Vuurwerk kopen doet volgen...

Wanneer gaan we vuurwerk kopen? 
Eergister kwam hij  met zijn brandende vraag... Wanneer gaan we vuurwerk kopen? Het is bijna oud en nieuw... Vuurwerk? reageerde ik verbaasd... Ik was het niet van plan dit jaar... Net gehoord dat er dit jaar voor 75 miljoen euro de lucht in geknald gaat worden...  een bedrag met zes nullen... En dat in een tijd van crisis... Het gesprek ging verder richting milieuvervuiling... Al die rook de lucht in... Hij wist nog goed hoe het enkele jaren geleden was... Hoe dicht de mist werd na 12 uur 's nachts... Waardoor we midden in de nacht stapvoets op de A27 reden, raampje open... En ik als bijrijder turend naar de doorgetrokken streep van de vluchtstrook zocht... En wat te denken van alle afval van lege hulzen en pijlen dat achterblijft in de straten... In de natuur... Omdat nog niet iedereen opruimt na het afsteken? Zelf vulde hij aan met alle dieren... Die niet tegen het knallen kunnen... Die er bang van worden... Op de radio hoort hij van het levensgevaarlijk vuurwerk... Op televisie ziet hij hoe een afgerukte hand weer wordt hersteld... Pakt hij mijn zienswijze over vuurwerk op of laat hij zich als elfjarige beïnvloeden door zijn vrienden?

Oudejaarsdag...
Mag ik misschien toch wat vuurwerk? Maar dan vuurwerk dat het milieu niet zo belast? En waar de dieren niet van schrikken? Zoals sterretjes en van die knal-erwtjes? En vanochtend bij het kopen van enkele oliebollen en appelflappen, fietste ik langs een winkel dat vuurwerk verkocht... Het was rustig... Mijn bestelling? Wat gekleurde sterretjes en knal-erwtjes... Op verzoek van zoonlief... Totale kosten? Drie euro... En zometeen een mooi bedrag in zijn spaarpijp... Om volgend jaar te besteden... Iets dat het milieu niet zo belast, waar dieren niet bang van worden en waar hij langer dan een dag plezier van heeft... Een veilig en bewust oud en nieuw toegewenst...

Dwarsliggers nodig in de discussie over ADHD bij kinderen...

Over labels anders bekeken...
Gisteravond las ik mee... In een pittige discussie tussen betrokken tweeps... Een twitterdiscussie in maximaal 140 tekens... Er werd veel gezegd.. En op de één of andere manier kwamen de twee spoorstaven niet bij elkaar... En het bijzondere was dat beide staven naar het zelfde leidden... Over zienswijzen rondom etikettering van kinderen... En wat daar voor nodig is... Erkenning... Andere aanpak... Het kind centraal... Oud zeer vanuit de media, die van alles schrijft... Het leek alsof de twitterdiscussie verliep volgens de gedragskenmerken van ADHD: impulsief, niet geconcentreerd en hyperactief... Deze twitterdiscussie ontstond naar aanleiding van de tweet via @lexhupe: Over labels anders bekeken... Een blogbericht dat hij overigens niet zelf geschreven had... Was hij een dwarsligger? Eén van de benodigde dwarsliggers om beide spoorstaven aan elkaar te verbinden? Om te kijken wat een kind nodig heeft in plaats van het kind te zien als een etiket? Mijn ervaring met onze pleegzoon is, dat ook zonder etiket de benodigde begeleiding geboden kan worden... Los van het etiket ADHD... Bovendien voorkom je daarmee, dat een kind zijn etiket gebruikt als rechtvaardiging van de gedragskenmerken die bij het etiket horen...

Op mijn handen zitten...
Deze keer zat ik als dwarsligger op mijn handen... En las mee... Een déja-vu van afgelopen zomer... Heb mijn neus al een aantal keer gestoten in een twitterdiscussie rondom ADHD bij kinderen... Bijvoorbeeld rondom parttime-ADHD... En dan blijkt dat woorden in een tweet gekleurd worden door ervaringen van de lezers... Waardoor vuurwerk ontstaat en een gordijn van rook de intensie achter de woorden verhult... Want als ik door die rook heen kijk, zie ik mensen met zuivere intenties... Die allemaal vanuit eigen ervaring het beste willen voor hun kind... Die tegen een systeem aanlopen van zorg en onderwijs... Een systeem dat (nu nog) gestoeld is op zakken met geld die aan een label worden gekoppeld... Hoe zouden we dat systeem kunnen ombuigen? Zijn daar dan toch die dwarsliggers voor nodig? Een nieuw jaar ligt voor ons... Een jaar met nieuwe kansen... Ook of juist voor de benodigde dwarsliggers... Dwarsliggers, noodzakelijk om spoorstaven bij elkaar te houden, zodat de trein kan rijden... Zodat we in verbinding met elkaar de reis voort kunnen zetten... Alle goeds voor 2013...

Wanneer kan ik Koekie zien? Hij is mijn allerliefste broer…

Twee weken geleden vroeg Ingeborg Dijkstra van Stepping Stones Coaching mij om een gastblog te schrijven voor haar blog...  Dat aanbod heb ik met twee handen aangenomen, want op twitter volg ik haar al een tijdje via @ingeborgdijkstr, met rake tweets over opvoeding en onderwijs. Stepping Stones Coaching adviseert en begeleidt kinderen, tieners en volwassenen in algemene en probleemsituaties... Zij geeft mensen net dat duwtje in de rug dat ze nodig hebben!

Duwtje in de rug... Nodig hebben... Het lijntje naar pleegzoon... Het lijntje naar Koekie... Hij werd voor mij de aanleiding voor het onderwerp van mijn gastblog voor Ingeborg... De tekst leverde ik aan, de passende afbeeldingen zocht Ingeborg erbij...
Het resultaat is terug te lezen via http://www.steppingstonescoaching.nl/wanneer-kan-ik-koekie-zien-hij-is-mijn-allerliefste-broer/...

Graag spaghetti voor 20 personen...!?

Kersteten op school...
Elke laatste woensdag voor de kerstvakantie is er traditioneel kersteten op school... Nu al weer voor de 5e keer... Alle kinderen uit de klas nemen dan iets te eten mee.. Liefst zelfgemaakt.. En samen met de juf, assistente(s) en kinderen wordt dat onder gedimd licht en in aanwezigheid van een kerstboom opgegeten... Dus ook dit jaar werd vorige week gevraagd wat zoonlief vandaag zou meenemen... Nou, dat wist hij wel... Spaghetti! Op mijn vraag met of zonder groente, kwam zijn antwoord... Met! Want dat doen we thuis toch ook? Briefje ingevild engister hoorde ik via een brief van juf terug dat ik spaghetti mocht maken... Voor 20 personen!

Beetje veel?
Spaghetti voor 20 personen... Is dat niet een beetje veel? Ik denk aan de hoeveelheid die zoonlief altijd eet... Nagenoeg als een volwassene... Mijn hersenen maken een rekensom... Wanneer elk kind, juf en assistente(s) eten meenemen voor 20 personen... Dat is... Dat is voor 20 x 20 personen eten... Dat is voor de hele school... Dat kan niet waar zijn... Zo is het geen enkel jaar gegaan... Toch? Of juf kan niet rekenen, of... Vanochtend maar eens gebeld met juf... En ze bedoelde toch echt 20 personen... Want er zijn kinderen die niet zo veel mee nemen aan eten... En er moet toch een hoofdmaaltijd zijn... O.k... Ik begrijp het... Ik ben in de zeer gelukkige omstandigheden, dat ik spaghetti kan maken... Financieel gezien, bedoel ik... Er zijn al heel wat gezinnen op school die richting de armoedegrens bewegen... Dus ik ga met juf mee... Alhoewel ik nog wel een logistiek probleem voorzie met betrekking tot de benodigde grootte van pannen...

Zelf koken...
Vanochtend heb ik de boodschappen voor de spaghetti gedaan... 'k Moest toch op pad voor wat aanvulling van de eigen voorraad... En bij de lunch vertelde ik aan zoonlief, dat hij de groente-gehakt saus mocht gaan maken... Vegetarisch, had ik met juf afgesproken, zodat er geen vragen zijn over wel of geen rundvlees of varkensvlees... Zoonlief was niet echt gecharmeerd van het zelf koken... Want dan zou hij een deel van zijn vrije woensdagmiddag missen... Heb hem toch duidelijk uitgelegd dat het zijn kersteten is en dat koken daarbij hoort... Met wat gemopper startte hij dan toch en hij verzekerde me dat ik dan ook ècht niet mocht helpen... Ik heb hem beloofd dat ik vlak voor het vertrek de spaghetti zal koken... Zodat hij zich feestelijk kan aankleden... Jasje, dasje en een lekker geurtje... Want het is kerst, zoals hij zelf zegt...

De geboorte van het (pleeg)moederschap...

Gastblog aangeboden...

Via http://www.blogtrommel.com las jij dat ik een webblog zocht om eenmalig een gastblog te schrijven over de ervaringen die ik heb als pleegmoeder... Jij houdt zelf een blog http://mamaDblog.WordPress.com bij over je ervaringen als moeder en je vindt het leuk om af en toe een gastblog te plaatsen over onderwerpen die met opvoeden, moederschap en dergelijke te maken hebben... En zo nodigde je mij uit om mijn ervaringen als pleegmoeder in jouw eerste gastblog te verwoorden... Ik voel me vereerd en zo is de stap gemaakt naar dit blogbericht... De vraag is dan, wat deel ik in jouw blog... Waar begin ik... Vertrouwend op de eerste stap die in verbinding ontstaat, las ik in je blog dat je pas moeder bent geworden... Van een prachtige dochter... De geboorte van een nieuw kind... Bij jou... Een kado van het Leven... En met deze geboorte van je dochter ontstond de titel van dit blogbericht...  De geboorte van het (pleeg)moederschap...

Buikmama en zorgmama...
Een feit is dat elk pleegkind bij zijn of haar moeder geboren is en niet bij de pleegmoeder... Fysiek geboren bij de buikmama... Zo ook onze pleegzoon, die op ruim vijfjarige leeftijd bij ons kwam... En van de ene dag op de andere dag werd ik zijn zorgmama... Gewoon... Omdat ik nooit zijn moeder kan en mag vervangen... Omdat elk kind loyaal is naar zijn biologische ouders... Wat er ook is gebeurd, waardoor een kind niet meer bij zijn ouders kan opgroeien... Dat is ook de reden waarom ik niet als moeder of mama word aangesproken en in plaats daarvan bij mijn voornaam.... Alhoewel ik steeds vaker meemaak dat hij in bijzijn van onbekenden mij als zijn moeder aanwijst... Om niet te hoeven uitleggen... Ter bescherming van zichzelf... Ook al zie je aan de buitenkant heel duidelijk dat ik zijn buikmama niet kan zijn... Zijn Afrikaanse huidskleur is donker... en die van mij is blank... Diep van binnen voel ik dat verschil niet... En wanneer hij niet door de ogen van anderen naar zichzelf kijkt, ervaart hij dat verschil zelf ook niet...

Conceptie en zwangerschap...
De conceptie begon met een diep verlangen om voor een kind te mogen zorgen en te begeleiden... Dat was begonnen met de vroeggeboorte van onze dochter, die zich met ruim 23 weken aankondigde... Wanneer ik nu terugkijk is het heel bijzonder.. Onze dochter zou een maand ouder zijn geweest dan onze pleegzoon... En in die periode kruisten onze wegen met zijn ouders, omdat onze dochter in hetzelfde ziekenhuis is geboren als onze pleegzoon... Helaas was zij te vroeg en in diezelfde reis weer gegaan... Het verlangen bleef en als vanzelf kozen we voor pleegzorg in plaats van adoptie... Omdat we geen kind persé van onszelf wilden... Een kind heb je te leen... En bovendien zijn er dicht in de buurt vele kinderen die nu hulp en een warm nest in een gezin kunnen gebruiken...  
De zwangerschap volgde in de vorm van een STAP-cursus via pleegzorg... In zeven avonden werden we ingewijd als pleegouders... Inclusief een goedkeuring van de Raad van Kinderbescherming en een aantal geschiktheidsgesprekken met pleegzorg... Omdat pleegkinderen een rugzak vol ervaringen met zich mee dragen... Omdat ze geen onbeschreven blad meer zijn... We hebben tijdens die avonden veel geleerd, ook over onszelf... En dat we een team zijn, samen met pleegzorg en jeugdzorg... Voor dit kind... Als ik nu terugdenk, gun ik alle kinderen zo'n voorbereiding van hun ouders...

Geboorte...
Ruim zes jaar geleden kwam hij bij ons...Hij was toen vijf en een half... We begonnen met een middagje... Een middag werd een hele dag.... Een dag werd een weekend... En in dat weekend vroeg hij uit zichzelf, wanneer hij bij ons mocht komen wonen... En dat mocht... En zo haalden we hem op bij een tijdelijke crisis-opvangplek... Inclusief een tas met kleren, een tas met speelgoed, en... drie fotoboekje van eerdere plaatsingen... En wat we nog niet wisten... Ook een behoorlijke rugzak gevuld met traumatische ervaringen... En dan begint er een reis die niemand vooraf weet in te plannen... Een reis die zich ontvouwt in de goede richting wanneer je laveert op je innerlijk kompas... 

Oermoedergevoel...
Je innerlijk kompas... Noem het je oermoedergevoel... Een diepste weten dat je volledig gaat voor dit kind...  Los van pleegmoeder of moeder... Los van zorgmama of buikmama... Dat gevoel werd bevestigd na anderhalve maand... We mochten van jeugdzorg dit pleegkind teruggeven... Hij had niet in een gezin geplaatst mogen worden... Gelet op zijn ervaringen in het verleden zou dat nu te onveilig zijn in verband met zijn hechtingsproblematiek... Een leefgroep in een instelling zou dan veiliger zijn voor hem... Nu ben ik blij dat ik toen diep van binnen een NEE voelde... En wonder boven wonder kregen hij en wij een tweede kans van jeugdzorg, die we met twee handen aanpakten... Wanneer hij toen naar een leefgroep was overgeplaatst, zou hij dan ooit hebben leren hechten? En had hij dan gestaan waar hij nu staat? Een bijna puber die nog steeds om heel veel knuffels vraagt? Oermoedergevoel...  Onvoorwaardelijk gaan voor een kind...

Kind als kado van het Leven...
Jij staat nu aan het begin van je moederschap... Herken je het oermoedergevoel bij het uitoefenen van je moederschap? Wanneer je werkelijk verbinding maakt met je dochter, zonder oordeel over gedrag of eigenschappen, zullen er nog vele momenten van verwondering bij je aankloppen... In vol vertrouwen dat je het goed doet... Wat er ook gebeurt... En dan mag je ervaren hoe jouw dochter zich als een bloem zal openen en tot bloei komt... Als mooiste kado van het Leven... Alle goeds!

Nee dank je, ik heb al een rugzak...

Herindicatie REC-4...
Afgelopen week werden we uitgenodigd op school... Voor een gesprek met de nieuwe ambulant begeleidster van het REC-centrum (stichting Gewoon Anders), de intern begeleidster en de gezinsvoogd... Om te praten over leerlinggebonden financiering voor zoonlief en de daarvoor benodigde herindicatie cluster 4, omdat zijn huidige indicatie aan het eind van dit schooljaar afloopt... En we kunnen niet vroeg genoeg zijn om een nieuwe indicatie aan te vragen, gaf de ambulant begeleidster aan... Bovendien moet een beslissing wel of geen aanvraag herindicatie worden voorgelegd aan ouders, in ons geval ook aan de gezinsvoogd... Ten behoeve van instemming...

Observaties in de klas...
De ambulant begeleidster heeft enkele observaties gedaan in de klas... En wat ze ook zag en observeerde, het was een geheel andere jongen dan te lezen was in de verslaglegging van haar voorgangster... Het gaat heel goed in de klas... Op alle fronten zag ze een geconcentreerde, hardwerkende jongen... Bereidwillig... Taakvaardig... In staat zich af te sluiten van de omgeving... In staat om zelfstandig af en toe te kiezen voor een rustige werkplek... Sociaal en hulpvaardig... Observaties om blij van te worden... Vervolgens kregen we een lijst met criteria waaraan moet worden voldaan, alvorens een cluster-4 indicatie afgegeven wordt... Eén voor één werden de criteria langsgelopen... Aan geen enkele werd meer voldaan... In tegenstelling tot de schooljaren tot 10 maanden geleden, de schoolperiode zonder medicatie... Gezamenlijk werd geconstateerd dat er bovendien dit jaar een zeer vaardige juf voor de klas staat, waar hij goed mee door een deur kan...

Conclusie REC-4...
Heel voorzichtig werd de eindconclusie op tafel gelegd... Dat school en de ambulant begeleidster eigenlijk géén mogelijkheid zien om een herindicatie aan te vragen... En nog voorzichtiger werd gevraagd wat wij als ouders daarvan zouden vinden... Waarop in koor ons antwoord luidde, dat voor ons ècht geen indicatie nodig is... Hij heeft immers afgelopen zes jaar mèt indicatie op deze school geen extra begeleiding gehad... Dus wat is de meerwaarde ervan? Een zucht van verlichting volgde bij de ambulant begeleidster... Ze verwachtte dat wij bezwaar zouden maken tegen haar advies... Nee dus... Tenzij hij door ontbreken van een indicatie voor één jaar naar een andere school zou moeten... Of dat er straks op het voortgezet onderwijs geen gebruik gemaakt zou kunnen worden van LWOO... Nee, dat was niet van toepassing volgens de intern begeleidster... Een verslag zal volgen en het REC-dossier wordt gesloten... En als het in de toekomst toch  nodig mocht zijn, kunnen we altijd weer een indicatie aanvraag indienen... Alhoewel... Vanaf schooljaar 2014 is er passend onderwijs... Dus dat zit wel goed... Toch?

Lege rugzak?
Weer een stuk minder bagage in zijn rugzak... Afgelopen oktober zijn ADHD-etiket eraf en twee maanden later zijn cluster-4 indicatie weg... Want ja, een rugzak heeft hij... Meegekregen in zijn eerste vijf levensjaren... En nog steeds is hij actief aan de slag om de inhoud ervan te verminderen... Met EMDR sinds enkele weken... Een behandelvorm om trauma te verwerken... Hoe zou het straks zijn, wanneer hij zijn rugzak af mag doen? Gewoon omdat er niks meer inzit, wat hem ervan weerhoudt om vol-ledig zichzelf te zijn? Wie komt er dan te voorschijn? Met zijn kwaliteiten, gekregen van zijn ouders? We laten ons verrassen en genieten elke dag van deze jongen... Als kado van het Leven...

Negatieve overtuigingen in relatie tot basisveiligheid?

Negatieve overtuiging geboren...
Wanneer een kind in zijn vroegste ontwikkeling in de baarmoeder, indrukken opdoet vanuit bijvoorbeeld een zeer gespannen of instabiele moeder, ervaart het zijn wereld om hem heen als niet veilig en niet te vertrouwen... Dit gevoel kan worden versterkt door een moeizame bevalling... En verder versterkt door bijvoorbeeld onvoldoende verzorging in zijn eerste jaren, de zogenaamde emotionele verwaarlozing... Het gevoel van een onveilige wereld die niet te vertrouwen is, neemt sterk toe bij het kind en de negatieve overtuiging is geboren...

Overleving...
De levensenergie is door deze negatieve overtuiging voor een deel bevroren... Er zitten gaten in de basisveiligheid van het kind... Gaten, waar geen levensenergie kan stromen... Gaten, waardoor de eigenwaarde van het kind is weggesijpeld... Waardoor het zijn omgeving 360 graden in de gate(n) houdt... Constant in een overlevingsmodus, wanneer het kind zijn omgeving als onveilig ervaart die niet te vertrouwen is...

Basisvertrouwen...
Dit werd ons duidelijk uitgelegd via een psycholoog van de organisatie Basic Trust. via http://www.basictrust.com... Daarom zetten we in om zijn gaten in zijn basis te "dichten"... Door te vullen met warmte en troost... Dat hij volledig gezien wordt met alles wat zich in het nu aandient... Zodat bijvoorbeeld zijn boosheid steeds benoemd wordt in plaats van te negeren... Om hem het gevoel te geven dat hij met alles wat er zich aandient,  gezien en gehoord wordt en dat het goed is... Waardoor zijn basisveiligheidsgevoel toe zal nemen... En hij stap voor stap tot bloei komt... Als een slak uit zijn huisje... Langzaam vooruit...

De schildpadfamilie...
Met onderstaand illustratief verhaal over negatieve overtuigingen, uit het boek: De weg uit trauma kun je leren van Dingjan & Kranenburg, wil ik afsluiten...

Er was eens een schildpadfamilie die van plan was om te gaan picknicken... 
Van nature zijn schildpadden heel langzaam, maar ze hebben hun huisje bij zich, en dus hebben ze geen haast...
De voorbereiding voor dit uitje kostte twee jaar...
Ze gingen op weg, en na drie jaar vonden ze een prachtig plekje...
Zes maanden waren ze bezig om hun picknickmand uit te pakken...

Toen ontdekten ze dat ze het zout waren vergeten! 
Een picknickmand zonder zout is natuurlijk een drama...
Ze besloten na veel overleg dat de jongste zon eropuit gestuurd zou worden om het zout te halen...
Hij was het er mee eens, op één voorwaarde: dat niemand zou beginnen te eten totdat hij terug was!
Iedereen beloofd dat, dus ging hij op weg...

Twee jaren, drie jaren, vijf jaren... Zeven jaren verstreken en hij kwam niet terug...
In het zevende jaar kon de oudste van de familie zijn honger niet meer bedwingen...
Hij opende een pakje brood...
Toen stapte plots de jongste zoon achter een boom vandaan...
'Zie je wel", riep hij uit... 'Ik wist wel dat jullie niet op me zouden wachten!'...
'Jullie houden niet van me! Ik doe er niet toe! Ik wist het wel! 
Nu ga ik het zout ook niet halen!'

Universele autobiografie... Ik loop door een straat...

Bij ITIP las ik jaren geleden onderstaand gedicht uit het Tibetaanse boek van leven en sterven - Sogyal Rinpoche. Opnieuw kwam ik het gedicht tegen in het boek 'De weg uit trauma kun je leren... (van Omkar Dingjan & Divyam Kranenburg). Afgelopen week gingen mijn ogen opnieuw open, ik weet waar ik ben...  De tijd is rijp voor een andere straat...


Ik loop door een straat...

Er is een diep gat in het trottoir.
Ik val erin.

Ik ben verloren…ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.

Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik val er weer in.
Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.
Maar het is mijn schuld niet.
Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik zie dat het er is.
Ik val er weer in…het is een gewoonte.
Mijn ogen zijn open.
Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld.
Ik kom er direct uit.Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik loop eromheen. 
Ik loop door een andere straat...

Zijn boosheid smolt, toen ik in het moment contact maakte...

Vanochtend tijdens het ontbijt... Ik gaf hem zijn brood om te smeren en zijn trommel om te vullen... Dat was tegen het zere been, want ik had gister toch zijn broodtrommel klaargemaakt? Klopt, gister was gister en nu is er een nieuw moment... Hij had de verwachting dat ik het vandaag weer zou doen... Nee dus... Een reden voor hem om flink boos te worden...

Nu wil hij zo snel mogelijk als groot worden beschouwd en ver voor de zomervakantie had hij bedacht dat hij zelf zijn brood ging smeren voor school, zodat hij wist wat er als beleg op kwam... Prima idee, vond ik toen... En dat gaf ik hem vanochtend ter herinnering aan... En ook dat het goed was dat er nu een andere keuze gemaakt kon worden, met de consequentie dat hij dan minder zelfstandig is op weg naar volwassenheid... En als hij minder groot wil zijn, dat dan bijvoorbeeld het tijdstip van naar bed gaan ook omlaag kan worden bijgesteld... De consequentie van een eigen keuze... Waarop nog meer boosheid tevoorschijn kwam... Hij had dus vanochtend zelf een keuze: smeren of laten smeren... Uiteindelijk heeft hij behoorlijk mokkend zijn brood zelf gesmeerd en zijn broodtrommel zelf ingepakt...

Vlak voor het naar school gaan, pakte hij zijn tas in en deed zijn schoenen aan... Snuivend en boos.... Hij wilde zo naar buiten zonder iets te zeggen... Ik stond toevallig bij de deuropening omdat ik het tafelkleed uitklopte en ging niet opzij... In de hoek van de bijkeuken bleef hij staan wachten... Nog steeds behoorlijk boos... Opnieuw legde ik zijn keuzes voor... En de consequenties... Tot twee keer toe bleek dat hij mij niet begreep... Door die observatie letterlijk te benoemen naar hem toe, gebeurde er iets... Hij werd rustiger... Daardoor kon hij werkelijk horen wat ik zei... En hij hoorde dat ik van hem hield, en daarom niet wilde dat hij zo boos op de fiets naar buiten ging... Dat ik niet wil dat hem wat zou overkomen in zijn boosheid... Het kwam binnen... De boosheid smolt... Er was ruimte voor contact... Geen kus, maar wel een kleine high-five met onze pinken... En eenmaal buiten, toen hij samen met zijn vriend wegreed, keek hij nog even om... Om te zwaaien...

ADHD-debat in De Balie zonder trauma?

Het debat is terug te zien via http://www.youtube.com/watch?v=2k53Ee2ihBE. Geopend werd met een videocolumn van Maarten Keulemans. 

ADHD-debat in De Balie

Afgelopen maandag schoof ik aan bij het Kenniscafé De Balie.. Deze keer over ADHD... Een gewillig onderwerp voor vele invalshoeken... Had graag Laura Batstra persoonlijk in debat willen zien met Jan Buitelaar, Paul Korte en Sarah Durston... Dat verwachtingen vaak niet uitkomen, bleek op het laatste moment... Laura was ziek en Jan Derksen schoof aan... Volgens Laura een geschikte kandidaat om het debat aan te gaan vanuit een andere invalshoek dan de andere Jan en farmaceut Janssen... 

Wetenschappelijk debat met of zonder inbreng van ervaringsdeskundigen?

Opvallend was de hoge wetenschappelijke insteek, waar veelvuldig vanuit groepen cliënten werd gesproken... Vanuit het publiek vroeg Robert Vermeiren namens de werkgroep We Bouwen Samen aandacht voor de individuele ervaringen van ouders met kinderen in relatie tot de beeldvorming rondom ADHD... Het debat gaf daar uiteindelijk weinig tot geen ruimte voor... Aansluitend daarop had ik graag meer ruimte gezien voor de insteek vanuit eigen ervaring met een misdiagnose ADHD bij onze pleegzoon, namelijk de insteek vanuit hechtingsproblemen... Jan Derksen tipte deze sociale factor overigens wel aan in zijn betoog... Met de kanttekening dat we de sociale factoren niet los kunnen zien van de biologische en psychologische factoren... Ook niet in ons gezin? Ons pleegkind is vanaf zijn vijfde in een stabiele sociale omgeving gekomen... De hechtingsstoornis is in remise en de ADHD-kenmerken thuis en tijdens recreatie zijn sterk afgenomen afgelopen zes jaar, zodat hij op dit moment nog in één gebied beperkt wordt door zijn ADHD-kenmerken: op school wordt daarvoor op dit moment methylfenidaat gegeven, dat stap voor stap wordt afgebouwd naar een ondergrens... De vraag is nu: wat zal er gebeuren, wanneer de mogelijke bron van zijn ADHD-kenmerken binnenkort wordt behandeld via EMDR... De behandeling van zijn opgelopen trauma's in zijn eerste vijf levensjaren... Verminderen dan de ADHD-gedragskenmerken, omdat hij zijn omgeving als veiliger gaat ervaren?

ADHD-kenmerken vanuit trauma:

Tura Gerards, ADHD coach, gaf achteraf terecht aan dat het verband tussen trauma en ADHD helemaal niet ter sprake kwam in het ADHD-debat in De Balie.... Daar kan ik me bij aansluiten... Zeker naar aanleiding van Spraakmakende Zaken afgelopen zomer, waarin Paul Rosemoller een aflevering over kindermishandeling, zowel fysiek als emotioneel, maakte... Terug te zien via  http://www.uitzendinggemist.net/aflevering/137039/Spraakmakende_Zaken.html … Enkele weken geleden stuitte ik via een oud-collega op een aantal boeken met betrekking tot lichaamsgerichte traumaverwerking, waaronder: De weg uit trauma kun je leren*), Omkar Dingjan en Divyam Kranenburg...  Verder zoekend vond ik nog een aantal lezenswaardige boeken als insteek voor begeleiding van ADHD-kenmerken vanuit trauma: kd.nl/de-weg-uit-trauma-kun-je-leren … en http://www.traumahealing.nl/literatuur.html ...

Ter afsluiting een gedicht over hechting:

Met een voor mij raak gedicht over hechting wil ik afsluiten... Ik vond het via http://www.aumm.nl

Hechting

Hij keek in het water. Het water kabbelde rustig verder. Het water merkte wel dat hij er was, maar kabbelde toch rustig verder. De jongen werd boos!

‘Zie mij dan! Reageer op mijn aanwezigheid! Ik tel ook mee!’

Een been haalde uit en een regen van grint vloog het water in. Het water kabbelde rustig verder.

‘Zie mij!’ riep de jongen, ‘Waarom reageer je niet!’ zijn stem sloeg over.

Hij sprong in het water.

‘Nu moet je me wel zien!’

Het water reageerde niet. De jongen klom al bibberend weer op de kant en begon zachtjes te huilen. ‘Waarom zie je me niet?’ fluisterde hij.

Een traan gleed over zijn wang naar beneden. De traan stopte niet, niet bij zijn neus, niet bij zijn mond, niet bij zijn kin. De traan liep door en... viel in het water. Waar de traan was gevallen ontstonden nu prachtige cirkels in het water. Door zijn tranen heen keek de jongen in het water. Het water werd heel stil, en werd een glimmende spiegel. De jongen zag zichzelf en zichzelf en zichzelf! Achter zijn haar, zijn ogen, zijn verdriet zag hij zichzelf!

Een moment lang keek hij naar zijn eigen ziel, zo mooi.

Het water zag het ook.

Ineke

*) 

Een boek over traumawerk, één van de nieuwste ontwikkelingen in de moderne psychologie. Verschillende methodes uit het lichaamsgerichte werken zijn samengevoegd tot een holistische aanpak, waarmee het zelfhelend vermogen in staat wordt gesteld een natuurlijk evenwicht terug te vinden.  Maggie Kline, een bekende Amerikaanse traumatherapeute en onderwijspsychologe, schreef samen met Peter Levine o.a. het boek ‘Het weerbare kind’. 

Vele gezichten rondom een pleegkind...

Vanochtend was ik gestart met een aantal mailtjes rondom ons pleegkind... Er zijn heel wat instanties waar we mee te maken hebben... En die instanties geven allemaal informatie en willen informatie ontvangen... Ter controle... of het met dit kind goed gaat...Om zomaar eens zeven instanties te noemen: pleegzorg, bureau jeugdzorg, polikliniek GGz, Kinderkliniek, School, REC-kantoor, Zorgkantoor... Daarom hebben we een afspraak dat we elkaar op hetzelfde moment informeren per mail... En dat een ieder zijn eigen verantwoordelijkheid heeft om die informatie eruit te pakken die nodig is... Zodat er geen miscommunicatie kan ontstaan...  Of dat in de snelheid van processen en afspraken per ongeluk iemand vergeten wordt, waardoor diezelfde processen dan een andere kant op gaan of vertragen en afspraken vergeten worden...

In de afgelopen zes jaar zijn we als pleegouders inmiddels de stabiele partij geworden rondom ons pleegkind... We hebben voogden zien komen en gaan... Pleegzorgwerkers zien komen en gaan... Leerkrachten zien wisselen... Therapeuten zien wisselen... Heel veel gezichten gezien die kijken naar ons pleegkind... Allemaal vanuit een andere invalshoek... Verbonden door een papieren/digitaal dossier... Dat bovendien niet het enige dossier is bij al die gezichten... Daarom voelen we ons als pleegouders een verbindingsofficier en zien we onze praktijkervaring met ons pleegkind als aanvulling op het soms beknopte papieren/digitaal dossier... Daarom steken wij in op inbreng van ervaringsdeskundigheid vanaf het begin... Vaak gaat dat goed en hebben we geboft met de vele gezichten die met ons meekijken...

Enkele weken geleden werd een nieuw gezicht van Bureau Jeugdzorg op het laatste moment ingezet tijdens een schoolgesprek, omdat ons vaste gezicht tijdelijk uit de running was... En dan blijkt dat een papieren/digitaal dossier alléén niet voldoende is... Tijdens het tien minuten gesprek, dat overigens uitliep tot een half uur, hebben we voornamelijk over de diagnose en medicatie op school gesproken en over de nut en noodzaak van een herindicatie cluster 4 voor de REC financiering... Er was geen tijd voldoende om te spreken over cognitief gestelde doelen en op welke wijze wij onze rol als betrokken pleegouders konden invullen... Het nieuwe gezicht van Bureau Jeugdzorg nam een sterke regierol op zich... De door ons ingezette bekende rol van gelijkwaardig partner rondom het kind kreeg in dit gesprek geen ruimte door de strakke sturing vanuit dit nieuwe gezicht van BJZ... Gelukkig waren we tot nu toe andere gezichten gewend, die op een andere manier communiceerden... 

Voor het eerste besefte ik waarom een groot aantal ouders niet tevreden is over Bureau Jeugdzorg... Het  is namelijk heel erg afhankelijk van het gezicht dat je tegenover je hebt èn van de rol die je zelf aanneemt als ouder/verzorger... Word je wèrkelijk vanaf het begin gehoord? Waarop het antwoord leidt tot tevreden of ontevreden ouders... Ik heb mogen ervaren dat mijn eigen houding en bijdrage leidt tot een ervaring van tevredenheid of ontevredenheid... En mocht een ander gezicht koersen naar ontevredenheid bij mij, dan heb ik altijd een mogelijkheid om uit te spreken en een koerswijziging voor te stellen... Wetende dat het geen garantie is dat het proces mijn gewenste richting opgaat... En vertrouwende dat de richting NU goed is voor STRAKS.... 

Pesten begint bij jezelf?

Vanochtend, zomaar tijdens het ontbijt... Zoon vertelde over gisteren... Over het buitenspelen... Neef van vriend was er... Ze speelden tikkertje... Totdat neef aan ander jongetje vroeg of jongetje zijn pet wilde hebben... Waarop jongetje "ja" zei en de pet aanpakte... Aanleiding voor neef om jongetje te schelden, schoppen en slaan... Omdat... De pet niet werd teruggeven... Ik hoorde dit aan... Vanochtend aan het ontbijt... Wetende dat ik een keuze heb... Wat doe ik met deze informatie richting zoon? Ik vroeg zoon waarom neef in deze wijk speelde... Waarop het antwoord volgde, dat neef in zijn eigen wijk altijd ruzie heeft met andere kinderen... En dat neef dan vaak scheldt, schopt en slaat... Ik vroeg zoon waarom hij als deelnemer van zijn vriendengroep nog steeds benzine *) gaf aan neef... Door er niks van te zeggen tegen neef.. en door te blijven kijken en aanmoedigen, toen er gescholden, geschopt en geslagen werd...Uiteindelijk zag zoon in waarom neef altijd ruzie heeft in zijn eigen wijk... En dat zoon dat niet wil in zijn eigen wijk... En dat zoon speelt met een ruziezoeker... Tenslotte gaf ik zoon de keuze om aan neef te vragen waarom hij altijd ruzie maakt met andere kinderen... En ik gaf aan zoon de keuze om op deze manier wel of niet meer te willen spelen met neef... Zolang het schoppen, duwen en slaan blijft doorgaan...  

Pesten... Waarom wijzen naar de pester? 

Of begint het stoppen ervan uiteindelijk bij wat je zelf doet als toeschouwer?

*) Het benzine geven aan pestvogels komt als metafoor vaak terug na de door ons gevolgde Kanjertraining...

Glimlach van een kind...

Enkele weken geleden zat ik er weer... In de wachtkamer van de polikliniek GGZ.... Wachtend op zoonlief die een afspraak had... We waren er al vroeg en langzaam druppelden ander cliëntjes binnen samen met ouders of verzorgers... Naast me kwam een meisje van een jaar of zeven zitten en daarnaast haar moeder... Een gesprek tussen moeder en dochter ontstond, hoorbaar voor een ieder die in de wachtkamer zat...

Om mezelf af te sluiten van het gesprek naast mij, was ik geconcentreerd bezig op mijn smartphone... Druk met twitter... En dat lukte aardig, tot op een bepaald moment... Mijn aandacht werd naar het gesprek getrokken, omdat de moeder het meisje als een Tokkie bestempelde... Omdat het meisje had geknoeid tijdens het ontbijt... En dat die vlek nog steeds op haar kleren zat... Ik zag het meisje in elkaar kruipen... Ik voelde haar schaamte...Ik had met haar te doen... Wat zou dit doen met haar eigenwaarde en zelfbeeld?

Toen haar moeder even weg, voelde ik sterk de behoefte om het meisje iets te zeggen... En zo vertelde ik het meisje dat ik ook wel eens knoei... Want we zijn allemaal mens en we maken allemaal wel eens foutjes... En we zijn bovendien nog steeds geen robot... En dan daarna die opluchting bij haar... En haar glimlach van herkenning naar mij... Een kadootje...

Passie in het onderwijs... Van HGW tot TGW...

Vorige week was het zover.. Ons eerste oudergesprek over OPP... Een vereiste vanuit het HGW... Met doelen voor het komend schooljaar... Het leek eerder op TGW, terwijl wij graag zouden zien dat school PGW invoert... Volgt u het nog?

Wij in ieder geval niet... Volgens school zijn we hoogopgeleide ouders... Hoe zou het gaan met de rest van de ouders, inclusief allochtone ouders die de Nederlandse taal niet machtig zijn? Laat staan de vele afkortingen... Het eerste verbeterpunt hebben we terug kunnen geven aan de leerkracht... En ik ben blij dat ik in de MR zit, zodat ik al op de hoogte was van die afkortingen...

Allereerst OPP... Ontwikkelings Perspectief... Ik heb nog steeds niet door waar die tweede P voor staat... Volgens de leerkracht is het Ontwikkelings Pers Pectief... Ik denk meer aan Ontwikkelings Perspectief Plan of Ontwikkelings Perspectief Prognose... Want Prognose vind ik mooi flexibel... Zodat we het Ontwikkelings Perspectief in het moment bij kunnen stellen afhankelijk van de ontwikkelingssnelheid van het kind... Daarvoor kunnen we dan weer allerlei handelingen verrichten op school volgens het Handelings Gericht Werken (HGW)...

Wanneer we de media volgen rondom Cito-toetsen in het onderwijs en de druk bij ouders op extra huiswerkbegeleiding om hun kind van een hogere Cito-score te verzekeren, lijkt het eerder op Toets Gericht Werken (TGW)... Is dat wat we willen van onze kinderen? Dat ze kunnen reproduceren wat ze op school via de lesmethodes hebben geoefend? Of stemmen we af op Passie Gericht Werken (PGW)?  Is het niet de taak van ouders en leerkrachten samen om aan het kind te vragen wat zijn/haar passie is en van daaruit met het kind voor te sorteren op een passende plek in de maatschappij? Wanneer het kind namelijk een doel heeft wat het later wil worden vanuit een insteek waar het gelukkig van wordt, is het straks geen straf om tot je 70e door te werken... En zullen de ziekteverzuimpercentages dan ook afnemen?

Wat mij inspireerde tot PGW, is te zien in de volgende lezing van Peter Benson... youtube.com/watch?v=TqzUHcW58Us …Dus wanneer je tijd vrij kunt maken, bekijk het... En maak daarna verbinding met kinderen in je omgeving, ook die een leerachterstand hebben of gedragsproblemen vertonen... Ik heb me laten verbazen over mogelijkheden vanuit het kind die dan te voorschijn komen...

ADHD-diagnose bij kind volgens de GGz-richtlijn?

Parttime-ADHD...
Gisteren waren zoonlief en ik op gesprek bij de GGz-polikliniek, om gewicht en bloeddruk te laten controleren door de psychiater... Sinds maart dit jaar slikt zoonlief namelijk Ritalin op schooldagen, vanwege zijn lage concentratie en hoge beweeglijkheid... Zijn ADHD-kenmerken zijn op school beperkend om adequaat tot leren te komen... Op woensdagmiddagen, weekenden en vakanties is hij medicatievrij... Omdat het kan... Omdat zijn ADHD-kenmerken niet beperkend zijn in zijn dagelijks leven... Passend onderwijs voor hem beperkte zich tot toedienen van medicatie en goedbedoelde adviezen vanuit onze ervaring als zijn pleegouders werden niet gehoord... Thuis observeerden we namelijk ADHD-kenmerken als functie van de veiligheidsbeleving van zijn omgeving... Hoe veiliger hij zijn omgeving ervaarde, hoe minder zijn ADHD-kenmerken te voorschijn kwamen... Zowel thuis, tijdens het buitenspelen als op sportverenigingen...Voor school was het heel duidelijk: deze jongen heeft ADHD, omdat zijn leerkracht ervaring had met 'zulke' kinderen...

Eerste diagnose tbv REC-budget (rugzakje)...
Ruim drie jaar geleden verliep zijn REC-indicatiestelling en voor de herindicatie was een verklaring van een psychiater noodzakelijk... Via pleegzorg zaten we in die tijd tijdelijk bij therapeutische gezinsverpleging (TGV)... De daar werkende psychiater beschreef in een half A4-tje dat de reactieve hechtingsstoornis in remise was en dat er sprake was van ADHD... Het was voldoende voor een REC-4 indicatie met bijhorend budget, dat netjes in het totaalbudget van school werd opgenomen... Het budget is niet ingezet voor zoonlief, omdat school van mening was dat er pas na medicatie individuele begeleiding op school mogelijk was... Opnieuw werden onze adviezen vanuit onze ervaring als zijn pleegouders niet gehoord... Tijdens 1-op-1 begeleiding was hij namelijk heel goed leerbaar...

Medicatie op school...
Na een patstelling met school over inzet van REC-budget voor zoonlief, hebben wij samen met de gezinsvoogd besloten voor een medicatietrial met Ritalin... Vorig jaar hebben we ons aangemeld bij een GGz-instelling dicht bij huis... Onze hulpvraag betrof het toedienen van medicatie op school en begeleiding in traumaverwerking... Begin februari dit jaar vond de trial plaats en omdat er geen eenduidige conclusie getrokken kon worden, werd de trial verlengd met een maand op hoogste concentratie... En het werkte goed op school... Thuis en in zijn vrije tijd buiten huis zagen we overigens geen verschil tussen zijn gedrag zonder en met medicatie... Bovendien beperkte zijn gedrag hem thuis en in vrije tijd niet... We hebben voor de voortgang met school op dat moment ingestemd met medicatie op schooldagen... Cognitief is hij via de geijkte cito-toetsen afgelopen schooljaar meer dan één schooljaar vooruitgegaan... Door de medicatie kwam de lesstof er tijdens toetsen wel uit... Overigens hebben we de medicatie na de tweede toetsronde met 12,5% afgebouwd en dit schooljaar met 25% afgebouwd... Volgens de psychiater kon het niet, maar op school wordt geen verschil waargenomen... Zou het kunnen zijn dat op dit moment een pilletje voldoende houvast geeft om vanuit eigen kracht de lessen goed te volgen en zijn werk te doen?

Einddiagnose via inbreng van ouders/verzorgers, samen deskundig...
Afgelopen zomer kregen we het diagnostisch verslag toegestuurd... Als basis voor de medicatiebehandeling op school en de ingezette speltherapie als op stap voor traumaverwerking... De diagnose was overgenomen van een aantal jaar terug: reactieve hechtingsstoornis in remise en ADHD... Inmiddels waren we afgelopen zomer via social media een stuk wijzer geworden in de wereld van ADHD-diagnostisering... Dat er een richtlijn binnen de GGz wordt gehanteerd, de zogenaamde multidisciplinaire richtlijn ADHD voor kinderen (Trimbos 2005, zie http://www.trimbos.nl/webwinkel/productoverzicht-webwinkel/behandeling-en-re-integratie/af/af0635-multidisciplinaire-richtlijn-adhd)... Tot die tijd kende ik de richtlijn niet... Het heeft ons doen beseffen dat parttime-ADHD niet bestaat... De richtlijn bestaat uit een zestal criteria en aan alle criteria moet worden voldaan, om tot de formele diagnose ADHD te komen... Zie ook vorige blogbericht http://all4wan.blogspot.nl/2012/08/diagnose-adhd-juist-gesteld-samen.html... Met die kennis heb ik vragen gesteld over parttime-ADHD aan de psychiater tijdens ons bezoek gisteren... In eerste instantie ging hij ervan uit dat iedereen tevreden was en dat de medicatie goed was ingesteld... Samen constaterend dat er niet werd voldaan aan de genoemde richtlijn, kwam de psychiater tot de conclusie dat er geen ADHD-diagnose gesteld kon worden en dat we uit moesten gaan van hechtingsproblemen: een passende diagnose voor een passender vervolgtraject... De psychiater bood zijn excuses aan en gaf aan dat hij ervan geleerd heeft... Hij vond de inbreng van ouders/verzorgers zeer waardevol, omdat zij de specialist van hun kind zijn en de psychiater twee keer per jaar een half uur aanschuift... En ik was heel blij als gevolg van een stuk erkenning van mijn onderbuikgevoel afgelopen zes jaar... Blij dat ik werkelijk werd gehoord en dat zoonlief werkelijk werd gezien... Dat deze jongen dus geen ADHD had, ook al vertoonde hij ADHD-kenmerken... En dat dit nu ook op school handvatten zal geven voor een passender begeleiding dan tot nu toe... Om via een passende diagnose te komen tot het passendste onderwijs...

Vervolg...
Op school gaan we door met de medicatie, die zonder medeweten van zoonlief en leerkracht stapje voor stapje wordt afgebouwd.... Om op die manier de ondergrens voor dit moment vast te stellen... En via cognitieve therapie zal straks blijken welke stukken van zijn opgelopen trauma's hem in het hier en nu nog hinderen, zodat parallel EMDR ingezet kan worden... In ieder geval heeft gisterochtend de nut en noodzaak aangetoond van cliëntenparticipatie bij diagnostisering in de GGz... Samen Deskundig!

Past sponsoring van Gucci in de opvoeding?

Eindelijk kwam het hoge woord er uit... Weet je waarvoor ik aan het sparen ben? Een Gucci schoudertasje... Alle rappers hebben er eentje... Dan heb je swag... Heel handig voor mijn sleutels, portemonnee en telefoon... Als ik een keer naar de stad ga... Met mijn vrienden... En  hij bleef er op terugkomen, de hele zomer lang...

Nu ben ik niet zo'n merkenfreak, eigenlijk helemaal niet... Eerlijk gezegd was ik daar al wars van als klein kind... Nieuwe schoenen? Zodra de verkoopster zei dat die schoenen veel verkocht werden, was dat voor mij al een reden om het niet te willen hebben... En uitgerekend ik tref een kind dat zo graag de reclames volgt en beïnvloedbaar is... Wat een spiegel... Wat een levensles... Hoe ga ik daar nu mee om?

Om enigszins beeld te hebben bij een Gucci schoudertas, ben ik wat gaan rondkijken... Het blijkt dat Soulja Boy zijn grote voorbeeld is... Die heeft swag, volgens zoonlief... Heb rondgekeken in winkels, die het niet verkochten... Via een verkoper bij V&D hoorde ik de prijs en viel zowat achterover... Circa 200 euro... Voor een schoudertasje? En, zo verzekerde de verkoper mij, is er een nep-variant op de zwarte markt in Beverwijk verkrijgbaar... voor ongeveer 75 euro... Pardon? Meewerken aan namaak? Dat nooit... En 200 euro? In geen 200 jaar...

Terug naar zoonlief... Met mijn nieuwe informatie een lang gesprek met hem gehad... Over zakgeld, sparen en deels vrije keuze van besteding... Over namaak-produkten... Over betalen voor buitenkant... Over de functie van een schoudertasje voor hem... Over swag... Over trends... Over... In ieder geval genoeg om als verzorgers van een elfjarige jongen nu niet mee te gaan in het sponsoren van Gucci... En ondertussen ook wel benieuwd hoe andere ouders dit oppakken...

Diagnose ADHD juist gesteld? Samen Deskundig...

Weer terug van een zonnige vakantie... In de bekende stapel post lag o.a. het langverwachte psychodiagnostisch verslag van zoonlief... Gelet op alle artikelen afgelopen periode in de (social) media over ADHD was ik meer dan geïnteresseerd in de wijze waarop zijn diagnose tot stand is gekomen... Juist ook door de uitspraak in het eerste gesprek met de hoofdbehandelaar, die aangaf dat part-time ADHD niet bestaat, gelet op het grote verschil in zijn gedragskenmerken thuis en op school... En dat een psychiater van een vorige GGz-instelling enkele jaren geleden aangaf dat niet duidelijk was waar zijn ADHD-kenmerken vandaan kwamen: hechtingsprobleem, trauma of een tekort aan dopamine... De medicatie-trial liet zien dat er op school een groot verschil optrad na toediening van methylfenidaat en dat er thuis en tijdens sport geen verschil merkbaar was... Ook de daarbij gebruikte en welbekende scorelijsten met betrekking tot ADHD-symptomen gaven grote verschillen tussen thuis en op school... Uiteindelijk is hij met medicatie tijdens schooluren gestart... Inmiddels is er ook al weer iets aan medicatie afgebouwd, zonder dat er op school iets veranderde... Dus daarom extra nieuwsgierig naar de wijze waarop zijn diagnose tot stand is gekomen.. Gewoon... Als kwaliteitstoets vanuit de cliëntenbril... Samen Deskundig...

Beginnend bij de basis van het diagnose stellen van ADHD bij  kinderen, kom ik bij de bron: 

de multidisciplinaire richtlijn ADHD bij kinderen en Jeugdigen... Voor een officiële diagnose ADHD moet aan alle criteria A t/m E uit die richtlijn worden voldaan. Onderaan dit blogbericht staan die criteria, genoemd (uit de Multidisciplinair Richtlijn ADHD bij kinderen en jeugdigen - 2005 via Trimbos)...

Dus met die vijf criteria in de hand is het nu heel simpel om de in het psychodiagnostisch verslag gestelde diagnose te toetsen aan die vijf criteria... En dan komt er een vraagen bij mij op... Met betrekking tot criterium C: Enkele beperkingen uit de groep symptomen zijn aanwezig op twee of meer terreinen (bijvoorbeeld op school (of werk) en thuis)... Voldoet zoonlief hieraan? Immers de beperkingen zitten op dit moment alleen op school... Thuis en op sportclubjes functioneert hij goed zonder medicatie... Bovendien liet alleen school een significante vermindering van symptomen zien tijdens de medicatie-trial...

Medio oktober spreken we de psychiater weer voor een controle... Toch maar vooraf onze vraag toemailen en ook vragen waarom er in het verslag niets vermeld staat over mogelijke ADHD-kenmerken vanuit zijn trauma's... Oh ja, en we zijn ook benieuwd naar het behandelplan met betrekking tot toedienen van medicatie, omdat al een half jaar geslikt wordt op school... En inmiddels alweer 2,5 mg is afgebouwd... Wordt vervolgd...

Multidisciplinair Richtlijn ADHD bij kinderen en jeugdigen - 2005 via Trimbos)

Diagnose ADHD (DSM-IV-TR)

A Ofwel (1), ofwel (2):

(1) Zes (of meer) van de volgende symptomen van aandachtstekort zijn gedurende ten minste zes maanden aanwezig geweest in een mate die onaangepast is en niet past bij het ontwikkelingsniveau:

Aandachtstekort

(a)   slaagt er vaak niet in voldoende aandacht te geven aan details of maakt achteloos fouten in schoolwerk, werk of bij andere activiteiten

(b)  heeft vaak moeite de aandacht bij taken of spel te houden

(c)     lijkt vaak niet te luisteren als hij/zij direct aangesproken wordt

(d)   volgt vaak aanwijzingen niet op en slaagt er vaak niet in schoolwerk, karweitjes af te maken of verplichtingen op het werk na te komen (niet het gevolg van oppositioneel gedrag of van het onvermogen om aanwijzingen te begrijpen)

(e)   heeft vaak moeite met het organiseren van taken en activiteiten

(f)     vermijdt vaak, heeft een afkeer van of is onwillig zich bezig te houden met taken die een langdurige geestelijke inspanning vereisen (zoals school- of huiswerk)

(g)    raakt vaak dingen kwijt die nodig zijn voor taken of bezigheden (bijvoorbeeld speelgoed, huiswerk, potloden, boeken of gereedschap

(h)   wordt vaak gemakkelijk afgeleid door uitwendige prikkels

(i)       is vaak vergeetachtig bij dagelijkse bezigheden

(2) Zes (of meer) van de volgende symptomen van hyperactiviteit-impulsiviteit zijn gedurende ten minste zes maanden aanwezig geweest in een mate die onaangepast is en niet past bij het ontwikkelingsniveau:

Hyperactiviteit

(a)    beweegt vaak onrustig met handen of voeten, of draait in zijn/haar stoel

(b)   staat vaak op in de klas of in andere situaties waar verwacht wordt dat men op zijn plaats blijft zitten

(c)    rent vaak rond of klimt overal op in situaties waarin dit ongepast is (bij adolescenten of volwassenen kan dit beperkt zijn tot subjectieve gevoelens van rusteloosheid)

(d)   kan moeilijk rustig spelen of zich bezighouden met ontspannende activiteiten

(e)    is vaak "in de weer" of "draaft maar door"

(f)     praat vaak aan een stuk door

Impulsiviteit

(g)    gooit het antwoord er vaak al uit voordat de vragen afgemaakt zijn

(h)   heeft vaak moeite op zijn/haar beurt te wachten

(i)      verstoort vaak bezigheden van anderen of dringt zich op (bijvoorbeeld mengt zich zomaar  in gesprekken of spelletjes)

B Enkele symptomen van hyperactiviteit-impulsiviteit of onoplettendheid die beperkingen veroorzaken waren voor het zevende jaar aanwezig.

C Enkele beperkingen uit de groep symptomen zijn aanwezig op twee of meer terreinen (bijvoorbeeld op school (of werk) en thuis).

D Er moeten duidelijke aanwijzingen van significante beperkingen zijn in het sociale, school- of beroepsmatig functioneren.

E De symptomen komen niet uitsluitend voor in het beloop van een pervasieve ontwikkelingsstoornis, schizofrenie of een andere psychotische stoornis en zijn niet eerder toe te schrijven aan een andere psychische stoornis (bijvoorbeeld stemmingsstoornis, angststoornis, dissociatieve stoornis of een persoonlijkheidsstoornis).

De DSM-criteria zijn gevalideerd voor kinderen van 4 tot 16 jaar oud. ADHD-symptomen nemen af met de leeftijd. Als voor iedere leeftijd dezelfde drempel wordt aangehouden, zou dit bij jonge kinderen fout-positieve en bij volwassenen fout-negatieve diagnoses opleveren. Beneden de leeftijd van 5 jaar is de diagnose ADHD niet goed te stellen. Geadviseerd wordt de DSM-criteria alleen toe te passen op de leeftijdsklasse van 4 tot 16 jaar.

Samen Deskundig! Cliënt aan tafel van jeugdzorg...

Inzet ervaringsdeskundigheid van ons kind?

Ten behoeve van onze pleegzoon zitten we bij heel wat organisaties aan tafel... De ene keer bij jeugdzorg, de andere keer bij pleegzorg... Dan weer bij de GGz of bij een gesprek op school... Een enkele keer zitten we met zijn allen aan tafel... En toch mis ik elke keer iemand... De allerbelangrijkste speler in het veld zit niet aan tafel... Of het nu om de evaluatie gaat bij zijn behandeling in de GGz of wanneer het gaat om zijn vorderingen op school...

Twee weken geleden tijdens het oudergesprek keek meester me verbaasd aan, toen ik vroeg of volgend jaar in de bovenbouw het kind ook aan tafel zit bij het gesprek over zijn Ontwikkelings Perspectief op school... Dat was namelijk niet gebruikelijk op die school... Dat verbaast mij dan weer, omdat ik vaak met hem gesprekken thuis heb over hoe hij vindt dat het gaat op school... Uiteraard geef ik dat dan weer door aan school, maar heb niet het gevoel dat hij via mij werkelijk gehoord wordt...
Vorige week bij de evaluatie van zijn behandeling zaten wij als pleegouders samen met pleegzorg en jeugdzorg aan tafel bij de GGz... Over ons kind... Over de medicatie... Over de doelen die via therapie al dan niet behaald waren... Met elkaar werd afgesproken om in ieder geval tot de herfstvakantie door te gaan en eind oktober opnieuw te evalueren... Opnieuw stelde ik de vraag aan de hoofdbehandelaar, of het kind dan ook aan tafel zal zitten... Om zijn ervaringen in te brengen... Waarop wederom een verbaasd gezicht, dit keer van de hoofdbehandelaar, mij ten deel viel... Dat was toch niet nodig...? Tot afgelopen vrijdag... En nu weet ik zeer zeker dat het wel nodig is...

Ik had hem eerder uit school gehaald, zodat we samen op tijd waren bij therapie die middag... Op weg ernaar toe ontstond steeds meer weerstand bij hem... Zijn inbreng? Voldoende om het die middag met elkaar bespreekbaar te maken... Ik gaf hem terug dat ik blij was met zijn opmerkingen... Dat we het dan bespreekbaar kunnen maken met de juiste personen... Uiteindelijk heb ik met zijn toestemming zijn opmerkingen doorgegeven... Hij zat er bij en luisterde... Twee belangrijke punten bracht ik in over doel van therapie en tijdstip van therapie. De therapeute was verbaasd en realiseerde zich toen pas, dat hij op deze vragen de antwoorden nog niet had gekregen... Ik ben bij dat zoonlief zijn mond opentrok naar mij... Zodat uiteindelijk zijn informatie op tafel kwam bij de juiste persoon... Informatie die ik graag van hem volgende keer tijdens de evaluatie hoor... En niet op weg naar zijn therapie... Met zoonlief is afgesproken dat vooraf aan het volgende evaluatiemoment, wij als pleegouders zijn punten inbrengen... Zodat hij geen school hoeft te missen... Samen Deskundig!

Decentralisatie ‪jeugdzorg naar gemeentes mèt cliëntenvertegenwoordigers aan tafel:

Met bovenstaande praktijksituatie nog in mijn hoofd las ik diezelfde avond een tweet over een stappenplan voor samenwerking rond ‪Jeugdzorg: via http://bit.ly/Mrb7Iv. Er staat heel mooi in zes stappen beschreven waar gemeentes aan moeten denken aan de vooravond van de decentralisatie jeugdzorg naar gemeentes... Hoe ik ook las, geen cliëntenvertegenwoordigers aan tafel... Wel de nadruk op afstemming in de keten... Uiteraard ook een heel belangrijke stap voorwaarts, maar waar is de stem van de cliënt? De ouders en de kinderen, waarvoor jeugdzorg is bedoeld...? Niet achteraf informeren, maar meepraten aan tafel... In alle genoemde stappen.... Samen Deskundig!

Want hoe kan je jeugdzorg goed opzetten in gemeentes, wanneer je alleen het zorgaanbod en de organisaties kent en voorbij gaat aan de doelgroep zelf? In de jeugdzorg kan bijvoorbeeld een kwaliteitsslag gemaakt worden, wanneer vanuit clientenperspectief kwaliteit wordt getoetst... Met betrekking tot bijvoorbeeld informatievoorziening, onderzoekthema's of behandelprogramma's... Samen Deskundig!

De LPGGz heeft onderzoek gedaan naar cliëntenparticipatie... Het resultaat? Zeven goede redenen voor familieparticipatie in de #GGZ http://t.co/d3dVdk7r... En het kan nog een stap verder... Wanneer organisaties ervaringsdeskundige cliënten inzetten voor huidige cliënten, kan herstel ontstaan doordat op een andere manier wordt gekeken... http://t.co/rT4Sc8Xq... Samen Deskundig!

Passend Onderwijs:

In onze gemeente vinden gesprekken plaats tussen jeugdzorg en het onderwijsveld... Om zometeen passend onderwijs goed vorm te kunnen geven met betrekking tot begeleiding van kinderen met gedragsproblemen op school... En waar zijn de ouders in dat gesprek? Datzelfde onderwijsveld in die gemeente kent een oudergroep passend onderwijs... Een oudergroep die in deze cruciale gesprekken aan de zijlijn staat... Een oudergroep die op papier een mooie rol heeft gekregen... Gemiste kans? Samen Deskundig!

ADHD debat:

Momenteel wordt er veel getwitterd over een ADHD-debat begin oktober dit jaar... Ondertussen is het punt van de ervaringsdeskundig aan tafel goed doorgedrongen... Sterker nog, de organisator vindt dat een eerste vereiste... En daar ben ik blij mee... Want juist bij ADHD is geen één ervaring hetzelfde... Ieder kind met ADHD is uniek... En ook bij ADHD... Samen Deskundig!

De uitslag van CITO zonder en met ADHD-medicatie...

Patstelling school/ouders:

Ruim een jaar geleden zaten we als verzorgers van onze pleegzoon in een patstelling met school... School zag duidelijk ADHD bij hem... School was bang voor cognitieve stilstand tot achteruitgang en zag maar één oplossing: Ritalin... Wij herkenden ons niet in school, want we zagen thuis een totaal andere jongen... Een jongen die hanteerbaar was, humor had, creatief was en geen gedragsproblematiek vertoonde die op ADHD leek... Af en toe wat drukker, omdat iets te spannend was vanuit angst of enthousiasme... Een jongen die zonder medicatie meedraaide in diverse sport- en muziekclubjes... 

Inzet van cluster 4 indicatie:

Omdat hij een cluster 4 indicatie had, hebben we aan school voorgesteld om individuele remedial teaching (RT) voor hem in te zetten... Dat verzoek werd afgewezen, omdat school verwachtte dat RT geen effect zou hebben... Hij was namelijk geobserveerd tijdens een 1-op-1 begeleiding... Hij kon zich niet concentreren en keek steeds achterom... Toen we doorvroegen naar de  omgevingsfactoren tijdens die individuele begeleiding, bleek hij in de klas met 16 kinderen te zitten, waarvan vier begeleid werden door een RT'er en hij zat met zijn gezicht naar de muur... Wanneer je het artikel van Ben van Berkel op Kennisnet zou lezen met betrekking tot kinderen met hechtingsstoornissen, dan zal duidelijk zijn, waarom deze jongen zich niet kon concentreren met zijn gezicht naar de muur in een volle klas... http://leerlingzorgpo.kennisnet.nl/archief/bijdragen2003/hechtingsstoornissen. Het niet ingezet krijgen van zijn rugzakje op school is tot en met de onderwijsconsulent besproken... Afspraken werden gemaakt en niet nagekomen... De druk van school op inzet van medicatie werd verder opgeschroefd... En er lag op dat moment nog geen eenduidige diagnose ADHD van een psychiater...

Medicatietrial met Ritalin:

Om uit de patstelling te komen en tegemoet te komen aan school, hebben we aan het begin van dit schooljaar samen met de gezinsvoogd besloten om een medicatietrial met Ritalin te starten en ook in te steken op verwerking van zijn trauma's... Omdat de GGz molens langzaam draaiden, vond de medicatietrial afgelopen februari plaats: drie weken dubbelblind, zodat zowel school als wij niet wisten, wanneer de placebo (0 mg), 5 en 10 mg werden gegeven... Om een goed beeld te krijgen en mede door een andere leerkracht op de woensdagen, hebben we gekozen voor het dagelijks (laten) invullen van de bekende ADHD-scorelijsten... Het resultaat van de medicatietrial was niet overduidelijk... Bij de placebo had hij volgens school prima rustige dagen en ook drukkere dagen, bij 5 mg was hij op school drukker dan normaal en bij 10 mg was hij de hele week rustig op school... Thuis en in de weekenden zagen we geen verschil met de periode van vòòr de trial... Daarom volgde een tweede trial met 2 x 10 mg Ritalin op schooldagen, op advies van de pyschiater... 

Cito-toetsen:

Sinds maart slikt hij Ritalin. alleen op schooldagen... En school geeft hem dikke complimenten... Omdat hij zo rustig is en goed meedoet in de les... En dat dat kwam door zijn pilletje... Zijn zelfvertrouwen groeide... Hij hielp andere kinderen.. En kinderen wilde weer met hem spelen, omdat hij niet aan ze zat tijdens de les... Begin mei werd de AVI-leestoets afgenomen... Hij kwam luid enthousiast  thuis, omdat hij in drie maanden tijd een heel jaar vooruit is gegaan met lezen... Wat er thuis al inzat, wordt nu eindelijk zichtbaar op school...

Begin juni waren de andere cito-toetsen aan de beurt... En dat toetsen op school ook leuk kon zijn, bewees hij door enthousiast thuis te komen met de mededeling dat hij vorige keer met spelling op niveau eind groep 4 zat en na het weekend doorgetoetst zou worden op niveau midden groep 6... Na die toets kwam hij heel kwaad thuis... Hij had de toets van niveau midden groep 6 met de hoogste score (A-score) gehaald en nu mag hij niet verder... Hij wilde niet er naar school... Op school wordt namelijk aan de kinderen verteld dat er wordt doorgetoetst bij A-score en hoge B-score...  De meester had met de intern begeleidster overlegd en besloten om niet door te toetsen naar niveau midden groep 7... Omdat hij nog twee jaar op school zit en nog niemand op deze school het niveau van eind groep 8 heeft gehaald... 

Momenteel wordt er veel geschreven over CITO-toetsen... Eén ding weet ik wel: school ziet nu pas de cognitie van hem wat wij al die tijd thuis al zagen... De lesstof zat er al in en wordt nu via medicatie zichtbaar in de CITO-toets... Betekent dat hij in de periode zonder medicatie in de klas gewoon alle lesstof heeft opgenomen? En dat hij het geleerde via de schoolvorm van CITO-toets niet heeft kunnen reproduceren? Via twitter (@MarkWeghorst) kwam een alternatief voor CITO-toetsen voorbij... Dynamic Assesment http://t.co/3TokIqCu... Een alternatief dat meer recht doet aan kinderen...

Aangepast passend onderwijs?

Alles latend bezinken, snap ik het even niet meer... School was vorig schooljaar bang voor cognitieve stilstand/achteruitgang en drong sterk aan op medicatie, terwijl er nog geen diagnose lag... Hij heeft nu medicatie, waardoor zijn cognitieniveau, wat thuis al zichtbaar was, nu ook op school via toetsen zichtbaar is geworden... En dan wordt hij afgeremd, omdat hij te snel gaat voor school en omdat dit nog niet eerder op school was voorgekomen... Hoe zou de inspecteur reageren wanneer school niet handelt conform missie/visie uit het schoolplan? Daarin staat namelijk verwoord dat school het maximale uit het kind haalt... Het oudergesprek is inmiddels geweest, waarin we nogmaals onze verbazing hebben uitgesproken en aandacht hebben gevraagd voor het voldoende blijven uitdagen van hem met passende lesstof...  Want wanneer hij iets doet wat-ie heel leuk vindt, is zijn hyperactiviteit gesmolten als sneeuw voor zon... Werd hij wel voldoende uitgedaagd op deze school tot nu toe... Had school hem te laag ingeschat naar aanleiding van eerdere toetsmomenten en daardoor te weinig passende lesstof aangeboden? Want ook dat kan namelijk een bron van ADHD-kenmerken zijn...  De ADHD-kenmerken die wel op school zichtbaar zijn en niet thuis... En dan is Ritalin niet de blijvende oplossing voor hem...

Medicatie afbouwen:

We zijn inmiddels zijn medicatie aan het afbouwen... Sinds drie weken slikt hij op schooldagen 2,5 mg minder... School merkt geen verschil... Volgens de psychiater kon dat niet en moesten we wachten tot het volgende schooljaar... Op ons aandringen mochten we toch gaan afbouwen... Want we kennen deze jongen inmiddels bijna zes jaar, 24 uur per dag, zeven dagen per week... En zijn daardoor ervaringsdeskundigen geworden van hem... En hebben kunnen observeren, dat zijn zelfvertrouwen verdrievoudigd bij een positieve ervaring... Het komend schooljaar zullen we verder afbouwen... In kleine stapjes uiteraard, zodat hij mag balanceren op de lijn van zijn groeiende zelfvertrouwen en door kan pakken op basis van zijn eigen kracht...