Het is gewoon niet te begrijpen dat een kind niet bij zijn ouders woont...

Het leek op een gewone alledaagse avond... En het werd onverwacht heel bijzonder... Door het vertrouwen dat hij me gaf tijdens het terugkijken op deze dag met de dagelijkse vraag: wat ging goed vandaag en wat was niet zo leuk... En zomaar... Uit het niets... Mag ik G. papa noemen? En jou mama...? Want dan noem ik mijn papa mijn èchte papa en mijn mama mijn èchte mama... Heb hem uitgelegd dat elke keuze van hem een goede keuze is en dat niet ik maar hij daarin mag beslissen... En dat we ooit begonnen zijn met onze voornamen, omdat wij nooit zijn echte ouders zijn, maar wel zijn zorg-ouders... Ja, dat begreep hij wel... Maar nu is het anders, nu wil hij het graag zo... En hij drukt zich als een klein kind tegen me aan...

En plots... Vanuit het niets, hoor ik hem zacht zijn snikken wegslikken... Nee... Ik ben niet verdrietig... Ik huil niet... Ik ben boos... Ik ben de enige in de klas die niet bij zijn ouders woont... En het snikken wordt luider... Nee.. Ik huil niet... Laat me alleen... Waarop ik aangeef dat ik hem niet alleen laat... Ook niet als hij boos is... Of verdrietig is... En dat ik heel blij ben dat deze boosheid eruit komt... Met tranen om zijn hartje schoon te spoelen... En dat ik in zijn situatie ook boos en verdrietig zou zijn... Want het is gewoon niet te begrijpen dat een kind niet bij zijn ouders woont...

We liggen zo een tijdje tegen elkaar aan... Mag zelfs een zakdoek pakken voor zijn sniffende neus, terwijl hij benadrukt dat hij ècht niet heeft gehuild... En hij vraagt me waarom ik niet wegga... Toen hij weer wat rustiger was, ging ik naar beneden... Dat het voor dat moment goed was, bevestigde zijn 'ga niet weg...'

Ben toch gegaan en met mijn slaaplekker-kus in zijn nek en zijn 'welterusten voor straks...' gaat hij slapen en ik naar beneden... Wetende dat er beweging komt in het verwerken van zijn pijn... Dat hij er klaar voor is... Hoe zwaar dat ook voor hem is...

Elke thuiszitter NU is een gemiste kans voor een passende plek in de maatschappij van STRAKS...?

Afgelopen week zat ik bij de kapper... We spraken over Berlijn... Zij over de stad van nu zonder muur en ik over de verdeelde stad met de muur... Frappant detail... Ik stond geparkeerd in de Berlijnstraat.... En wat later klonk bekende muziek via de radio... Pink Floyd met het nummer Breaking the Wall... Synchroniteit dus via Berlijn naar de muur... Is het nu ook tijd voor breaking the wall? Voor al die thuiszitters door niet passend onderwijs?

Zo sprak ik enkele dagen eerder een vader van een puber met PDDNOS... Die thuiszat omdat zijn VSO cluster 4 school niet de benodigde veiligheid kon bieden... Waardoor puber agressief en suicidaal werd... Omdat zijn mobiele telefoon ingeleverd moest worden... Waarmee het laatste veilige lijntje met het thuisfront werd verbroken... Uiteindelijk kregen ouders het advies om hun kind ziek te melden... En werd het kind via de leerplichtambtenaar ontheven van de leerplicht...

Maar om welke reden wordt er dan ziekgemeld? Vanwege een handelingsverlegen school of omdat het kind ècht ziek was...? Op welke manier heeft het kind passend onderwijs gekregen via een maatpak? Of verzoop het in het door school geboden confectiepak? Daarvan is de leerplichtambtenaar of de inspecteur vast op de hoogte... Toch? Of... En wat gebeurt er met het ontvangen budget voor die groep ziekgemeldde kinderen? En is bekend dat een eenmaal geëtiketteerd kind niet van regulier onderwijs geplaatst kan worden op een aan een jeugd-GGz verbonden cluster-4 school? Of dat scholen een advies vanuit jeugd-GGz niet overnemen?

Anderhalf jaar geleden werden al eens vragen gesteld aan de wethouder... Over het aantal thuiszitters binnen de groep cluster-4 leerlingen... En dat waren er heel weinig... Je kon ze op twee handen tellen... Dezelfde vraag aan de GGD gesteld, gaf alweer een ander hoger aantal... Een onjuiste weergave van het aantal thuiszitters? Verschillende definities van het begrip thuiszitter? Zoiets als het geval is met het begrip wachtlijst in de jeugdzorg? Geen wachtlijst meer voor de intake-deur, maar wel een wachtlijst voor de behandelingsdeur?

Ik ben daarom als één van die betrokken ouders binnen Passend Onderwijs Almere heel benieuwd naar het werkelijke aantal thuiszitters... Gewoon... Voor passend onderwijs... Ook in Almere... Omdat er verschillende cijfers rondgaan voor het aantal thuiszitters... Via de leerplichtambtenaar... Via de GGD brandpuntfunctionaris... Via de schoolbesturen... En op welk aantal zouden de ouders van thuiszittende leerlingen zelf komen? Is er al een meldpunt voor ouders van die thuiszitters? Al dan niet partime thuiszittend? Zelfs de minister heeft zo haar eigen notitie over aantallen absoluut verzuim en thuiszitters... Naar aanleiding van de dag van de leerplicht vorige week... Het is haar vast duidelijk dat circa 80% daarvan toe te schrijven is aan niet passend onderwijs... Dat komt vast niet door handelingsverlegen scholen... Want elke thuiszitter NU is een gemiste kans voor een passende plek in de maatschappij van STRAKS... Toch? Of...?

Vijfde gezinsvoogd in ruim vijf jaar biedt ook kansen?

Gisteren was het zover... Kennismaken met de nieuwe gezinsvoogd, omdat onze vorige voogd met zwangerschapsverlof is gegaan afgelopen week... Dat wordt dan de vijfde voogd in ruim vijf jaar... Deze keer was zoonlief ook thuis vanwege een studiedag op school... Maar eigenlijk heeft hij niets met voogden... Ze staan voor hem op afstand...

Vorig jaar kregen we de vraag voorgelegd of we zelf  voogd wilden worden... Op het moment dat de rechtbank moeder uit de ouderlijke macht zette... Dat zou op korte termijn een mooie kans geweest zijn om alle juridische bevoegdheden naar ons, pleegouders, toe te halen...  Dat zou een stuk gemakkelijker geweest zijn in ons traject met school en de onderwijsconsulent om het rugzakgeld ingezet te krijgen...En toch..

Toch hebbben we heel bewust gekozen dat de voogdij naar bureau jeugdzorg ging... Enkel en alleen in het belang van hem... Zodat wij als pleegouders een vertrouwensband kunnen opbouwen met zijn vader en moeder... Tijdens de maandelijkse bezoeken... En ook bij het brengen van slecht nieuwsgesprekken over het perspectief van hun zoon... Omdat hij tot zijn 18e niet meer thuis komt wonen... Of voor antwoorden aan hem over het waarom van de scheiding met zijn ouders... Dus niet gekozen om zelf voogd te worden... Zodat hij met ons een vertrouwensband kan opbouwen... In het belang van zijn hechtingsproces... Een proces dat zijn eerste vijf levensjaren niet van start ging... En daarom een gezinsvoogd via bureau jeugdzorg... Ook al staat deze voor hem op afstand...

Hij vertelt over school en over zijn gerbils... Met de grootste gemak... Want deze voogd is nummer zoveel in de rij van volwassenen die af en toe voor hem komen... Na zijn vraag of hij wat lekkers mag en op zijn PSP mag spelen, vertrekt hij naar boven... Zodat wij verder kunnen praten met voogd en pleegzorgbegeleider... Door de hoge werkdruk bij jeugdzorg was er vorige week weinig tijd om zijn dossier over te dragen van de ene naar de andere voogd... Daarom schetsen wij in vogelvlucht de afgelopen vijf jaar... Gewoon... Omdat wij naast een dik papieren dossier de langste praktijkervaring met hem hebben... Langer dan zijn hulpverleners, begeleiders, voogden en zijn eigen ouders... Automatisch komen we ook op school... Over ons verzoek om rugzakgeld ingezet te krijgen voor Remedial Teaching... Over de patstelling... De onderwijsconsulent... En de recent gehouden medicatietrial van zijn ADHD-kenmerken, waarvoor tot op heden geen eenduidige diagnose is te stellen...

Kennismaken met de nieuwe gezinsvoogd gisteren... De vijfde op rij in ruim vijf jaar... En dat heeft ook zijn voordelen... Zoiets als nieuwe bezems die vegen... We spreken af dat er snel een gesprek met school komt... Omdat school in een brief aangaf dat er geen Remedial Teaching vanuit de rugzak gegeven kon worden omdat hij te druk was... En zie... De medicatie voor school is daar... Zijn drukte op school is weg... En daarmee eveneens het schoolargument om ons verzoek met betrekking tot Remedial Teaching niet te honoreren vanwege drukte... Zodat we met elkaar kunnen werken aan de ambitieuze leerdoelen  die door school zijn opgesteld...Tenzij...

Tenzij aan het eind van dit schooljaar zal blijken dat zijn cognitie niet verbeterd is door medicatie in de klas... Want was dat niet ooit de aanleiding om als school over medicatie te beginnen... Wanneer de ambitieuze doelen van school niet gehaald zijn aan het eind van dit schooljaar, dan mag de medicatie op school ook met vakantie... En dan bedoel ik in dit geval een hele lange vakantie...

Passend onderwijs geven door af te stemmen op het kind?

Vanochtend tijdens het ontbijt kwam opeens het rekenen om de hoek kijken... Via het getal 4027 op een stikkertje van de appel... Hij was trots dat hij het getal in één keer goed uitsprak... vierduizendzevenentwintig... Toch, Jolan...? Waarop ik hem een compliment gaf en hij trots straalde... En meteen daarop volgend... Maar ik ben niet goed in rekenen... Oh jawel, gaf ik hem terug... Als je maar weet wat er met rekenen wordt bedoeld... Bijvoorbeeld dat er in getallen van vier cijfers de tafels van 1, 10, 100 en 1000 zijn verstopt... En als je dat ziet... Kan je elk getal van vier cijfers uitspreken... Dus 4027 is 4x1000, 0x100, 2x10 en 7x1...

Maar die tafels kan ik nog niet... Ik kan alleen de tafels één tot en met tien... Oh ja? Vraag ik hem...En via de tafel van tien oefenen we de tafel van honderd en duizend... Met één en twee nulletjes erbij... En ik zie hem wakker worden... Als er kwartjes zouden zijn, konden ze nu vallen... En we eten weer verder...

De tafel van één tot en met tien kan ik al heel goed... Nog veel sneller dan M. uit mijn klas... Maar die kan al de tafels tot twintig... En die kan ik niet... Rekenen is moeilijk... Ik wil niet meer naar school... Een repeterende reactie die ik al vaker van hem heb gehoord... Dus opnieuw leg ik hem uit dat een baby ook niet meteen kan lopen en stap voor stap eerst leert rollen, kruipen en staan... En op hetzelfde moment gaan mijn gedachten razendsnel om een pakkend voorbeeld te bedenken, zodat die tafels elf tot en met twintig voor hem wel makkelijk zijn...

Oké, zeg ik hem... Jij vindt de tafels één tot en met tien heel makkelijk en je kunt ze goed en snel... Maar wist je dat die tafels zich verstopt hebben in de tafels van elf tot en met twintig? Ze spelen gewoon verstoppertje... En ik weet zeker, als jij ziet hoe ze dat doen, dat jij die tafels ook kan...
En zo leg ik hem uit over bergjes maken door te splitsen en dat op die manier de tafel van tien en twee verstopt zitten in de tafel van twaalf... Want zes keer twaalf is gewoon zes keer tien plus zes keer twee... Oh, dat is 72... Klopt... En ik geef hem een dikke highfive...  En vijf keer dertien? Dat is verstoppertje van de tafel van tien en van drie... Vijf keer tien plus vijf keer drie... Is dat 65? Yep, en opnieuw volgt een highfive, waarop hij trots begint te stralen... En drie keer veertien, vraag ik hem? Eh... dat is drie keer tien en drie keer vier? 42 toch? Yes! En de highfive volgt opnieuw... Zijn eigenwaarde stijgt per som... Zijn faalangst neemt af...

Ik kijk op de klok... Nog geen twintig minuten rekenen... Tijdens een zondagochtendontbijt... Dankzij het stikkertje op de appel... Dankzij een moment  in het hier en nu... Door hem zelf aangegeven en waarop ik als betrokken ouder op reageerde... Omdat hij steeds het beginpunt is voor elke volgende stap in zijn ontwikkeling en deze keer was rekenen aan de beurt... Hoop van harte dat zijn meester dat ook zo oppakt...

Passend onderwijs geven... Of is dat teveel gevraagd, afstemmen op het kind, omdat het kind zijn omgeving waarneemt en zelf heel goed kan aangeven wat er nodig is voor een volgende stap... Mits zijn ouders en leerkrachten dat ook oppakken voor dat unieke kind...

Te jong voor traumaverwerking via EMDR?

Vanochtend werd ik vroeg wakker.... Kon niet meer slapen.... Bleef haken aan dan ene antwoord van de kinderpsychiater afgelopen dinsdag... EMDR? Daar is hij nog te jong voor... Maar hij is elf... En hij weet zijn trauma's zèlf te benoemen... En hij begint zich nu een mislukkeling te noemen omdat hij elke nacht nog steeds incontinent is... Laten we inzetten op traumaverwerking... Dàt vind ik belangrijk voor hem... Veel belangrijker dan het geven van 10 mg Ritalin omdat school een verminderde cognitieve ontwikkeling ziet vanwege zijn drukke gedrag... En hoe zal dat voor hèm zijn...? Heeft hij liever een compliment van meester en klasgenoten omdat hij zo goed rustig is in de klas door zijn pilletje? Of heeft hij liever een droog bed 's nachts... Afgelopen vijf jaar heb ik hem met veel plezier naar school zien gaan... Zonder pilletje... En zijn ADHD-kenmerken? We konden er thuis, op vakantie en bij anderen de klok op gelijk zetten... Via zijn beleving van veiligheid in zijn omgeving... Alweer zonder pilletje... Al ruim vijf jaar lang...

Daarom vroegen we dus afgelopen dinsdag naar inzet van EMDR... Vanwege behandeling van zijn ADHD-kenmerken door trauma... De kinderpsychiater vond het nu nog wat wat te vroeg.. Omdat hij, toen hij met haar alleen was, op haar vraag naar zijn trauma antwoordde.... Oh daar denk ik niet meer aan... Maar drie maanden geleden, toen hij samen met ons bij het intake-gesprek aanwezig was... Toen kwam hij met zijn ervaringen... Daar hoorden we voor het eerst wat er werkelijk was gebeurd op een vorig tijdelijk adres zes jaar geleden... Los van zijn eerdere ervaringen bij zijn moeder acht jaar geleden... Dat is toch een belangrijk aanknopingspunt? Blijkt hieruit niet hoe belangrijk een veilige omgeving voor hem is? Veiligheid om te kunnen praten over zijn ervaringen?

Als tussenoplossing krijgt hij vanaf eind volgende maand speltherapie aangeboden... Als een opstap naar traumaverwerking... Om te kijken of hij klaar is voor EMDR... Tien keer tot aan de zomervakantie en twee evaluatiemomenten... En in de tussentijd een vervolgtrial op school.. Met 10 mg Ritalin... Voor zijn drukke gedrag waar hij zelf geen last van heeft...

Maar dat ene antwoord: hij is te jong voor EMDR... bleef maar in mijn hoofd hangen... Waardoor ik vanochtend vroeg niet meer kon slapen... Een snelle zoektocht via google op "EMDR welke leeftijd kinderen" leverde al snel een aantal bruikbare hits op:

http://www.emdr.nl/emdrbijkinderen.htm met twee overzichtelijke tabellen en een wetenschappelijke onderbouwing via http://www.emdr.nl/empirischeondersteuning.htm:

Tabel I. Overzicht van soorten schokkende gebeurtenissen

natuurramp technische ramp (verkeers)ongeluk seksueel misbruik lichamelijk geweld verwaarlozing (emotioneel, pedagogisch) oorlogsgeweld terrorisme plotseling verlies van een dierbare door een ongeval of een andere gebeurtenis medische situaties pestervaringen

Tabel II. Overzicht van mogelijke reacties in verschillende ontwikkelingsfasen
peuters en kleuters:	cognitieve verwarring angstig hechtgedrag (separatie)angsten regressief gedrag posttraumatisch spel agressief of destructief gedrag
basisschoolleeftijd:	verminderde schoolprestaties afgenomen concentratie agressieve of angstige fantasieën onterechte schuldgevoelens bezorgdheid over veiligheid bezorgdheid om anderen
pubers en adolescenten:	problemen op school schaamte voor gevoel van kwetsbaarheid schaamte voor afhankelijkheid van ouders radicale gedragsveranderingen gevaarlijk gedrag neiging om gebeurtenis in gedrag te herhalen toename conflicten met ouders alcohol- en/of drugsmisbruik destructieve en agressieve fantasieën angst om controle te verliezen over deze fantasieën beperkt toekomstperspectief

En via het Nederlands Jeugd Instituut Jeugd (NJI) http://www.nji.nl/smartsite.dws?id=37990&recordnr=17&adlibtitel=Eye%20Movement%20Desensitization%20&%20Reprocessing%20(EMDR)&setembed...

En heel toevallig vond ik ook nog de digitale folder over EMDR behandeling bij kinderen voor ouders/verzorgers, opgesteld door de polikliniek waar zoonlief momenteel in behandeling is... Waarin bovendien een leeftijdsgrens vanaf zes jaar staat aangegeven... Te jong voor traumaverwerking? Wordt vervolgd...

En de winnaar is.... Tien mg Ritalin...

Gistermiddag was het zover.... Het evaluatiegesprek van de eerste medicatietrial met Ritalin voor zijn ADHD-kenmerken... Met de hoofdbehandelaar, de kinderpsychiater, de gezinsvoogd en wij als pleegouders... School zat niet aan tafel... Vanwege de patstelling met school over inzet van zijn rugzak...

Allereerst kregen we de uitgewerkte resultaten te zien van de drie weken medicatietrial... Op school was hij de eerste week drukker dan normaal, zodat meester aan de placebo in die week dacht.... In de tweede week was hij jarig en reageerde hij op school als een knipperlicht... En heel uitzonderlijk met twee heel goede dagen, waarvan eentje op zijn verjaardag... Om door een ringetje te halen, zie meester nog... En in die derde week was het raak... Hij kreeg van kinderen de hele week complimenten van meester en andere kinderen uit zijn klas... Omdat hij zo rustig was...

Thuis was een ander verhaal... Wij zagen drie weken lang hetzelfde gedrag als van voor de medicatietrial... Geen noemenswaardige verschillen of reboundeffect... En zoonlief zelf? Alle drie de weken hetzelfde antwoord: ik kan mijn werk beter afmaken en ik kan me beter concentreren... En toen hij na de trial ontdekte dat de pilletjes op waren, was zijn eerste reactie: Maar nu word ik weer druk en moet ik vast nablijven...

Daarna werd de apothekersbrief erbij gehaald... Het voelde alsof de uitslag van de winnaar bekend werd gemaakt... In week één werd vijf mg gegeven, week twee was de placebo en in week drie werd tien mg gegeven...

Met andere woorden: op school werd hij van vijf mg drukker, op de placebo ging hij als een knipperlicht en de tien mg liet een rustige week op school zien... Klinkt dit logisch? Thuis geen effecten en op school een ander beeld? Niet het gebruikelijke beeld, vindt de kinderpsychiatet... Daarom haar advies om een vervolgtrial in te zetten gedurende vier weken met tien mg... En hoe wij daar tegenover stonden, vroeg ze ons...

Ik moest even slikken... Waarom met tien? Waarom niet eerst verder onderzoeken met de placebo? Daar heeft hij wisselend op gereageerd... En daarin meenemend zijn sterke gevoel van houvast aan een pilletje... De gezinsvoogd gaf aan dat het om vier weken gaat en dat er dan weer geëvalueerd wordt... Na lang praten en met een knoop in mijn buik ben ik meegegaan in het advies...  Gelukkig gaf manlief nog aan dat medicatie voor school de oplossing was voor zijn cognitieve ontwikkeling... We zullen  dus aan het eind van dit schooljaar het effect van medicatie op zijn cognitieve ontwikkeling inzichtelijk moeten maken.... Geen effect? Dan stoppen met medicatie...

Morgen starten we de vervolgtrial... Over vijf weken staat er weer een evaluatiegesprek gepland... Dan wordt ook wekelijks speltherapie gestart... Om de kern van zijn ADHD-kenmerken aan te pakken... De eerste stappen richting traumaverwerking, vooraf aan EMDR... Want misschien is hij daar op dit moment nog iets te jong voor, zegt de kinderpsychiater... Wordt vervolgd...

De kiem ontdekt van een afpersings-cultuur...?

Zomaar vanochtend toen hij zijn brood smeerde... Gelukkig kan ik mijn boterham met eisalade nu zelf opeten...  Ik kijk hem verbaasd aan... Ja, normaal geef ik mijn eisalade aan X...  Op mijn vraag of er dan brood geruild werd, antwoordde hij: Nee, ik moest het hem geven... En samen maken we de constatering dat hij dus een boterham per dag minder at... Terwijl hij momenteel in een groeispurt zit... En er zo over doorpratend vond hij het ook niet eerlijk...

Verder pratend gaf hij aan... Ik krijg wel chocola van hem... Of chips.... Maar dan moet ik een stukje met hem meefietsen richting het stadscentrum... Om hem te begeleiden, want ik ben sterk... En opnieuw laat ik zijn ogen opengaan dat hij op deze manier gekocht wordt door X.... En daarmee zijn slaaf is geworden...  Ja, maar als ik het niet doe, dan gaat X me weer pesten... Dan gaat hij stiekem lachen wanneer meester me aanspreekt... Of dan gaat hij mijn naam weer verkeerd uitspreken... En nu doet hij dat niet meer...

Ik vroeg hem wanneer dat begonnen is... Dit jaar, want vroeger deed hij dat met Y... Maar die is nu naar de bovenbouw... Dus volgend jaar als jullie allemaal in de bovenbouw zitten, is dan Y weer aan de beurt? Ja, want ik ben sterk en Y is niet zo sterk... Maar nu doe ik het niet meer, hoor... Brood geven of meefietsen... Nu ben ik elf... En mijn vrienden vonden het niet leuk dat ik eerst met X meefietste... en dat zij moesten wachten...

Al verder pratende geef ik hem aan dat hij niet alleen zichzelf helpt door zich niet te laten kopen... Of in kanjerwoorden: je helpt de zwarte pet door te stoppen met benzine geven... Dus je helpt eigenlijk ook X... Maar X is het gewend... Zo doen ze dat altijd... Ze zijn in groepen in het centrum...

Ik laat hem zien hoe klein het nu begint en dat het straks gaat over geld moeten geven, stelen of geweld... En dat de politie daar elke dag mee bezig is.. En dat er dus met die boterham en chocola het eerste begin is gemaakt... Daarom geef ik hem een compliment... Dat hij dit aan mij vertelde... Zodat we samen kunnen kijken hoe we dit gaan oplossen... En dat we de meester gaan inlichten... Zonder dat X dat hoort... Omdat school dit moet weten... Zodat alle kinderen op school getraind kunnen worden: via de rots, kanjer, leeftstijl of welke sovatraining dan ook... En is dat niet een stuk goedkoper dan achteraf extra politieagenten inzetten voor extra veiligheid op straat?

Rasta... Net als mijn vader...

Vanmiddag was het weer zover... Bezoekregeling met zijn moeder... Deze keer op een zondag, omdat voorlopig de woensdagmiddagen worden ingevuld door een groepsactviteit van hem via De Voorsprong in Almere...

Deze keer zouden we haar in Amsterdam ophalen om samen wat leuks te doen voor zijn verjaardag begin vorige maand... Vanochtend had ik daar de energie niet voor, omdat ik in de naweeën van een verkoudheid zit met flinke hoestaanvallen... Bovendien was het bij nader inzien toch beter om in een rustige omgeving het contact tussen hem en zijn moeder te laten plaatsvinden... Daar gaat het tenslotte om in de spaarzame maandelijks momenten... Ook zoonlief wilde het liefst weer naar  huis, zoals hij ons huis na ruim vijf jaar gevoelsmatig ervaart..

Toen we de parkeerplaats op kwamen rijden, zag hij het al... Daar staat papa... Wat een blijheid al in de auto... Toen hij uitstapte, vloog hij zijn vader om zijn hals... De laatste keer dat zijn vader er was, was afgelopen zomer, ruim zeven maanden geleden... Het was zelfs niet meer gelukt om zijn vader telefonisch te spreken... En nu? Daar stond hij.... In levende lijve... Zijn vader... Daarna kreeg moeder een dikke knuffel... En bleven we op de parkeerplaats doorpraten... Vader gaf aan dat hij zijn zoon miste en dat hij daarom vandaag uit Duitsland was gekomen, maar dat hij ook zometeen weer terug ging... Maar volgende maand... Dan zal hij er wel zijn... Dan is hij weer een tijdje in Nederland...

Zoonlief liet zijn vader zien hoe lang zijn haar al was... Ik laat het groeien, hoor... Want ik wil rasta... Net als jij... Ik vroeg aan zijn moeder of zij de rasta kon indraaien bij hem... Waarop vader meteen aangaf dat hij dat volgende keer zelf gaat doen... Ik zag zoonlief gloeien van trots... Rasta... Net als mijn vader... En ik ben nog niet eens twaalf...