Met de auto naar school omdat het regent...?

Vanochtend kwart voor zeven... Een flinke regenbui... Ik klik op buienradar en zie dat tot negen uur één grote regenzone boven het midden van het land blijft hangen... Twijfel... Zal ik wel of niet met de fiets naar het zwembad gaan... Zodat manlief de auto heeft, in geval het heel hard zou regenen wanneer zoonlief naar school gaat om acht uur... 'k Heb namelijk met zoonlief te doen, waneer hij helemaal doorweekt op school aan zou komen... En voor mij maakt het niet uit... Ik ga toch zwemmen...

Uiteindelijk toch met de auto naat het zwembad gegaan... Mooie combinatie met de boodschappen op een rustig moment en de aanschaf van de jaarlijkse kerstboom... Eenmaal thuisgekomen vroeg ik aan manlief hoe het was gegaan vanochtend naar school... Niks aan de hand... Hij wilde zijn regenbroek niet eens aan...

Opgelucht haal ik adem, beseffend dat ik hem liever had gebracht... En tegelijkertijd het besef dat ik hem daarmee niet help... Stel je voor dat hij weersafhankelijk door mij naar school gebracht zou worden met de auto.. Daar help ik hem niet mee... Het enige wat ik hem dan meegeef is het te vaak en te gemakkelijk inzetten van de auto voor korte stukjes... Daar help ik ook de aarde en het klimaat niet mee...

Dus mijn keuze vanochtend was goed... Bijdragen aan een betere wereld doorgeven aan mijn kind... En input voor een mooi gesprek straks met zoonlief over de keuze voor het fietsen naar school in plaats van de auto... Juist die bewustwording aan hem doorgeven, omdat andere kinderen volgens hem altijd met de auto worden gebracht...

Buitenspelen is niet leuk...

Het was me al eerder opgevallen... Sinds de zomervakantie... Als het aan hem lag, bleef hij binnen of in de tuin... Jeugdland? Geen zin in... Buitenspelen? Niet leuk.. Er is toch niemand buiten... En daar kan ik hem niet helemaal ongelijk in geven... In onze buurt wonen voornamelijk gezinnen met kinderen in twee leeftijdsgroepen.... De pubers vanaf circa veertien jaar en de peuters tot vier jaar... Tja, dan valt hij er met zijn tien jaar precies tussenin... Te groot voor een servet en te klein voor een tafellaken, zou mijn oma gezegd hebben...

Dus vanaf de zomer heb ik plan B ingesteld... Als het niet vanzelf gaat, dan toch een lichte drang inzetten... Een keertje weer mee naar Jeugdland, om dan ter plekke te laten ontdekken dat het hardstikke leuk is met al die zomeractiviteiten... Of  in ieder geval de plicht om even een rondje buiten te lopen of fietsen, ook al denkt hij dat er niemand is... Om dan vervolgens een paar uur later thuis te komen, omdat die of die er ook was...

Zo ook vanochtend... Na een week van veel regen en storm een mooie bijna winterse dag met zelfs een kleine zonnestraal...  Na het ontbijt en nog een uurtje rondlopen in zijn pyama, ging hij naar boven om te douchen en aan te kleden... Er werd aangeklopt... Zijn vriend van twee straten verderop... Of zoonlief komt buitenspelen... Ik roep naar boven, en het eerste wat zoonlief bedacht was een spel op de Wii... Zijn vriend vond dat een spel altijd nog kon en wilde naar buiten... Na wat te hebben gedronken en gegeten, gingen ze, na wat getreuzel van  zoonlief, alsnog naar buiten... Op de fiets... Om drie uur even thuis melden, zei ik nog... Dan al?

Een half uur later... er wordt geklopt... Zoonlief alweer terug... Zonder vriend... Het is koud en mijn vriend wil toch binnen spelen... Is nu naar een andere vriendje toe... Op mijn vraag waarom niet bij zijn vriend thuis, kreeg ik te horen dat er bij zijn vriend niemand thuis is en dat er daarom niemand mee mag... En waarom niet bij ons dan? Omdat ik hier niet binnen mag spelen... Heb hem teruggegeven dat zijn vriend voorstelde om buiten te spelen...

Zoonlief is niet blij...  Gaat naar boven... Komt weer terug... Tijd voor wat anders... Tijd voor samen...Tijd voor de warmte van het nest... Omdat hij dat in zijn eerste vijf levensjaren heeft gemist... En gewoon omdat het de donkere dagen voor Kerst zijn...

Als ik dingen niet zo snel doe, dan gaat er minder mis...

Ik schrik wakker... Is de wekker al afgegaan? Hoe laat is het? Tien over half acht... Twee uur later dan normaal... Wekker vergeten te zetten... Meteen eruit en één trap omlaag... Zoonlief ligt nog heerlijk te pitten... "Wakker worden... We hebben ons verslapen... Het is al kwart voor acht..."  Normaal staat-ie om kwart voor zeven op.. Zodat er ruim tijd is om acht uur naar school te fietsen...

Ik geef korte duidelijke instructies... Over meteen opstaan... Kort douchen... Zijn vriend bellen dat-ie niet meefietst... Eten... Tas inpakken en naar school... Ook geef ik aan dat hij dan zeker op tijd op school gaat komen...

Beneden zet ik het ontbijt klaar... Maak zijn lunchpakket... Het is rustig boven... Normaal hoor je hem zingen, geluid maken.... De deur gaat open... zacht... Geen gestamp op de trap gehoord... Hij belt zijn vriend om te zeggen dat hij alleen fiets omdat zijn ouders zich hebben verslapen... Daarna komt hij rustig aan tafel zitten...

Waar we normaalgesproken nog wel eens een aanwijzing herhalen, is het vanochtend anders... Alles gaat als vanzelf... Geen ongetogen woord... Klaar met eten... Tandenpoetsen...  In één keer meteen jas en tas mee uit de hal... Tas inpakken.. Jas aan... Schoenen aan... En een dikke knuffel, waarna hij zwaaiend wegfietst... Ruim op tijd voor school...

Ik bleef verbaasd achter... Wat een rust straalde die jongen uit... In twintig minuten van opstaan tot wegfietsen... Normaal doet hij daar een uur langer over... Met meer geluid en meer race-autogedrag... Ik heb daar 's middags naar gevraagd... Nadat ik hem een dik compliment heb gegeven voor datgene wat hij die ochtend liet zien in twintig minuten tijd... Ik vroeg hem wat hij deze ochtend anders deed dan alle andere ochtenden, waar hij een uur langer de tijd heeft... "Gewoon, als ik dingen niet zo snel doe, dan gaat er minder mis..."

Digitaal klokkijken...? Dat is véél te moeilijk... Dat kan ik niet...

Digitaal klokkijken...? Dat is véél te moeilijk... Dat was zijn antwoord vorige week toen ik vroeg waarom hij te laat was op school... Hij had immers zijn telefoontje mee met de tijd... En om acht uur fietst hij al samen met zijn vriend naar school... De school begint om tien over half negen... Omgerekend veertig minuten voor vijftien minuten fietstijd... Gelukkig waren hij en zijn vriend voor het eerst te laat, dus werd ik deze keer niet gebeld door school...

Toen ik gister er bij hem nog eens op terugkwam met de vraag, hoe hij deze week zelf kan regelen dat hij op tijd op school komt, was zijn antwoord opnieuw... Digitaal klokkijken...? Dat is véél te moeilijk... Dat kan ik niet.. Dat leer ik nooit... Voor mij reden om aan de slag te gaan en hem de ervaring te gunnen dat het via zijn manier van leren net moeilijk is... Ik had drie kwartier in de middag ingepland, nadat hij van het buitenspelen weer thuiskwam... Hoop gemopper dat het hem toch niet zou lukken en mijn aanbod aan hem om te laten zien dat hij het wèl kan... 

Het analoge klokkijken gaat hem al enkele jaren goed af met ouderwets horloge en twee wijzers... Dat kreeg ik dan ook meteen terug, want bij het zien van de klok kwam de weerstand... Dat kan ik allang... Moet ik dat weer helemaal opnieuw? Ik kan alleen niet klokkijken zonder mijn horloge... Heb hem kunnen uitleggen dat allebei nodig is voor zijn manier van klok leren kijken... De klok met zijn "magische moment" bij de drie, waar de grote wijzer van het ene uur overgaat in het volgende uur.. Bijvoorbeeld van kwart over acht naar tien minuten voor half negen... Dat wekte uiteindelijk zijn interesse... En binnen een half uur zag ook hij de verbinding tussen de klok en de digitale tijd op zijn telefoon... Afgesloten met de digitale tijd tussen zijn weggaan naar school en het begin van de les...  Met dank aan de visuele manier van de ikleeranders-methodiek...

Vanochtend aan het ontbijt keek hij naar de wijzers op de klok in de huiskamer... zes uur en vijfenvijftig minuten... het is vijf voor zeven... Ik gaf hem een highfive... Hij gaf mij een big smile met twee pretogen... Waarmee hij me laat weten dat hij het begrepen heeft...

Wachten in de jeugdhulpverlening? Een bevalling...

Een bevalling... zo zou ik het willen noemen... Vanaf 24 maart dit jaar de eindevaluatie bij GGz-instelling A en op 23 december a.s. het psychiatrisch onderzoek bij GGz-instelling B... Voor de diagnose... zodat er een basis ligt voor de door school dringend gewenste medicatietrial voor zijn ADHD-kenmerken... Negen maanden verder... van maart naar december... een kind zou voldragen zijn... Klaar voor de bevalling...

Op 24 maart dit jaar een eindevaluatiegesprek... Omdat we als pleeggezin bij Therapeutische Gezins Verpleging van GGz instelling A klaar waren... Overdracht naar de reguliere pleegzorg... Gezinsvoogd bij Bureau Jeugdzorg.. Op zoek naar een andere GGz-instelling voor de door school dringend gewenste medicatietrial..

Eén dag later gebeld met GGz-instelling B... Omdat ze alles in huis hadden.. Psychiater.. Traumaverwerkingstherapie... Samenwerkingsverband met reguliere pleegzorg... Drie jaar geleden psychologische onderzoek uitgevoerd van pleegzoon... Begeleiding boden bij bezoekregeling in die zelfde tijd... En bovenal.. Geen wachtlijst... We konden meteen instromen...

Had ik maar... Ja, had ik maar niet gewacht op de gezinsvoogd die toen drie weken op vakantie was... Alles netjes gemaild aan voogd en wachten... Wachten waarop? Op de verwijzingsbrief van GGz-instelling A... Het werd april... Het werd mei... Het werd juni...

In juli gebeld door GGz-instelling B... Of ik dossierstukken kon aanleveren, want de voogd was op vakantie en de intake-functionaris vond het zonde van de tijd om te wachten tot terugkomst van voogd... Daarom ons schaduwdossier gebracht, zodat de molen snel door kon draaien...

Medio september... Gesprek met intake-functionaris en gezinsvoogd... Herhaling van zetten die bij GGz-instelling A waren gepasseerd... Medio oktober... Gesprek met psychiater in opleiding... Herhaling van zetten die tijdens geprek et intake-functionaris waren gepasseerd... Begin november... Uitnodiging voor gesprek en onderzoek met psychiater in opleiding en de senior psychiater... Eerste mogelijkheid... 23 december a.s.

Negen maanden verder... En school wacht.. en wacht... en doet tot die tijd niets extra's... Alhoewel er een mooi rugzakje cluster 4 al jaren ligt te blinken... Om gebruikt te worden... Zometeen is het niet meer nodig... Kan het door pleegzoon ongebruikte rugzakje terug in de pot met algemene middelen... En tot die tijd begeleiden we hem enkele keren per week op een voor hem passende manier van lesaanbod... Je mag het Remedial Teaching noemen... Ik zou het ouderbetrokkenheid willen noemen... In afwachting van een zware bevalling...

Wie zoet is, krijgt lekkers...

Geloof in Sinterklaas...
Nog geen dag thuis van een weekje Griekenland... en de wintertijd deed al zijn intrede... Omdat we de dag ervoor al één uur teruggezet hadden, was het zondagochtend half zeven dat ik beneden zat... Klaarwakker .. Uitgeslapen... Om acht uur kwam zoonlief beneden... Of hij TV mocht kijken... Na de gebruikelijke keuzeronde (hij mag een uurtje per dag kijken), koos hij voor die zondagochtend... En dat was voor hem een schot in de roos... Hij reageerde super enthousiast... Want wie was er op TV? Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten... In mijn beleving, nog nagenietend van de zonnige vakantie, veel te vroeg... Maar niet voor hem... Als het aan hem lag, bleef Sinterklaas het hele jaar in dit kikkerlandje...

Schminken...
Waarom zo enthousiast? Hij is tenslotte al op weg naar de elf... En nog heilig gelovend... Heb hem die vraag dan ook gesteld... Waarom? Omdat ik het zo leuk vind om Zwarte Piet te zijn... Dan kan ik snoep uitdelen aan andere kinderen... Mag ik me dit jaar ook schminken? Dat schminken heb ik tot nu toe niet toegestaan... Zonder schmink is hij donkerder dan de Pieten op TV... Zijn roots liggen namelijk in Ghana... Vorig jaar kreeg ik een compliment dat hij zo mooi geschminkt was... Hoe ik dat gedaan had... Nou gewoon, antwoordde ik.. met Nivea...

Kindertolk...
Terug naar afgelopen zondagochtend... Hij keek TV en ik zat achter de laptop voor wat getwitter... Ook over het geloven in Sint en Piet... en zijn antwoord over het leuk vinden van Zwarte Piet zijn.. Eén reactie heeft me toch wel aan het denken gezet... Een waardevolle reactie van @WakingSenses... een kindertolk...
De kindertolk vroeg of ik mijzelf in zijn antwoord herkende... Dat het erop leek dat hij niet klaar is voordat hij de 'donkere kant' in het licht heeft gezet! En dat hij dat het liefst doet met liefde (snoep uitdelen)... Als ik die boodschap van hem zou (h)erkennen (positief of negatief), zou ik weten dat het over mij gaat... Bijvoorbeeld door mijzelf de vraag te stellen of ik zelf pas klaar (compleet) ben als de (donkere) stukjes bij mij van binnen een gezicht krijgen/gezien mogen worden... Gewoon als letterlijke vertaling van wat hij zei en misschien mij zou willen vertellen...

Eigen situatie...
Dat ze daarmee toch aardig dichtbij kwam, besefte ik later... Zoetigheid, suiker, liefde... Dat mijn overgrootmoeder, oma en moeder ouderdomsdiabetes hebben... Dat ik me ooit heb voorgenomen om die lijn niet door te zetten... Dat ik via de Zin van Ziekzijn begreep dat diabetes uitgelegd kan worden als een behoefte aan zoet (liefde) en een onvermogen om liefde door te geven (uit te delen)... Mijn gedachten gaan verder.. Naar ontbreken van basisveiligheid... bij pleegzoon, maar diep van binnen ook bij mij... naar zijn reden van Zwarte Piet zijn... om snoep uit te delen... Snoep, suiker, liefde.... En dat ik ooit op mijn werk als de onbekende chocoladeletters uitdeelde aan collega's, inclusief rijmend gedicht... In dat licht krijgt het "wie zoet is, krijgt lekkers..." een voor mij hele andere, waardevolle betekenis... Dank je wel pleegzoon... dank je wel @WakingSenses...

Wie helpt moeder?

Gister weer bezoekregeling... Deze keer bij ons thuis... Een boze jongen die zijn moeder nauwelijks begroet... Een moeder die dik ingepakt in zwarte jas en zwarte hoed heel weinig zegt... Een moeder waar ik bijna geen contact mee krijg als ze ons huis binnenstapt... Hoe anders was dat tot vier maanden geleden... Toen belde ze wekelijks... Afgelopen maand geen één keer...

Ik bied haar wat te drinken aan... Waarop een Ï'm okay volgt. Na doorvragen blijkt dat een nee te betekenen... 'k Vraag aan hem wat hij met zijn moeder wil doen... Weet niet... Wandelen? Geen zin... Televisiekijken dan? Geen goed idee... Iets samen doen.. En zo kwamen we op de Wii... Anderhalf uur lang hebben ze samen gespeeld... Af en toe een lach... Moeder wilde nog steeds niets eten of drinken... In tegenstelling tot hem... Er wordt nauwelijks gesproken... Vanaf de bank met mijn smartphone kijk ik toe... Voel me er ongemakkelijk bij dat er nauwelijks tot geen communicatie is tussen beiden... Elke gelukte poging van mij uit het verleden om hem te activeren tot het stellen van een vraag of voor hem te vertalen wat zijn moeder zei, verstomde nu in hun stilzwijgen met af en toe een lach...

Om half vijf begon zijn breakdance-les... Misschien een idee dat moeder meegaat? Ik vraag het haar en een I'm okay volgt... 'k Stel haar voor om het aan hem zelf te vragen... waarop zijn volmondig en enthousiast JA volgt... Spullen gepakt en naar de auto... Moeder twijfelt, wil toch naar huis... En vraagt hem wat-ie wil... JA, kijken...Vlak voor de les.... Moeder twijfelt... wil naar huis... 'k Zeg haar dat hij graag wil dat ze blijft...Dat het goed voor hem is dat hij door haar gezien wordt... En moeder kiest ervoor om te blijven... Hij blij...

De les begint... de deur gaat dicht... Moeder staat bij de uitgang... Ik kijk door het raam naar de les en zwaai naar hem... Zie dat hij contact zoekt met zijn moeder... maar hij ziet haar niet... Moeder roept me om haar naar het station te brengen... Ze wil naar huis... 'k Zeg haar dat ik blijf tot einde les... Omdat ze dat aan hem heeft beloofd .. Woordenwisseling volgt... Moeder boos... Zelf weer toeschouwer van de les...

Naar het station.. Moeder gaat weer naar huis... Rust is weer terug... De woorden zijn er weer terwijl we op de bus wachten... Ze vertelt aan me dat ze in de war was... door de les... door de vele mensen... Dat ze daarom naar huis wil... Gaf haar aan dat er een keuze was... dat ze het zelf vroeg... We spreken af... voor volgende maand...

'k Wil haar bellen omdat nog niet zeker is op welke datum... Gelukkig geeft ze aan dat ze een belafspraak wil... neemt namelijk niet de telefoon op als ze niet weet wie er belt... En zo nemen we afscheid.. Zonder eten of drinken... Een dikke knuffel voor hem... En een hand voor mij... met woorden... Take care for him... I'll pray for him... De bus rijdt weg... Hij zwaait naar zijn moeder .... Geen tranen deze keer...

Thuisgekomen... Ik blik terug... Het verschil met vorige bezoeken... Het gaat niet goed met moeder... Verward.... Eenzaam.... En dat is ook niet goed voor hem... Ze heeft hulp nodig... Maar wie? Vragen aan de voogd of moeder geholpen kan worden? Een tolk regelen? Vreemde mensen die ze niet binnen laat of de telefoon voor opneemt? Het besef dat er een heel dun draadje tussen haar en mij is... Een draadje naar haar buitenwereld... Dat ik haar kan bereiken, als ze het maar van te voren weet... Dan toch maar kijken naar Eigen Kracht en daar het beginpunt voor haar zijn? Naar haar zus.... haar ex-man... haar huisarts? Wie helpt moeder? Om daarmee ook hem te helpen?

Gesprek met de psychiater over parttime ADHD...

Vandaag was het dan zover... het langverwachte gesprek met de bevoegde die iets kan zeggen over een diagnose naar aanleiding van zijn parttime ADHD-kenmerken... Die iets kan zeggen over het al dan niet starten van een medicatite-trial op school... Die iets kan zeggen over het al dan niet inzetten van  individuele Remedial Teaching vanuit het rugzak-geld... Die iets kan zeggen over de behandeling van zijn opgelopen trauma's...

Omdat het eindgesprek bij de Bascule al weer een half jaar geleden was, lagen er al weer nieuwe gegevens op tafel.... Ervaringen en leermomenten thuis en op school... Medische molens draaien langzaam.... en in zijn situatie komt dat misschien wel goed uit.... Parttime ADHD.... Welke sleutels heeft hij nodig voor thuis en op school? Sleutels van deuren naar het waarom van drukker of beweeglijk gedrag? Wat gaan we doen aan lage eigenwaarde en  aan een aantal angsten? En wat is de kern van de algemene ADHD-kenmerken van dit specifieke kind?

Daarom ben ik blij met een nieuw moment... Waarbij naast zijn en onze input vandaag een gesprek met school komt... Dat er gesproken wordt met een een Remedial Teacher, die hem thuis 4x prima heeft kunnen bereiken en begeleiden... Dat er iemand van buiten school komt observeren in school... Dat er gesproken wordt met de vorige psychiater, die een kort advies schreef voor de REC-herindicatie...Dat alles in een eind-advies samenkomt... Zodat we weten wat er NU nodig is voor het vervolgtraject... En niet dat er automatisch naar medicatie wordt gekeken omdat volgens school medicatie nou eenmaal goed werkt bij zulke kinderen...

Heb als betrokken ouder zojuist op verzoek van meester mondeling teruggekoppeld... Meester wilde graag weten wat er vandaag uitkwam... Heb aangegeven dat er met school contact wordt opgenomen door de psychiater... Vond meester goed, want het was volgens meester wel duidelijk welke diagnose het ging worden... Knap van meester... Want ik weet het nog niet... En de psychiater ook niet... Wordt vervolgd....

Onderwijs Inspecteur luistert naar ouders...?

Gisteravond was er MR-vergadering op school... met de directeur... Twee weken na de functionele boosheid aan het adres van de directeur over het opnieuw niet nakomen van gemaakte afspraken met ouders... Eén week na een open en goed gesprek met de MR-voorzitter... Bewust gekozen om te leren van TOEN... Verbeterpunten mee te nemen naar NU en STRAKS... Om over het gebeurde heen te stappen en met elkaar als MR (personeel en ouders) de schouders eronder te zetten...

Gekozen voor een andere rol... Geen secretaris meer na drie jaar, maar gewoon als betrokken ouder kritische vragen stellen op de juiste momenten die vanzelf langs komen... En als er een tas van tafel valt die toevallig Passend Onderwijs of Ouderbetrokkenheid heet, zal ik rustig die tas voor de directeur oppakken en weer op tafel zetten... Zo lang als nodig... Lang genoeg dat de directeur die tassen mooi gaat vinden... Zodat de directeur zelf de tassen pakt... Er komt namelijk een roerige periode aan met bezuinigingen, passend onderwijs en de landelijk onderzoeks-wind met betrekking tot veeleisende en lastige ouders in het onderwijs...

En dat ouders soms de plank raak kunnen slaan, bleek uit het inspectiebezoek... De inspecteur had opgemerkt dat het jaarrooster met betrekking tot de zevenweken-regeling niet goed was uitgevoerd... De inspecteur miste de afgenomen leerlingtevredenheidsenquette... En de inspecteur miste preventief beleid met betrekking tot het pedagogische klimaat binnen de school...

De inspecteur wist niet dat deze onderwerpen door MR-ouders vorig schooljaar al waren aangekaart bij de directeur...De inspecteur wist ook niet dat de directeur vorig jaar niets met die adviezen had gedaan door de drukte rondom verbetertraject en inspectiebezoek... Andersom wist de directeur niet dat de inspecteur met dezelfde adviezen zou komen... De directeur wist wel dat de inpecteur aan het roer stond...  Aan het roer van de uiteindelijke kwaliteits-beoordeling van de school...

Gisteravond in de MR... Er komen opnieuw advies- en instemmingsverzoeken over de genoemde onderwerpen... Wat hebben we NU geleerd voor STRAKS...? Daarom zit ik in de MR... Want als er ècht geluisterd wordt naar elkaar... Als er naast elkaar wordt gestaan in plaats van tegenover elkaar...  Als er ruimte wordt gegeven aan elkaar... Wanneer herkend wordt dat ouders best wel eens zinnige dingen kunnen zeggen... Welk stempel krijgen ouders dan... Lastig...? Veeleisend...? Partner...?

Als ik aan het roer van het schoolschip zou mogen staan, dan... Dan zou ik kiezen voor alle hens aan dek... Laverend door de bezuinigingstorm... Kompas op de driehoek... De driehoek van ouders-kind-school...

Lastige Ouder = Ouderbetrokkenheid + Communicatie Verwarring?

Ben erg blij met zijn nieuwe meester... Want vanaf dag één had ik al een gesprekje met meester over de invulling van ouderbetrokkenheid vanuit de driehoek school-kind-ouder gedachte... Wetende dat meester niet van emails houdt, maar dat ik hem altijd kan bellen... Zoonlief is wat minder blij, want hij vindt meester wel erg streng... ze moeten nu veel meer werken... De eerste vier schoolweken zijn goed gegaan samen... Inclusief het onder de dagelijkse norm van vijf kruisjes blijven... Inclusief een eerste algemene ouderavond met ons als ouders... Uitleg over de indeling van de schooldag... Uitleg over het waarom van het harde werken, omdat de kinderen in zijn klas het cognitief aankunnen, even los van gedragsproblematiek... En gelukkig uitleg over meester's kruisjes-systeem... Bij vijf kruisjes op een dag moet je nablijven... om even de klas te vegen... of iets op te ruimen...

Vier weken lang is het goed gegaan... Tot afgelopen vrijdag... Ik word om vijf over drie gebeld... door zoonlief... Ik ben nog op school en ik mag eigenlijk niet bellen, maar... ik moet een kwartier nablijven... dan hoef je je niet ongerust te maken... Terwijl hij naar huis fietste, heb ik meester gebeld... Om alvast meester's kant van het verhaal uit eerste hand te horen... En gewoon, omdat ik maandag na het weekend te laat vind... Meester gaf aan dat vlak voor het einde van de les zoonlief hard door meester's weekafsluiting zong: Bob de Bouwer, onderbroeken vouwen... Hij mocht van meester een kwartier lang Bob de Bouwer gaan zingen in het keukentje naast de klas... Meester wilde zoonlief even laten schrikken... Het was helemaal niet de bedoeling om hem een kwartier te laten nablijven... Zoonlief had dat wel zo gehoord en daarom mij gebeld... Afgesproken dat ik verwacht dat bij kwartier na blijven, meester mij belt.. en dat dan ook tegen zoonlief zegt... 's Avonds op de bank vroeg ik hem naar het waarom van Bob de Bouwer... Nou gewoon, ik zag iemand met een fietssleutel van Bob de Bouwer...

Gistermiddag... Zoonlief komt rond half vier thuis... Moest nablijven... Ik heb de hele dag door de lessen heengepraat en het ligt helemaal aan mijzelf... Op mijn vraag hoe het met de kruisjes zat... Nee, ik had niet vijf kruisjes... Toch moest ik nablijven... Omdat ik te druk was en er steeds doorheen praatte... Maar het ligt ècht aan mezelf... Omdat hij het niet snapte, en ik het ook niet snapte na de uitleg in de eerste algemene ouderavond, heb ik gezegd dat ik naar school zal bellen om te horen waarom... Helaas waren alle interne lijnen bezet en lukte het niet om door te verbinde naar meester... Automatisch vroeg ik zijn email, die ik kreeg... Om te mailen dat ik graag kort wil horen wat er gebeurd is.. en om aan te geven dat zoonlief het niet snapt en dat ik het ook niet snap... Wetende dat communicatie via de email niet meester's ding... En dat bleek ook uit meester's antwoord per mail...

Vanochtend... Aan de onbijttafel... School is niet leuk... Ik heb buikpijn... Als een half verstaander vraag ik door... Waarom niet leuk? Wat is er anders dan de eerste vier weken.. Waar het zo goed ging op school... Rekenen... het is zo moeilijk... Ik snap het niet... Mag niet aan de meester vragen... en ook niet aan andere kinderen... Ik moet alles zelf doen... Aangegeven wat meester ons vertelde op de ouderavond... Dat hij een bordje heeft met rood/groen voor vragen aan de meester... Dat kinderen elkaar mogen helpen... Aangegeven dat ik blij ben dat hij mij dit vertelt... zodat we samen met meester kunnen kijken wat er nodig is om extra uitleg te krijgen... en dat school er juist is om die uitleg en hulp aan kinderen te geven...

En daarom vanochtend weer gebeld met school... wetende dat het spitsuur is, maar meester heeft aangegeven dat ik hem altijd kan bellen... De verbinding werd gelegd... Nee, meester wil geen afspraak maken n.a.v. gistermiddag... Vond dat ik te veel druk legde op het kind... Dat de dingen teveel worden uitvergroot... En ja, daar moest ik hem gelijk ingeven... Vanuit een mail kan je dat zo interpreteren... Maar dat is niet de bedoeling... Daarom graag een kort gesprekje... Als verbindingsofficier voor zoonlief... In de driehoek school-kind-ouder... Omdat zoonlief een aantal dingen niet snapt met de kruisjes en het nablijven...

's Ochtends vroeg bellen voordat school begint, is een ongelukkig moment om door te praten... Gelukkig mag ik weer bellen... Vanmiddag na schooltijd... Ik hoop dat de interne lijnen niet bezet zijn... Dan zal ik aan meester ook vertellen over het vragen stellen tijdens rekenen...  Hoop niet dat dit te uitvergroot is, waarmee ik teveel druk leg op mijn kind... In mijn beleving is het informatie vanuit het kind zelf... wat hij niet aan meester vertelt... Omdat hij nog niet het vertrouwen heeft kunnen opbouwen met meester in vier weken tijd... Het vertrouwen dat hij in inmiddels vijf jaar gelukkig wel heeft opgebouwd met ons als pleegouders... Daarom zo belangrijk: verbindingsofficier zijn naar school... voor mijn kind... Zodat hij straks ook meester kan gaan vertrouwen... en ik een stapje terug kan doen...

Heb ik nu het beeld gecreëerd een lastige ouder te zijn? Of hebben we het hier over communicatie, waarin verschillende beelden van hetzelfde leiden tot verwarring en onbegrip? Misschien handig om daarover met elkaar het gesprek aan te gaan... En dan niet aan de telefoon... Maar heel menselijk in een gesprek face-to-face... Dat is toch niet teveel gevraagd voor mijn kind? Toch? Of...

Ouderbetrokkenheid los van de MR...?

Vanmiddag om circa 3 uur kreeg ik een mail van onze directeur onder ogen... Er werd aan de MR-ouders medegedeeld dat de brief van de MR-ouders aan de onderwijs-inspectie niet werd meegestuurd met de ouderinfo, ondanks eerdere toezegging... De directie had ervoor gekozen om bewuste brief van de oudergeleding pas volgende week aan alle ouders toe te sturen... En de MR werd verzocht om een MR-logo en een kort begeleidend biefje toe te voegen... zodat het duidelijk is voor alle ouders dat deze brief afkomstig is van de MR... En de direcetur hoopte dat de MR-ouders hier mee akkoord zouden gaan...

Gemaild op het moment dat de ouder-info al gekopieerd en via de leerlingen was uitgedeeld... Geen tijd meer voor de MR-ouders om de brief op tijd aan te passen... De bewuste afspraak met de directeur was overigens tien dagen eerder gemaakt...

Nog geen tien minuten later kwam zoonlief thuis en gaf mij de Maand-Ouderinfo, waarin het volgende stukje was opgenomen over het inspectiebezoek:

Dinsdag 13 september heeft de Onderwijsinspectie een bezoek aan onze school gebracht. De kwaliteit van de leerkrachten en het pedagogisch kliaat is als positief ervaren. Echter omdat het werken met ontwikkelingsperspectieven (OPP) nog niet op orde was, heeft de inspectie de school het oordeel zwak gegeven. De mening van de inspecteurs is dat de school op de goede weg is met de verbeterplannen. School kan dus doorgaan met het traject. Volgend jaar komt de onderwijsinspectie weer op bezoek en zal zich dan verder informeren over de stand van zaken op onze school.

Geen verwijzing naar het gesprek tussen de MR-ouders en de inspecteur... Alleen die ene mail van de directeur... Reden om met die andere MR-ouder te bellen... We kwamen elk tot de conclusie dat de maat nu ècht vol was... en dat het zonde was van onze geinvesteerde vrije tijd... We zouden allebei afzonderlijk terugmailen aan de directeur en aangeven dat dit de druppel was om als MR-ouder te stoppen... waardoor alle ouder-plekken in de MR vacant werden..

Heb aangegeven dat ik behoorlijk teleurgesteld en boos was, omdat:
- tien dagen geleden een afspraak gemaakt is met de directeur over het integraal meesturen van de brief met de ouder-info aan alle ouders...
- die brief  geschreven was uit naam van de MR-ouders, inclusief een inleidende tekst...
- er zonder voorafgaand overleg met de MR-ouders is besloten om die brief niet mee te sturen...
- er evenmin is verwezen naar het oudergesprek met de inspectie in de huidige ouderinfo...

Voor mij zoveelste keer van niet serieus genomen worden door de directie, de druppel om een keuze te maken... na drie jaar te stoppen met de MR. Er is namelijk behoorlijk wat vrije tijd gaan zitten in het voorbereiden van het inspectie-gesprek...het vooraf op inhoud toelichten ervan aan de directie.. en het gesprek zelf met de inspectie... Daarnaast hadden de MR-ouders aan ouders met vragen, beloofd, dat die brief met de eerstvolgende ouder-info mee zou komen...

Op deze manier als MR-ouder niet serieus genomen worden door de directie... Hoop stilletjes dat er andere ouders op zullen staan, om de MR-oudergeleding te bemensen... Want zelf voldoende andere werkzaamheden om mijn tijd zinvol aan te besteden...

De andere MR-ouder had nagenoeg op het zelfde moment per mail geantwoord in bewoordingen als:
 - te laat tijdstip van informeren...
- voorbij gaan aan gemaakte afspraak...
- gevraagde logo op school en inleiding in brief al aanwezig...
- niet de eerste keer afgelopen jaar dat MR niet serieus werd genomen door schoolleiding...

En wat nu? Geen MR-ouder meer, maar nog steeds zeer betrokken bij school en het onderwijs voor mijn kind, regelmatig in gesprek met zijn leerkracht NU en zijn leerkrachten STRAKS... via de bekende driehoek ouders-school-kind...  De ouderbetrokkenheid blijft dus... voor het individuele kind... Het is namelijk de verantwoordelijkheid van school om vanuit alle individueel betrokken ouders een eventuele rode verbeterlijn voor de hele school te destilleren... Mèt of zonder MR-ouders... Alhoewel de onderwijs-inspectie daar wel zo zijn eigen richtlijnen voor heeft...

ADHD heb je niet alleen op school... Toch? Of...

Vanochtend was het dan zover... Op pad naar de psychiatrische polikliniek.. De voogd zou er ook zijn... Bij de intake voor de medicatietrial ADHD, de inzet van EMDR voor traumabehandeling èn de inbreng van het observatie-verslag van vier individuele RT-sessies met de 'ikleeranders'-coach Dorien Kok...

Ik merk dat ik nog steeds heel diep van binnen het niet eens ben met het laten uitvoeren van een medicatie-trial voor zijn ADHD-kenmerken... Ik doe het voor school, zodat daarna de kans groter is dat zijn rugzakgeld vanuit het REC ingezet gaat worden voor individuele RT... Nu is hij volgens school te druk om ervan te kunnen profiteren... Zo bleek uit het observatieverslag van een 1-op-1 RT-sessie in zijn klas met vijftien leerlingen, waar hij met zijn gezicht naar de muur gekeerd, met nog drie andere leerlingen individuele begeleiding kreeg... Een setting waar een kind met een hechtingsstoornis sowieso al druk van wordt...

School, die een medicatie-trial wilde vanwege een sterk vermoeden van cognitieve stilstand... door zjn gedrag... Want het zit er wel in, zegt school... Alleen zit zijn hoofd vol, want hij heeft ADHD...

Bijzonder om te horen als ouder, omdat er nooit een formele diagnose ADHD is gesteld...  Maar school zit vast niet op de stoel van de psychiater. Toch? Of...

Bijzonder ook, omdat het vermoeden van school voor wat betreft zijn cognitie klopte... Afgelopen januari  heeft hij in zeven onderwijsmaanden drie maanden extra achterstand opgelopen... Geen stilstand dus, maar achteruitgang... Hoogste tijd voor de trial dus...

Omdat de medische molens niet zo snel draaiden, en omdat we van therapeutische naar gewone pleegzorg overgingen, duurde het tot vandaag dat we de intake hadden...

In de tussentijd kwamen de schooltoetsen van afgelopen juni... en bleek de extra opgelopen achterstand al weer ingehaald te zijn...

En met rekenen was hij zelfs in een half jaar tijd een jaar vooruit gegaan... Allemaal nog zonder pilletje en zonder rekening te houden met zijn visuele manier van leren...

Vandaag was het dus zover... We spraken over de door school verplichtgestelde trial... Over traumaverwerking en over zijn ADHD-kenmerken als functie van zijn onveiligheidsgevoel door de omgeving... Zijn visuele manier van leren... Blij door het gevoel ècht gehoord te worden...

Voogd en intake-functionaris zien dat school te snel medicatie wil inzetten... Dat in het afgelopen jaar zijn cognitie zonder medicatie te sterk heeft geschommeld...

Blij ook dat er pas een medicatie-trial wordt gedaan na diagnosticering, want op dit moment ligt er geen diagnose ADHD... En blij met de opmerking dat je ADHD niet alleen op school hebt...  Geen part-time ADHD dus... wel kenmerken... 

 

Volgende week worden we uitgenodigd vooor een gesprek met de psychiater... En wat daar ook uitkomt... ik heb nu wèl het gevoel dat we uiteindelijk gaan doen wat ECHT nodig is... En dat het belangrijk is om als ouder van mijn kind mijn gevoel te volgen en uit te blijven spreken... Want... als ik niet voor mijn kind op kom, wie dan wel?

Tekenles verlengt zijn spanningsboog...?

Gisterochtend vroeg op weg naar mijn ouders... Voor hun verjaardag... Gewoon in kleine kring met zijn vijfen... De heen- en terugweg steevast de vraag... Zijn we al op de snelweg? Mag ik op mijn DS...? En dat mag dan, want we hadden 140 km te gaan in een kleine anderhalfuur...  Om elf uur zaten we aan de koffie met zelfgebakken appeltaart... Zoonlief wordt dan uitgebreid verwend... met een kalender... balonnen... zelfgebakken cake en chocomel... hij is hun enige (pleeg)kleinkind... Toen mijn ouders hoorden over zijn nieuwe grote buro in zijn kamer... kwam er een reclame-klokje met hygro en thermometer bij... en een doosje met balpen en vulpotlood van de bank met oranje leeuw...

En ja... dat vulpotlood heeft wat in beweging gebracht... Mijn vader gaf aan dat hij met potlood zelf als kind heel veel tekeningen had gemaakt... Zijn schriften van 61 jaar geleden had hij nog... Nou, dat wilde zoonlief wel zien... En onder luide bewonderende kreten eindigde hij met... dat kan ik toch niet... Maar zeg dat niet tegen mijn vader, die zelf bijna veertig jaar voor de klas heeft gestaan... Zoonlief kreeg tekenles... en zoonlief  wilde heel graag...

We hebben de hele middag ruim drie uur lang geen kind aan hem gehad... Dat hij ons om de vijf a tien minuten riep om te kijken hoe ver hij al was, vonden we absoluut niet erg... Een jongen die op school nog geen vijftien minuten spanningsboog had, was nu ruim drie uur geconcentreerd bezig... was leerbaar... en werd met het uur trotser op zichzelf... Een beeldend verslag van zijn vorderingen heb ik op foto vastgelegd, met klok en al... 'k Weet niet wie nu trotser is... zoonlief op zichzelf of ik op hem en mijn vader... In ieder geval is de tekening vandaag mee naar school... Hij heeft namelijk een vraag aan meester... Of hij op school meer mag tekenen... Want hij vindt het zo leuk om te doen...

Deelt Onderwijs Inspectie de zorg van de ouders?

Vandaag was het dan zover... het door de MR-oudergeleding aangevraagde gesprek met de Inspecteur tijdens de vierjaarlijkse controle... Omdat de voorbereidingstijd vooraf aan het gesprek (1 week) te kort was om een goede achterbanraadpleging te doen, werd in dit gesprek van maximaal een half uur op hoofdlijnen ingestoken... vanuit de MR-ervaringen van vorig schooljaar.

We zien dat school op de goede weg is... Er wordt sinds vorig schooljaar een verbeter-inhaalslag gemaakt... Weliswaar onder grote tijdsdruk... Afgelopen jaar is veel informatie, reeds aanwezig in hoofden/bureauladen van leerkrachten, vastgelegd in documenten en schoolbreed toegankelijk gemaakt. Er is een start gemaakt met het geven van gedifferentieerde instructies, er zijn digiborden in alle klassen geïnstalleerd, lesmethodes vervangen en bovendien wordt dit schooljaar handelingsgericht werken vanuit ontwikkelingsperspectief dit schooljaar bij de ouders geïntroduceerd...

Dit alles werd regelmatig en open toegelicht en besproken in de MR-vergaderingen met de directeur.... De MR kreeg in enkele maanden echter te veel onderwerpen ter advies/instemming langs: schoolplan, schoolgids, oudertevredenheidsenquête, verhuizing kleutergroep, jaarplanning, ICT-budget, kampbeleid... Waardoor de communicatie tussen MR en directie niet altijd even vlekkeloos verliep.. En tijd voor een achterbanraadpleging (ouders van ruim 300 leerlingen) ontbrak...

De grootste zorg die vandaag naar de inspectie is uitgesproken, ging over het effect van de implementatie van het verbetertraject op personeel en daarmee uiteindelijk ook op de leerlingen en betrokken ouders.... Het beeld wordt geschetst van een team dat in een te snelle race-auto zit door de huidige planning van invoering van het verbetertraject... Waardoor onvoldoende tijd wordt geïnvesteerd in ouderbetrokkenheid en het uitvoeren van een leerlingtevredenheidsenquête (zoals in 2007 door de inspecteur aanbevolen).

Ook het adequaat reageren op het toegekende verlaagde ICT-budget vanuit het schoolbestuur werd genoemd als zorg.. Daardoor zal dit schooljaar het aantal binnen de school aanwezige PC’s per klas afnemen... Omdat de uit de diverse hoeken bij elkaar verzamelde stand-alone’s niet meer gebruikt mogen worden... Zonde van het minder educatief kunnen oefenen op die PC's...

En er is zorg geuit over de Almeerse verdeling van het REC-budget (rugzakje) waar de cluster-kinderen via hun school recht op hebben... En dat in een schooljaar waar de bezuiniging in het onderwijs al als een donkere wolk boven de scholen hangen...

Vanuit ouderperspectief zijn ook verbeterpunten meegegeven...  Geboren uit het Handelingsgericht Werken vanuit Ontwikkelingsperspectief, dat dit schooljaar van start gaat... Daarmee wordt een grote stap voorwaarts gemaakt naar de individuele inzet van REC-budget voor de daarvoor geïndiceerde kinderen binnen de school... Wellicht kan daar ook de uitvoering van een op te stellen dyslexie-protocol voor ouders inzichtelijk gemaakt worden... Want ouders hebben behoefte aan een transparante communicatie hierover... En als we dan toch communiceren: neem dan ook het beleid met betrekking tot een veilig pedagogisch klimaat mee... hoe handelt school bij gedragsescalatie en welke mogelijkheden voor time-out binnen de school en... Vraag het de ouders...

Want kan school niet een grote stap voorwaarts maken in onderwijskwaliteit, wanneer ouders wèrkelijk gehoord worden? Niet alleen wanneer ouders vragen hebben over hun kind... Maar ook wanneer zij informatie inbrengen tenbehoeve van hun kind, al dan niet via jeugdhulpverlening of PGB-zorgverlener? Zodat de driehoek leerkracht-ouders-kind zijn vruchten kan gaan afwerpen in het belang van het individuele kind... Want gaat het er tenslotte niet om dat het individuele kind gefaciliteerd wordt, waardoor het kind zich maximaal kan ontwikkelen op een passende plek in het onderwijs NU voor een passende plek in de maatschappij STRAKS?

Over acht weken wordt het inspectierapport verwacht... En dan zullen we weten of de Onderwijs Inspectie de zorg van ouders deelt... Misschien komen er wel nieuwe richtlijnen... Of een andere werkwijze... Zoals vanochtend in de Volkskrant stond vermeld via http://bit.ly/q6DsJO... Is de tijd nu dan toch echt rijp? En kunnen we de vruchten gaan plukken?

Ouderbetrokkenheid via inspecteur gemiste kans...?

Aan het begin van vorig schooljaar werd het bekend gemaakt... In de Medezeggenschapsraad... Door de directeur... Volgend jaar hebben we inspectiebezoek... We moeten voldoen aan de nieuwste richtlijnen van de inspectie... Die zijn namelijk aangescherpt sinds het laatste bezoek in 2007...

Deze nieuwe richtlijnen waren ook de reden van een intensief verbetertraject binnen school.. Van het vasleggen van al die losse informatie in lades en hoofden van de ruim 60 leerkrachten... En dat was heel veel extra werk, bleek afgelopen jaar... Nulmeting...instructies op studiedagen... werkgroepen voor verbeterplannen... nieuwe lesmethodes, ontwikkelingspersectief, handelingsgericht werken... Zoveel werk, dat de gevoelsbeleving ervan vaak boven de hoofden van de directie-leden uitsteeg...

In ieder geval voldoende aanleiding om een in het inspectierapport van 2007 voorgestelde leerlingenquette tot na het verbetertraject te schuiven... Gemiste kans voor het verzamelen van verbeterpunten van je gebruikers, denk ik dan... Bedankt nieuwe inspectierichtlijnen...

Of een ander voorbeeld... Het vlak voor de zomervakantie opgestelde schoolplan... voor de inspecteur straks... Zo mooi beschreven... ouderbetrokkenheid, kind centraal... Groot compliment... Alleen één nadeel.. een papieren werkelijkheid voor de komende twee jaar... want, zo gaf de directie aan, die twee jaar zijn nodig om van NU naar STRAKS te komen... Heel begrijpelijk, vonden ook de ouders... Alleen niet passend voor de kinderen die nu op school zitten...

En daarom was ik zo benieuwd wat de inspecteur van al deze papieren zou gaan vinden... Daarom een verzoek namens de MR-oudergeleding om een plekje in het programma te krijgen tijdens het bezoek van de inspecteur komende week... Om de praktijk-ervaringen van ouders te delen... Ervaringen die niet terug te vinden zijn in de resultaten van de pas afgenomen oudertevredenheidsenquette... Gemiste kans voor het op tafel leggen van de oudertevredenheid, denk ik dan... Bedankt ouders, die waarschijnlijk door zeer uiteenlopende redenen niet de tijd konden vinden om de enquette in te vullen... Of is er een groep ouders die onze taal niet machtig is? Hoe gaan we daar dan mee om?

In de week voor de zomervakantie gaf de directeur aan dat er geen ruimte voor ouders was ingeruimd tijdens het inspectiebezoek... Het betrof namelijk een administratieve controle... Het hielp niet dat de MR-oudergeleding aangaf dat het laatste bezoek mèt inbreng van ouders vier jaar geleden was... Wordt dit een gemiste kans om de inspecteur te spreken? Of...?

Eén dag voor de zomervakantie de website van de onderwijsinspectie opgezocht... Er was een mogelijkheid om via een reactieformulier een vraag te stellen... 1+1 = 3, rekende ik uit en... Diezelfde dag ging het verzoek van de MR-oudergeleding rechtstreeks naar de inspecteur... Korte lijnen, daar houd ik van...

En dat was geen gemiste kans, bleek gisteren... Een mailtje van de directeur... De inspecteur had gebeld... Hij wil een aantal ouders spreken tijdens het inspectiebezoek komende week... Wanneer we kunnen... Is het inspectiebezoek dan toch geen papieren controle? Wordt vervolgd...

Pleegouder op het snijvlak van onderwijs en jeugdzorg?

Zes jaar geleden was http://www.pleegzorg.nl op zoek naar mensen met extra ruimte in hun hart... De aanleiding om aan te melden voor de voorbereidende STAP-training in Flevoland via http://www.vitree.nl/pleegzorg.

Een groot voorrrecht was dat wij als pleegouders o.a. getraind werden als deelnemer van een zorgteam... Een team, waaraan pleegouders, pleegzorgwerker, de voogd bij jeugdzorg, school, èn eventuele  jeugdhulpverlening deelnemen... Een team waarin het pleegkind centraal wordt gesteld... Een voorrecht dat ik elke ouder voor zijn of haar kind gun...deelnemer van een zorgteam... samen met school, jeugdzorg en eventuele jeugdhulpverlening...

Daarmee is wat mij betreft een stevige bodem gelegd onder het snijvlak van onderwijs en jeugdzorg... Het snijvlak waarop het pleegkind centraal staat...

En als we nu eens het pleegkind vervangen door een willekeurig zorgkind... Of nog beter.. gewoon door kind...? Hebben we dan de basis te pakken voor dé sleutel naar goed passend onderwijs? De eerder genoemde stevige bodem onder het snijvlak van onderwijs en jeugdzorg/jeugdhulpverlening...? Waar ruimte is voor ouders, kind, school en de eventuele hulpverleners... om elk op basis van gelijkwaardigheid een stukje gebruikshandleiding van het kind in te brengen...? Met elkaar die unieke puzzel makend voor het benodigde passende onderwijs voor het kind?

Als ik het mocht zeggen dan... Heb ik een stille wens dat... Daar, op het snijvlak van onderwijs,  jeugdzorg en jeugdhulpverlening... voor ieder kind...  dit blogbericht als heel klein oliedruppeltje de schakels in het veld van passend onderwijs iets soepeler mag laten bewegen... Dat is toch niet teveel gevraagd?

Electronisch Patiëntendossier in de keten van jeugdzorg?

Vanochtend gebeld door de hoofdbehandelaar van Traverse... Of ik haar kon helpen bij het beantwoorden van een aantal vragen... Voor de intake van onze pleegzoon... De voogd was namelijk nog anderhalve week op vakantie... En anders zou het nog langer gaan duren tot de eerste intake... En dat het lang duurt, moet ik helaas nu wel beamen...

Ik blik terug naar 25 maart 2011... Het was de ochtend nadat we een rondetafel gesprek hadden bij De Bascule vanwege de overdracht naar pleegzorg Flevoland... Tijdens die rondetafel spraken we als pleegouders samen met school, pleegzorg en jeugdzorg af, dat we toch gingen voor een eenmalige medicatie-trial ADHD... Diep in mijn hart met tegenzin vanwege de patstelling met school over wat nodig is voor zijn ADHD-kenmerken... Maar om toch iets tegemoet te komen aan school over de handelingswijze van onze zoon, die anders is dan bij ons thuis... http://all4wan.blogspot.com/2011/07/adhd-kenmerken-thuis-en-op-school-twee.html... En om de toezegging voor traumaverwerking via EMDR...

Om de vaart erin te houden, zocht ik op internet naar een instelling die zowel medicatie-trials begeleidt als EMDR in het behandelingsaanbod heeft... De meest logische stap zou Fornhese zijn... Omdat ik werk bij die organisatie, leek me dat geen reële optie... Bovendien zouden we dan opnieuw een uitvoerige intake krijgen, vanwege het opnieuw overgaan naar een andere instelling voor jeugd-GGz... Vanuit hechtingsbril bekeken is het juist raadzaam om niet al te veel wisselende gezichten aan te bieden... En vanuit diezelfde bril belandde ik bij Traverse, waar ooit een totaal psychologisch onderzoek is uitgevoerd... Gebeld met degene die ons destijds begeleidde bij de bezoekregelingen met moeder... Ze werkte er nog... En ja, ze hebben een heel goede op het systeem gerichte psychiater in dienst en ja... ze bieden EMDR aan... Precies het maatpak waar ik naar op zoek was èn... een bekend gezicht, èn... geen wachtlijst. Als er NU aangemeld zou worden, konden we nog datzelfde schooljaar de trial doen bij de met onze zoon bekende juf...

Eind maart dit goede nieuws aan jeugdzorg gemaild, want het is toch niet aan mij om het voortouw te nemen en de voogd te passeren... Het werd stil, het werd april... En ook mei ging voorbij...  In juni maar eens gebeld met de voogd... het wachten was op een verwijsbrief van de Bascule... Gebeld met de Bascule... ja, de verwijsbrief wordt geschreven en komt per mail... en die kwam netjes binnen, inmiddels de eerste helft van juni gepasseerd...

In de eerste week van juli kwam de aanmeldingsbrief van Traverse binnen.. met een vragenlijst: wat we allemaal tot nu toe met onze zoon hadden laten onderzoeken... rapporten aanwezig? Adviezen van derden? In mijn onnozelheid ging ik ervan uit dat die gegevens allemaal al bekend zijn via jeugdzorg, waar inmiddels een behoorlijk dik dossier is opgebouwd de afgelopen zeven jaar... Had ik maar niet verwezen naar dat dossier, dan...

Dan was ik niet vanochtend opgebeld met de vraag of wij als pleegouders de rapporten en adviezen hebben sinds de laatste keer dat we daar waren... Want Traverse heeft alleen de verwijsbrief van De Bascule.. zonder de daarin genoemde bijlage... En de voogd is nog anderhalve week op vakantie... En anders duurt het allemaal zo lang voordat de intake kan worden afgesproken...

Ik hoor mij zeggen dat ik vanavond mijn archiefkast zal induiken om de gevraagde spullen morgen af te leveren op kantoor in Lelystad... Ik ben er morgen toch in de buurt vanwege mijn werk... Want nog anderhalve week wachten op de voogd? Had best gekund, want we wachten al vijf maanden... Maar vanwege onze pleegzoon doe ik het... Anders gaat het volgende schooljaar ook voorbij...

Hoe lang zou trouwens de wachttijd geweest zijn, wanneer er in deze keten van zorgaanbieders een electronisch patiënten dossier zou zijn geweest? Waar in gekeken kon worden door slechts één simpele toestemingsverklaring van betrokkenen? Wil ik dat eigenlijk wel weten? We staan er immers NU voor, maar misschien kunnen we STRAKS het antwoord wel horen... Gewoon voor al die kinderen die nog komen... En dan hebben we het nog niet gehad over de draaiende molens op het snijvlak van jeugdzorg en onderwijs..

PGB... Persoons Gebonden Brieven van het Zorgkantoor...

Net als ik ook verrast met een brief van het Zorgkantoor deze zomervakantie...? Er werd gevraagd om een zorgplan van de zorgverlener(s) op te sturen, omdat uit de standaard verantwoordingsformulieren onvoldoende kon worden opgemaakt of de zorg daadwerkelijk AWBZ-zorg is die wordt vergoed vanuit het PGB... De brief was dit keer geen automatisch uitgedraaide standaardbrief, maar een persoonsgebonden, op maat gemaakte brief... Het betrof de periode januari-juni 2011, zo stond er in die brief...

Het vakantiegevoel was daardoor snel weg en de eerstvolgende actie na het draaien van alle vakantie-wassen, was het voldoen aan de vraag van het Zorgkantoor...  Eerdere ervaringen met het insturen van gegevens aan het Zorgkantoor per ouderwetse papieren post die niet aankwam, hebben me vorig jaar al naar de digitale postverzending doen uitwijken... Voordeel is dat ik dan netjes twee dagen na het verzenden van de mail een digitale ontvangstbevestiging terug krijg... En een heel stuk goedkoper dan het aangetekend opsturen...

Zo ook op die maandag twee weken geleden, één dag na thuiskomst van onze vakantie... Zorgplan opgezocht, ingescand en per mail verzonden en voor de volledigheid ook in papieren versie per post erachteraan... Twee dagen later... geen ontvangstbevestiging per mail. Vast vakantietijd, dus geduldig afgewacht... tot vrijdagmiddag... Gebeld met het bekende 0900-nummer... Een vriendelijke mevrouw... Nee, er was geen papieren post ontvangen en nee, ook geen mail gezien... Het mailadres klopte wel...Dan toch maar opnieuw de mail verstuurd... Die mevrouw zag hoe mijn mail binnenkwam in haar digitale postbus... Helaas had zij niet de bevoegdheid om de ontvangstbevestiging ervan te verzenden...

Daarom geduldig het weekend afgewacht... en toen.... vorige week maandag... twee ontvangstbevestigingen... De eerste van de op die maandag ervoor verstuurde mail en binnen één minuut de tweede van de op vrijdag nogmaals verstuurde mail, omdat de eerste niet was ontvangen... En dat het Zorgkantoor niet op vakantie was, bleek uit de op diezelfde dag aangemaakte beschikking met specificatie van de verantwoorde bedragen die zijn verwerkt, die mij per brief vorige week per post bereikte... Op de één of andere onverklaarbare wijze werkt de papieren post vanaf het Zorgkantoor naar mij toe wel altijd goed...

In de brief waarmee het zorgplan twee weken geleden werd opgevraagd, stond heel duidelijk: Het betreft de periode 02-01-2011 tot en met 30-06-2011... Dat zinnetje is in mijn hoofd blijven hangen en hield mij voor dat de eerste helft van 2011 nu verantwoord was...  Toch? Waardoor ik in die beschiking van vorige week niet had gelezen dat de verantwoording van de eerste vier maanden uit de vorige indicatie nog niet verwerkt was... Of was ik nog in vakantiestemming, of zat ik in mijn race-auto tijdens het lezen ervan...?

Maar vanochtend zette de postbode mij via een derde brief van het Zorgkantoor binnen drie weken, met twee voeten weer snel op de grond... Nog tien dagen termijn voor het indienen van de verantwoording over de eerste vier maanden van 2011... Anders zou de bevoorschotting van het PGB worden stopgezet... Oeps...! Alsnog vanmiddag de gevraagde verantwoording, uiteraard per mail, verstuurd..... binnen tien minuten was ik klaar... het voordeel van een ooit opgezette PGB-administratie in een voor mij logische ingedeelde map... Nu nog netjes twee werkdagen wachten op de digitale ontvangstbevestiging... en vrijdagmiddag a.s. ga ik zeker bellen... want stel je voor dat de mail niet is aangekomen... dat zou zo maar kunnen... Want vertrouwen is goed, maar controle is beter... bij Persoonsgebonden Brieven van het Zorgkantoor...

Even DIM-men in het onderwijs...?

Het mooie van verbinding is, dat er om ons heen oplossingen voor het oprapen liggen…. Omdat ze er  altijd zijn... elke dag weer... ook in het onderwijs… Gewoon door anders te kijken… En wat een feest is het dan om zo’n oplossing voorbij zien te komen…Bijvoorbeeld door het volgen en reageren op een twitter-discussielijntje… Nog eens teruglezend in het uurtje tijdslijn afgelopen weekend, ontvouwde zich het volgende…

Wat zou onderwijs-land toch mooi zijn met allemaal leerkrachten die elk kind op zijn/haar manier leren leren...Een droom voor passendonderwijs…? Zo heeft een beelddenker de neiging om eerst het hele overzicht te zien en pas later de details… Op scholen wordt echter de lesstof detail voor detail aangeboden... Dit is niet mijn wijsheid over beelddenken, maar las ik in een boek “ik denk in beelden, maar jij onderwijst in woorden - Talenten van
AD(H)D kinderen ontwikkelen...”

Al snel volgde een reactie vanuit een gemotiveerde onderwijs-tweep, dat dit ook voor niet-beelddenkers geldt, mits… een leerkracht het Directe Instructie Model (DIM) uitvoert... Gelukkig ben ik nooit te oud om te leren... Even DIM-men dus in het onderwijs…Directe Instructie Model... Eerst het geheel, dan het deel… Blijkbaar is dit in het onderwijs een bekend begrip, en daarom zocht ik als betrokken ouder het linkje erbij http://www.wsnsnof.nl/documenten/Om%20uit%20te%20wisselen./model%20directe%20instructie.pdf

Door te DIM-men creëer je dus structuur en duidelijkheid… Daar kunnen leerlingen wat mee… Want als leerkracht wil je toch weten waar je het voor doet, nietwaar? Als praktijkvoorbeeld werd teruggeblikt op een vergadering, waar blanco papier werd uitgedeeld... Er stonden potloden op tafel. Er gingen tien minuten aan discussie voorbij over het waarom…. Onwil trad op…
De opdracht was, zo bleek later: teken een huis... Het doel was: laten zien dat iedereen iets anders tekent en dus anders kan invullen…. De oplossing is daarom: eerst het doel bespreken, dan de opdracht geven… Even DIM-men ook… Al bekend sinds de jaren negentig en nu weer actueel via Ontwikkelingsgericht Werken (OGW)...

Mag je op jouw school DIM-men? Leer je elk kind afzonderlijk leren? Een belangrijke vraag voor goed onderwijs en voor iedereen toepasbaar is dan: Pas ik wel op deze school met deze visie…? Hierop zijn de volgende meerkeuze-antwoorden mogelijk…

1. Ja, ik blijf...
2. Nee, ik verander mezelf via een coachingstraject...
3. Nee, maar ik laat me pamperen door de directeur…
4. Nee, ik vertrek en wordt directeur van een school…

Want visie is toch wel het begin…. Wat als de school geen visie heeft?  En dat er na drie uur vergaderen nog niets concreets besloten is? Blijf je dan op die school? Wil je graag veilig tot je pensioen gepamperd worden? Want waarom ga je niet niet op zoek naar een andere school, wetende dat er straks in 2018 een beroepsregister komt voor leerkrachten? Dan kun je niet meer achterover hangen… Deskundigheidsbevordering is dan een belangrijk onderdeel voor registratie…

Tja, als er scholen in overvloed zouden zijn… Dan wordt het tijd om een eigen plan te trekken… Bijvoorbeeld door voor jezelf te beginnen… Of doordat jij directeur wordt en spijkers met koppen kan gaan slaan! Mobiliseren vanuit kwaliteiten en benoemen! LeerKRACHT op de juiste plek… En zolang je nog op die school zit zonder visie…? In ieder geval volledig gaan voor het kind… Om het kind te leren leren… Omdat elk kind anders is en anders leert… Enneh, vergeet niet te DIM-men, wetende dat DIM-men ook staat voor Denken In Mogelijkheden...

Ik kom op tijd, want ik denk in beelden...

Ik was vanochtend vroeg door manlief, die om kwart over zeven naar zijn werk ging... Mooi moment om even te twitteren voordat zoonlief uit zijn bed zou komen...Om negen uur bedacht ik me dat ik hem toch ècht wakker moest gaan maken.. Want om tien uur had hij een afspraak bij de black-hair kapper...

Toen ik boven kwam, was hij al wakker... Op mijn vraag om meteen te gaan ontbijten, reageerde hij onmiddellijk met één sprong uit bed... Richting eetkamer... waar de ontbijttafel nog gedekt stond... Blijf je bij me als ik eet? Waarop ik geen nee kon zeggen... Ik gaf wel mijn grens aan dat ik om kwart over negen zou gaan douchen, want om tien voor tien moesten we in de auto zitten, om op tijd bij de kapper te zijn... Zijn tijdsgrens om te gaan douchen was half tien, sorteerde ik alvast bij hem voor... Ik gaf toe, dat ik me realiseerde dat ik hem eigenlijk een half uurtje eerder wilde laten opstaan.... Maar nu kon hij wat langer uitslapen... Dat vind ik wel fijn hoor, wat langer in mijn warme bedje...

Ik vertelde hem dat hij nu moest gaan doorwerken... Niet in zijn race-auto... Maar alleen die dingen doen die er voor zouden zorgen dat hij op tijd in de auto kon zitten...Met een aantal beelden liet ik hem zijn eigen 'op tijd komen'-film maken... in zijn hoofd... Zodat hij zometeen tijdens het douchen en aankleden in rustig tempo die dingen kon gaan doen, die hem op tijd in de auto zouden brengen... Vanochtend geen zingen, dansen en tromelen in de badkamer... Niet heel uitgebreid alles insmeren, maar ingekort...Niet uitgebreid oefeningen doen... Als achterelkaar geplakte beelden in zijn hoofd... Geplakt tot een 'op tijd naar de kapper'-film... Wetende dat morgenochtend een chill-ochtend is...

Om precies één minuut voor tien kwamen we relaxed bij de kapper aan... Onderweg heeft hij gezongen en getrommeld... Geen onvertogen woord... Geen boos gezicht...

Samen gaan we bedenken hoe de 'op tijd naar school'-film eruit komt te zien... Want hij denkt in beelden en ik leer hem op tijd komen in beelden... Daar, waar woorden ooit tekort schoten...

In spagaat tijdens de bezoekregeling met moeder...?

Veel sterkte en tact toegewenst, twitterde @Prixie54 me gisteravond nog toe... Tact tijdens het maandelijkse bezoek van moeder aan onze pleegzoon vanmiddag... En er waren heel wat momenten te benoemen, waar ik die tact vandaag goed kon gebruiken...

Want hoe vertel ik aan zoonlief dat het voor moeder niet leuk is dat hij op zijn Nintedo DS blijft spelen, wanneer zijn moeder na ruim een uur in de bus te hebben gezeten, bij ons in de auto stapt? Hoe betrek ik zijn moeder in een gesprek met haar zoon, wanneer er een lange stilte valt in de rit naar Stichting Aap? En hoe reageer ik op een mokkend kind dat van mij niet meteen aan de door zijn moeder aangeboden pak koekjes mag?
Langzaam beweeg ik richting een spagaat... Aan de ene kant de aansturing van onze pleegzoon volgens de structuur en duidelijkheid van alledag bij ons thuis... Aan de andere kant de invoeling van moeder die om de vier weken haar zoon weer even ziet... 

Tact, die ik hard nodig had... toen zoonlief boos op mij werd, omdat ik te lang met zijn moeder in het Engels sprak... Begrijpend dat hij juist in een voor hem dubbele loyaliteits-situatie extra gezien wilde worden... En daarbij mijn eigen dubbelheid in gevoel over de afstand en nabijheid tussen hem en mij in aanwezigheid van zijn moeder...

Ik hoor mij in het Engels extra toelichten aan moeder over het waarom van zijn boosheid door een grens die ik stelde aan hem... Waarop zoonlief mokkend aangeeft dat hij het Engels niet kan volgen en wat ik allemaal dan wel te zeggen heb tegen zijn moeder... Waarop ik in het Nederlands weer aangeef waarom ik het tegen moeder zei, zodat zij beter begrijpt waarom hij zo reageerde...

Pfff... en door dat tolken zit ik in nu ècht in die spagaat... Beseffend dat er weinig communicatie tussen hen is... En dat ik hun bezoek slechts kan faciliteren door het tolken... Zodat er iets van wederzijds begrip is... Dat vraagt vertrouwen van beide kanten... moeder aan de ene kant en zoonlief aan de andere kant...

Overigens hebben we een heerlijke middag gehad op de Kemphaan in Almere... Apen gekeken bij stichting Aap... De jungle bezocht in de Landgoedswinkel... Uiteraard wat lekkers gedronken... Langs de koeien van de stadsboer.. Nog even naar Kindervakantieland gezwaaid... Om tenslotte via de geiten over te steken naar het pasgeopende Zuiderzee speelbos... Het weer deed goed mee... Moeder had herinneringen aan Ghana en zoonlief leefde zich uit... Met elkaar, waarbij mijn lief zich ook aansloot, hebben we dag afgesloten aan het Weerwater onder de noemer: niet mokken, maar wokken... Waarna we moeder weer naar de bus hebben gebracht en ik weer langzaam uit de spagaat kon komen...

Tijdens ons vaste moment aan het eind van de dag hebben zoonlief en ik de dag teruggeblikt... Ik vroeg hem, waarom hij bleef spelen toen zijn moeder in de auto stapte... Dat kwam, zo vertrouwde hij mij toe, omdat hij niets wist te vertellen... En omdat hij zijn moeder niet goed verstaat... En dat zijn moeder toch ook niets vertelt... Samen hebben we gekeken hoe het anders kan... Want zijn moeder verstaat best al veel Nederlands, ook al spreekt ze het bijna niet... We hebben de afspraak gemaakt dat hij in het Nederlands kan vertellen of vragen aan zijn moeder, wat hij maar wil... Met zijn moeder zal ik dan afspreken dat zij aangeeft, wanneer ik als tolk moet inspringen... En zoonlief kan dan weer aangeven, wanneer hij Engels wil oefenen, zodat ik even kan tolken voor hem...

En ik? Ik hoop volgend keer dat de spagaat aan mij voorbij gaat... want een spagaat is best wel pijnlijk, als je er niet voor gebouwd bent... Of zal ik meer moeten oefenen? Wie het weet, mag het zeggen...

Sociale vaardigheden op straat en jeugdland...

Gisteren viel het me na een kleine week terug van vakantie heel duidelijk op: zijn tijdsbesteding varieerde van het ene schermpje naar het andere...TV, Wii, Nintendo DS, DVD, computer, mobieltje... Weliswaar tijdgelimiteerd, en afgewisseld met zijn gerbils (zeker nu Zwartstaartje ongeneeslijk met tumor haar laatste fase ingaat), in de tuin teveel decibel producerende kikkers verhuizen naar de vaart, wat lekkers drinken en eten, tien minuten ikleeranders-huiswerk en luisteren naar Afrikaanse muziek...

Gisteravond na het eten hadden we daar een gesprekje over: waarom niet lekker buitenspelen? En heel herkenbaar zijn antwoord: mijn vrienden zijn er niet, ik ken niemand anders... Maar als je nu een uurtje naar buiten gaat? Gewoon even rondkijken... Leer je vast weer nieuwe vrienden kennen. Zo wordt je groep vrienden steeds groter en ook de kans dat er dan wèl iemand is, ook groter... En als er ècht niemand anders is, dan kom je gewoon weer lekker naar huis... Kwart voor acht thuis... Oké, tot straks... 'k neem mijn telefoon mee... Om acht uur niemand... Toch maar eens bellen... Sorry, te laat. Mag ik nog langer? Na mijn toezegging een luide enthousiaste gil van blijdschap aan de telefoon, en volgens afspraak was hij om half negen weer thuis...

Vandaag had ik me voorgenomen om de drempel naar jeugdland, op een steenworp afstand van ons huis, te verlagen... Mijn voorstel om naar jeugdland te gaan, levert het standaard antwoord op: mijn vrienden zijn er niet, ik ken niemand anders... Uiteindelijk om half drie viel het kwartje van ons gesprek gisteravond over even uurtje kijken en misschien zijn vriendengroep vergroten... Om half vier ben ik even op Jeugdland gaan kijken... Vanaf de verte zwaait hij al naar me. Samen met een andere jongen loopt hij naar me toe... Kijk, mijn nieuwe vriend, hij heeft een hut naast me... De jongen vraagt of ik ons telefoonnummer kan opschrijven, want dan kunnen ze volgende week weer afspreken... Het lag zo voor de hand om ook het telefoonnummer van die jongen te vragen, maar ik deed het niet... Op weg naar huis: maar nu heb ik zijn telefoonnummer niet, nou kan ik hem niet bellen... Waarop ik antwoordde: dat had je hem dan toch kunnen vragen? Maar... hij weet wel ons nummer... En wat heb je nu geleerd vandaag? Dat ik zijn telefoonnummer volgende keer ga vragen, want hij is mijn vriend...

Gerbils om eigenwaarde te vergroten?

In het eerste jaar dat onze pleegzoon bij ons was, nu circa vier jaar geleden, was zijn eigenwaarde ver te zoeken... Wanneer iets niet goed ging of wanneer hij een nee te horen kreeg, sloeg hij zich zelf, noemde zichzelf stom of wenste hij zichzelf dood... Dat zijn zelfvertrouwen en eigenwaarde ver te zoeken waren, was wel duidelijk... En ook heel begrijpelijk, want het is niet niks, wanneer je als vierjarige binnen één jaar zes keer via jeugdzorg verhuisd bent... Het jaar voordat hij bij ons zou komen... Het jaar dat hij geen volwassenen meer vertrouwde... Want ik word toch steeds weggedaan? Dan is er vast iets niet goed met mij... Dan ligt het toch aan mij?

Als kersverse pleegouders hadden we bedacht om een beloningsysteem in te zetten om zijn destructieve gedrag om te kunnen buigen... We vroegen hem wat hij graag wilde hebben, waarbij we bedacht hadden dat het geen snoep of speelgoed moest zijn, maar iets levends waarvoor je lief moest zijn... Als symbool om ook lief voor jezelf te zijn... Gelukkig hadden we in hem een grote dierenvriend in huis gekregen, waardoor zijn voorkeur al gauw uitging naar een ratje... met dank aan Ratatouille.

En het hielp ècht bij hem... langzaam verdween zijn destructieve gedrag, zodat hij zich sinds drieënhalf jaar zelf pleegvader mag noemen van twee gerbils: Witstaartje en Zwartstaartje, twee dames die samenwonen in een glazen terrarium... Hij is zeer zorgzaam voor ze en voor wie niet weet wat gerbils zijn: het zijn woestijnratjes die er uit zien als een hamster met een lange behaarde staart... Want ze knabbelen zo leuk, net eekhoorntjes...

Vorig jaar grote paniek bij onze pleegzoon: er is iets met Zwartstaartje! Zijn staart: het velletje is eraf...We moeten naar de dokter toe! En wat doe je dan in zo'n situatie... Razendsnel bedacht ik het meest voor de hand liggende antwoord: ik zal de dierenarts bellen. En natuurlijk zegt de dierenarts: kom maar langs... Doktersadvies: Zwartstaartje moest een nachtje blijven omdat zijn halve staart geamputeerd zou worden onder narcose... Kosten totaal: 95 euro... Ik zal maar niet zeggen dat zijn aanschafwaarde 2,50 euro was. Anders zou Zwartstaartje total-loss verklaard worden... Dus denkend aan de reden van aanschaf (beloning om destructief gedrag om te buigen), hoorde ik mezelf zeggen: zeg maar gedag, want morgen komen we hem ophalen... als halfstaartje.

Vandaag opnieuw een overbezorgde pleegzoon: Zwartstaartje heeft een hele grote bult bij zijn achterpoot... We moeten de dokter bellen! En mijn antwoord is niet moeilijk te raden: ik zal de dierenarts bellen. En opnieuw zegt de dierenarts: kom maar langs... Doktersadvies: zwartstaartje krijgt een punctie, zodat bekend is waardoor de bult is ontstaan... Kosten totaal: 75 euro. We kunnen morgenochtend langskomen... Ik hoef hopenlijk nu toch niet te melden wat mijn antwoord zojuist aan de dierenarts is geweest? Precies! En daarom zal Zwartstaartje zeer zeker de Gouden Gerbil winnen, wanneer er een prijs wordt uitgereikt aan de duurste gerbil van Nederland...  Maar ik heb het er graag voor over gehad, want de eigenwaarde en zelfvertrouwen van onze pleegzoon zijn in rap tempo gestegen...

Over vakantie, afscheid & hechting...

Als ik zo eens vijf jaar terugblik, is er ècht wel wat veranderd bij hem... veranderd in zijn reactie bij het afscheid nemen, veranderd in zijn hechting aan ons als pleegouders... De eerste jaren was het drama toen we op vakantie gingen.... Dag huis, tot over twee weken, zei ik dan en dat was de aanleiding voor dikke, dikke tranen. Hij zou ons huis gaan missen...hij wilde niet op vakantie... En de woestijnratjes, die al drie dikke knuffels hadden gehad... wat zou hij ze gaan missen... Na enkele straten de wijk uit, met af en toe nog een laatste snik, kwam dan steevast de vraag:  zijn we al op de snelweg? Want dan mocht hij op zijn DS...

Tijdens de vakantie geen woord over huis en ratjes...Totdat we weer naar huis gingen: dikke, dikke tranen, want hij ging het vakantiehuisje missen.... En de kippen, kat of konijn...  Standaard werd alles gefotografeerd, zodat hij straks thuis nog alles terug kon zien... En voordat we op de snelweg waren: nog een laatste snik en steevast de vraag: zijn we al op de snelweg? Want de DS verrichtte zijn wonder...

Hoe anders ging het deze vakantie... Dag huis, tot over twee weken, zei ik weer... en hij zwaaide vrolijk mee. Over de woestijnratjes maakte hij zich geen zorgen, want onze buuf zou daar goed voor zorgen... De DS is gebleven: zijn we al op de snelweg? Zelfs na een uur geen gemopper toen zijn DS uit moest.

En vanochtend, na twee weken uitzonderlijk bijgetankt te zijn in de Vogezen? Hebben we al foto's genomen van ons huisje? Dan kan ik straks nog even terugkijken... Vrolijk zingend nam hij afscheid van ons vakantiepaleisje, zwaaiend naar de verhuurders... Zin om weer naar huis te gaan... Trots op wat hij verricht had: zijn eerste col gefietst naar 707 meter en met 40 km/uur afgedaald...

En ik? Ik ben trots op hem en wat hij allemaal gepresteerd heeft afgelopen vijf jaar bij ons... ondanks of misschien wel dankzij zijn valse start de eerste vijf jaar van zijn leven...

Verbeter STRAKS het onderwijs... Begin NU bij jezelf!

Gisteravond stuitte ik op een twitter-discussie over Passend Onderwijs en wat dat betekent voor het reguliere onderwijs…  Het als volger meelezen van deze discussie, bracht me uit onverwachte hoek nuttige informatie... Informatie vanaf de werkvloer, van gemotiveerde leerkrachten, en een leerkracht-opleider... Zomaar, op een zaterdagavond in mijn tijdslijn via twitter...

Wat me nog het meest verbaasde was de ervaring dat Twitter binnen anderhalf uur mij meer kan bieden dan een bestaand schoolsysteem met een MR, waar ik als ouder lid van ben.... Komt dat door angst of het niet gewend zijn om de mond open te doen en te praten over eigen handelen? Bang voor kritiek binnen een afrekencultuur? Of is dat een gevestigde orde met een groot aantal bestuurders en directeuren in het onderwijs?

Is het niet tijd geworden dat Onderwijs de 2.0-bril op krijgt? Wat valt er te verbeteren met betrekking tot je eigen school? Je hebt namelijk als medewerkers en ouders een KEUZE om uit dat schoolsysteem te komen... Onderwijs 2.0 in netwerkstijl... http://t.co/VwCMAV7. De socialmedia zijn daarbij ideale hulpmiddelen om ervaringen van leerkrachten, IB'ers, directeuren, bestuurders, betrokken ouders en trainers met elkaar te verbinden… Samen bouwen aan passend onderwijs vanuit een inhoudelijk basis... en niet vanuit de beperking van financiële middelen binnen de schoolbesturen en samenwerkingsverbanden… Laten we eens een nulmeting doen van het huidige onderwijssysteem: wat goed gaat behouden en wat niet goed gaat verbeteren… En bij die nulmeting uiteraard de inbreng vanuit de werkvloer èn de gebruikers (ouders en leerlingen)... Immers: meten NU = weten STRAKS... Voor kinderen NU in de maatschappij van STRAKS...

De oogst van anderhalf uur twitter-discussie in mijn tijdslijn:

1) Interessante links naar artikelen tbv discussie over passend onderwijs:

• Pas op de plaats of stap vooruit? …http://t.co/YQJWdqm
• De diagnose houdt kinderen op achterstand… http://t.co/wXiQ0Tw
• Zonder relatie, geen prestatie… http://t.co/xRxxSue
• Veel minder toetsen, maar betere resultaten… http://t.co/8dz6Xmh
• Passend Onderwijs, een ramp of een uitkomst…http://t.co/Ee4bWni

2) Enkele bouwstenen voor passend onderwijs in willekeurige volgorde:

• Goede begeleiding van stagiaires NU leveren goede leerkrachten STRAKS…
• Definieer de 'reguliere' leerling…
• Investeer in goede begeleiding/scholing van huidige gemotiveerde medewerkers...
• Stel je pro-actief op m.b.t. overheidsbeleid ten behoeve van gewenste verandering...
• Verander het schoolsysteem van binnenuit: klein beginnen, dichtbij.
• Durf als medewerker risico‘s te nemen… Want de medewerkers zijn het schoolsysteem…
• Investeer fors in goed bestuur en management t.b.v. beleid voor verandering schoolsysteem...
• Werk aan een cultuur waarbij het mogelijk is om je kwetsbaar op te stellen, en waar je fouten mag maken om te leren…
• Geef leerkrachten ruimte om te differentiëren…
• Maak gebruik van de medezeggenschapsraad bij twijfel over het onderwijsproces op je school… dat heeft niets te maken met kwetsbaar opstellen, maar alles met wettelijk recht. Als voorbeeld de vraag naar reden van een hoog ziekteverzuim…
• Het vertrouwen op leerlingen & hun ontwikkeling geeft ruimte!
• Vergroot de leerkrachtvaardigheden…!
• Vraag je steeds af of een beperking leerlinggebonden is of dat het onderwijsbestel niet aansluit op de wensen van het kind… en voor wie en wanneer is het een beperking, voor leerling, ouder of leerkracht?
• Voor wie moet gedrag begrepen worden? Zolang het kind geen hinder ervaart, zijn het de volwassenen die dit willen weten...
• Zorg voor goede observatie en analyse van de leerling om vervolgens de omgeving aan te passen aan de behoeften…
• Stop met labelen en kijk naar de pedagogische tact van leerkrachten... stop het hokjesdenken…
• Accepteer als school of ouders enkel bevoegde leerkrachten, parallel aan ziekenhuispersoneel…
• Problematiek die ‘van bovenaf’ opgeworpen wordt door passend onderwijs niet afwentelen op leerkrachten…
• Houdt de aandachtsverdeling van leerkracht (en begeleider) naar alle kinderen in de gaten…
• Maak eerst duidelijk of het aanbod van het reguliere onderwijs voldoet…  

Genoeg voer dus voor passend onderwijs... ben namelijk slechts een betrokken ouder... maar wel een ouder die van openheid en verbinding houdt... door alle lagen heen...

ADHD-kenmerken thuis en op school, twee werelden...

Na het wekelijkse baantjeszwemmen vanochtend, was het bijtanken bij de kapper... Zonder dat ik erover begon, vertelde de kapster dat het haar opviel dat er tegenwoordig zoveel kinderen een ADHD, ADD of PDD-NOS etiket hebben... In haar schooltijd, ze is nu 24, was dat niet het geval... Na deze voorzet kopte ik in met mijn ervaringen via onze pleegzoon....

Hoe hij vijf jaar geleden als vijfjarige geluidproducerende stuiterbal bij ons kwam... Zo stuiterend dat we hem voor zijn èn onze veiligheid al na een maand mochten teruggeven aan pleegzorg... Dat hij eigenlijk in een leefgroep had gemoeten in plaats van een gezin.... Maar, omdat wij het nog een keer wilden proberen, hij een tweede kans kreeg...

Zo kwamen we via internet in contact met Ben van Berkel via http://www.bebeth.nl... Een goede stap, bleek al snel, want door een tweetal sessies konden we onze pleegzoon al veel beter bereiken... Gewoon, omdat hij letterlijk ons veilige huisje heeft mogen voelen bij alles wat hij uit de kast trok... Voor het eerst hebben we gezien hoe zijn ADHD-kenmerken afhankelijk waren van zijn veiligheidsbeleving van zijn omgeving... Wij waren de rem van zijn gedrag... zijn anker...

Onze verdere zoektocht bracht ons bij belangenvereniging voor hechtingsproblematiek: De Knoop (http://www.deknoop.org), waarna Basic Trust (http://www.Basictrust.com) een aansluitende stap was... Reguliere pleegzorg werd therapeutische gezinsverpleging via De Bascule-AMC, waardoor Parent Child Interactive Therapy (PCIT) http://professionals.debascule.com/fileadmin/editors/pdf/PCIT_professionals.pdf de volgende stap werd... Intensief (half jaar wekelijkse sessies), maar zeer bruikbaar en waardevol... Als resultaat van Basic Trust en PCIT observeerden we ADHD-kenmerken die afhankelijk waren van de mate waarin onze pleegzoon zich werkelijk gezien voelde... en dat zat hem vaak al in hele subtiele communicatie...

Om aan te sluiten bij zijn hoge mate van beinvloeding door vriendjes, kwamen we terecht bij de Kanjertraining (http://www.kanjertraining.nl)... En het werkte... communiceren en reflecteren via de vier petjes: wit (tijger), rood (aap), geel(konijn) en zwart (pestvogel)... Als handvat voor zijn eigenwaarde en zelfvertrouwen...

In de thuissituatie, op sportclubjes en op verjaardagen/feestjes gaat het gedragsmatig heel goed met hem, zonder medicatie... De geluidproducerende stuiterbal van vijf jaar geleden zien we niet meer... en zijn ADHD-kenmerken zijn voor ons een graadmeter voor zijn belevingswereld van de omgeving...

Op school is er een hele andere situatie... ADHD-kenmerken volop aanwezig. De intern begeleider (IB'er) wil graag een Ritalin-trial, want zijn hoofd zit vol, omdat hij ADHD heeft... Deze schooldiagnose komt echter niet 1-op-1 overeen met die van de psychiater twee jaar geleden... We hebben geprobeerd aan te geven dat er in de omgevingsfactoren nog gesleuteld kan worden en willen onze ervaringen van thuis graag inbrengen... Maar de IB'er geeft aan veel ervaring te hebben met zulke kinderen, en ziet toch ècht een ADHD-er, waar medicatie goed voor werkt... Dat hij zijn rekenhulpmiddel niet gebruikt, wordt aan de kant geschoven... Dat hij op een visuele manier leert, past niet binnen de op school toegepaste lesmethode... Medicatie is het toverwoord... Of kunnen we het handelingsverlegen noemen? Zijn cluster-4 rugzakje ligt voor hem nog ongebruikt op de plank... en wordt ingezet voor andere kinderen zonder rugzak, die wat extra Remedial Teaching, logopedie of sociale vaardigheden kunnen gebruiken...

Daarom wacht ik geduldig het gestarte onderzoek door de onderwijsconsulent (http://www.onderwijsconsulenten.nl) naar de rugzak-inzet af... en als MR-lid zie ik graag het  zorgprofiel van de school tegemoet in het kader van passend onderwijs... Tegelijkertijd ben ik ook wel nieuwsgierig naar de reactie van de inspectie op dit praktijkvoorbeeld van ouderbetrokkenheid... en hoe de gouden driehoek school-leerkracht-ouders waarin het kind centraal staat, vormgegeven dient te worden... Of vraag ik nu toch te veel als betrokken ouder?

Simpele oplossing voor passendonderwijs via twitter...?

Het is vandaag een thuis-ochtendje, de wind giert om het huis... Goed moment om wat mensen te bellen, zoals http://www.onderwijsconsulenten.nl/ en een MR-ouder van een andere school... voor de rugzakjes in Almere...  En uiteraard tussendoor de twittermomenten... want ook als pleegmoeder ben ik inmiddels bedreven in multi-tasking...

Bij mijn favoriete hash-tag #passendonderwijs stuitte ik op de volgende vraag via http://www.b-consult.nl/:  Wie weet een leuk afscheidscadeautje in het kader van #passendonderwijs om aan teamleden te geven bij het afscheid van een IBer #dtv...?
Bijna automatisch starten de impulsieve radartjes en komen beelden te voorschijn... waarop mijn reactie-tweet:  Een loper (sleutel) om de deur van elk individuele kind te openen zodat #passendonderwijs naar binnen kan? Een ander haakte aan en bood inspiratiekaartjes voor passend onderwijs aan via http://www.zinnenkunst.nl/index.php?op=viewpage&page=5

En wie het nog eens na wil rekenen: sleutel + kaartje = passendonderwijs oftewel: 1+1= ècht 3... ook voor #passendonderwijs via #durftevragen...  Binnen 10 minuten.

Ondertussen heb ik de beoogde MR-ouder niet kunnen bereiken, zijn mobiel lag namelijk nog thuis en werd opgenomen door zijn vrouw... met wie ik ruim een kwartier in gesprek was, o.a. over rugzakjes in het onderwijs en over hun bedrijf http://www.spinaut/nl met formules voor autisme die werken... Komt vast nog een keertje van pas.... 

Papier in het onderwijs is geduldig...

Zo herkenbaar...! Toen ik de blog via http://t.co/UaJ9HFy van een nieuwe follower vanochtend las... Was even weer terug bij vorige week... In een sneltreinvaart mochten de ouders van onze Medezeggenschapsraad (MR) al dan niet instemmen met het uitgebreide schoolplan en de daarvan afgeleide schoolgids... Omdat we als ouders veel waarde hechten aan een nieuw schoolplan, zeker gelet op het bezoek van de Inspectie medio september a.s., las ik met veel interesse de missie en visie van onze school...

Maar waarom is het dan tijdens het lezen van het schoolplan toch zo lastig om de praktijk-ervaringen bij mij en een groot aantal andere ouders uit te schakelen? En waarom was ik zo verheugd om te lezen dat wij het op papier met school volledig eens kunnen zijn voor wat betreft individuele aanpak van het kind en inzet van benodigde leer(hulp)middelen? Ik sprak dit uit tegen de adjunct-directeur, met wie wij om tafel zaten voor al onze op- en aanmerkingen op het schoolplan. Deze gaf ons gelijk: ja, papier is geduldig... maar we zitten in een verbetertraject en het duurt nog minstens twee jaar voordat onze visie praktijk wordt...

Huh, nog TWEE jaar ? Dat is STRAKS en ons kind heeft het NU nodig. Over twee jaar is hij van school af.... Gelukkig zie ik nog een lichtpuntje aan de horizon: ik weet zeker dat over twee jaar zijn volgende school er helemaal klaar voor is. Klaar voor passendonderwijs... En de inspectie straks in september? Ben toch wel nieuwsgierig naar de visie van de inspectie m.b.t. het papieren schoolplan en of we het zometeen over een papieren kwaliteit hebben...