uur afgedaald...
En ik? Ik ben trots op hem en wat hij allemaal gepresteerd heeft afgelopen vijf jaar bij ons... ondanks of misschien wel dankzij zijn valse start de eerste vijf jaar van zijn leven...
Abonneren op:
Posts (Atom)