Zijn boosheid smolt, toen ik in het moment contact maakte...

Vanochtend tijdens het ontbijt... Ik gaf hem zijn brood om te smeren en zijn trommel om te vullen... Dat was tegen het zere been, want ik had gister toch zijn broodtrommel klaargemaakt? Klopt, gister was gister en nu is er een nieuw moment... Hij had de verwachting dat ik het vandaag weer zou doen... Nee dus... Een reden voor hem om flink boos te worden...

Nu wil hij zo snel mogelijk als groot worden beschouwd en ver voor de zomervakantie had hij bedacht dat hij zelf zijn brood ging smeren voor school, zodat hij wist wat er als beleg op kwam... Prima idee, vond ik toen... En dat gaf ik hem vanochtend ter herinnering aan... En ook dat het goed was dat er nu een andere keuze gemaakt kon worden, met de consequentie dat hij dan minder zelfstandig is op weg naar volwassenheid... En als hij minder groot wil zijn, dat dan bijvoorbeeld het tijdstip van naar bed gaan ook omlaag kan worden bijgesteld... De consequentie van een eigen keuze... Waarop nog meer boosheid tevoorschijn kwam... Hij had dus vanochtend zelf een keuze: smeren of laten smeren... Uiteindelijk heeft hij behoorlijk mokkend zijn brood zelf gesmeerd en zijn broodtrommel zelf ingepakt...

Vlak voor het naar school gaan, pakte hij zijn tas in en deed zijn schoenen aan... Snuivend en boos.... Hij wilde zo naar buiten zonder iets te zeggen... Ik stond toevallig bij de deuropening omdat ik het tafelkleed uitklopte en ging niet opzij... In de hoek van de bijkeuken bleef hij staan wachten... Nog steeds behoorlijk boos... Opnieuw legde ik zijn keuzes voor... En de consequenties... Tot twee keer toe bleek dat hij mij niet begreep... Door die observatie letterlijk te benoemen naar hem toe, gebeurde er iets... Hij werd rustiger... Daardoor kon hij werkelijk horen wat ik zei... En hij hoorde dat ik van hem hield, en daarom niet wilde dat hij zo boos op de fiets naar buiten ging... Dat ik niet wil dat hem wat zou overkomen in zijn boosheid... Het kwam binnen... De boosheid smolt... Er was ruimte voor contact... Geen kus, maar wel een kleine high-five met onze pinken... En eenmaal buiten, toen hij samen met zijn vriend wegreed, keek hij nog even om... Om te zwaaien...

ADHD-debat in De Balie zonder trauma?

Het debat is terug te zien via http://www.youtube.com/watch?v=2k53Ee2ihBE. Geopend werd met een videocolumn van Maarten Keulemans. 

ADHD-debat in De Balie

Afgelopen maandag schoof ik aan bij het Kenniscafé De Balie.. Deze keer over ADHD... Een gewillig onderwerp voor vele invalshoeken... Had graag Laura Batstra persoonlijk in debat willen zien met Jan Buitelaar, Paul Korte en Sarah Durston... Dat verwachtingen vaak niet uitkomen, bleek op het laatste moment... Laura was ziek en Jan Derksen schoof aan... Volgens Laura een geschikte kandidaat om het debat aan te gaan vanuit een andere invalshoek dan de andere Jan en farmaceut Janssen... 

Wetenschappelijk debat met of zonder inbreng van ervaringsdeskundigen?

Opvallend was de hoge wetenschappelijke insteek, waar veelvuldig vanuit groepen cliënten werd gesproken... Vanuit het publiek vroeg Robert Vermeiren namens de werkgroep We Bouwen Samen aandacht voor de individuele ervaringen van ouders met kinderen in relatie tot de beeldvorming rondom ADHD... Het debat gaf daar uiteindelijk weinig tot geen ruimte voor... Aansluitend daarop had ik graag meer ruimte gezien voor de insteek vanuit eigen ervaring met een misdiagnose ADHD bij onze pleegzoon, namelijk de insteek vanuit hechtingsproblemen... Jan Derksen tipte deze sociale factor overigens wel aan in zijn betoog... Met de kanttekening dat we de sociale factoren niet los kunnen zien van de biologische en psychologische factoren... Ook niet in ons gezin? Ons pleegkind is vanaf zijn vijfde in een stabiele sociale omgeving gekomen... De hechtingsstoornis is in remise en de ADHD-kenmerken thuis en tijdens recreatie zijn sterk afgenomen afgelopen zes jaar, zodat hij op dit moment nog in één gebied beperkt wordt door zijn ADHD-kenmerken: op school wordt daarvoor op dit moment methylfenidaat gegeven, dat stap voor stap wordt afgebouwd naar een ondergrens... De vraag is nu: wat zal er gebeuren, wanneer de mogelijke bron van zijn ADHD-kenmerken binnenkort wordt behandeld via EMDR... De behandeling van zijn opgelopen trauma's in zijn eerste vijf levensjaren... Verminderen dan de ADHD-gedragskenmerken, omdat hij zijn omgeving als veiliger gaat ervaren?

ADHD-kenmerken vanuit trauma:

Tura Gerards, ADHD coach, gaf achteraf terecht aan dat het verband tussen trauma en ADHD helemaal niet ter sprake kwam in het ADHD-debat in De Balie.... Daar kan ik me bij aansluiten... Zeker naar aanleiding van Spraakmakende Zaken afgelopen zomer, waarin Paul Rosemoller een aflevering over kindermishandeling, zowel fysiek als emotioneel, maakte... Terug te zien via  http://www.uitzendinggemist.net/aflevering/137039/Spraakmakende_Zaken.html … Enkele weken geleden stuitte ik via een oud-collega op een aantal boeken met betrekking tot lichaamsgerichte traumaverwerking, waaronder: De weg uit trauma kun je leren*), Omkar Dingjan en Divyam Kranenburg...  Verder zoekend vond ik nog een aantal lezenswaardige boeken als insteek voor begeleiding van ADHD-kenmerken vanuit trauma: kd.nl/de-weg-uit-trauma-kun-je-leren … en http://www.traumahealing.nl/literatuur.html ...

Ter afsluiting een gedicht over hechting:

Met een voor mij raak gedicht over hechting wil ik afsluiten... Ik vond het via http://www.aumm.nl

Hechting

Hij keek in het water. Het water kabbelde rustig verder. Het water merkte wel dat hij er was, maar kabbelde toch rustig verder. De jongen werd boos!

‘Zie mij dan! Reageer op mijn aanwezigheid! Ik tel ook mee!’

Een been haalde uit en een regen van grint vloog het water in. Het water kabbelde rustig verder.

‘Zie mij!’ riep de jongen, ‘Waarom reageer je niet!’ zijn stem sloeg over.

Hij sprong in het water.

‘Nu moet je me wel zien!’

Het water reageerde niet. De jongen klom al bibberend weer op de kant en begon zachtjes te huilen. ‘Waarom zie je me niet?’ fluisterde hij.

Een traan gleed over zijn wang naar beneden. De traan stopte niet, niet bij zijn neus, niet bij zijn mond, niet bij zijn kin. De traan liep door en... viel in het water. Waar de traan was gevallen ontstonden nu prachtige cirkels in het water. Door zijn tranen heen keek de jongen in het water. Het water werd heel stil, en werd een glimmende spiegel. De jongen zag zichzelf en zichzelf en zichzelf! Achter zijn haar, zijn ogen, zijn verdriet zag hij zichzelf!

Een moment lang keek hij naar zijn eigen ziel, zo mooi.

Het water zag het ook.

Ineke

*) 

Een boek over traumawerk, één van de nieuwste ontwikkelingen in de moderne psychologie. Verschillende methodes uit het lichaamsgerichte werken zijn samengevoegd tot een holistische aanpak, waarmee het zelfhelend vermogen in staat wordt gesteld een natuurlijk evenwicht terug te vinden.  Maggie Kline, een bekende Amerikaanse traumatherapeute en onderwijspsychologe, schreef samen met Peter Levine o.a. het boek ‘Het weerbare kind’. 

Vele gezichten rondom een pleegkind...

Vanochtend was ik gestart met een aantal mailtjes rondom ons pleegkind... Er zijn heel wat instanties waar we mee te maken hebben... En die instanties geven allemaal informatie en willen informatie ontvangen... Ter controle... of het met dit kind goed gaat...Om zomaar eens zeven instanties te noemen: pleegzorg, bureau jeugdzorg, polikliniek GGz, Kinderkliniek, School, REC-kantoor, Zorgkantoor... Daarom hebben we een afspraak dat we elkaar op hetzelfde moment informeren per mail... En dat een ieder zijn eigen verantwoordelijkheid heeft om die informatie eruit te pakken die nodig is... Zodat er geen miscommunicatie kan ontstaan...  Of dat in de snelheid van processen en afspraken per ongeluk iemand vergeten wordt, waardoor diezelfde processen dan een andere kant op gaan of vertragen en afspraken vergeten worden...

In de afgelopen zes jaar zijn we als pleegouders inmiddels de stabiele partij geworden rondom ons pleegkind... We hebben voogden zien komen en gaan... Pleegzorgwerkers zien komen en gaan... Leerkrachten zien wisselen... Therapeuten zien wisselen... Heel veel gezichten gezien die kijken naar ons pleegkind... Allemaal vanuit een andere invalshoek... Verbonden door een papieren/digitaal dossier... Dat bovendien niet het enige dossier is bij al die gezichten... Daarom voelen we ons als pleegouders een verbindingsofficier en zien we onze praktijkervaring met ons pleegkind als aanvulling op het soms beknopte papieren/digitaal dossier... Daarom steken wij in op inbreng van ervaringsdeskundigheid vanaf het begin... Vaak gaat dat goed en hebben we geboft met de vele gezichten die met ons meekijken...

Enkele weken geleden werd een nieuw gezicht van Bureau Jeugdzorg op het laatste moment ingezet tijdens een schoolgesprek, omdat ons vaste gezicht tijdelijk uit de running was... En dan blijkt dat een papieren/digitaal dossier alléén niet voldoende is... Tijdens het tien minuten gesprek, dat overigens uitliep tot een half uur, hebben we voornamelijk over de diagnose en medicatie op school gesproken en over de nut en noodzaak van een herindicatie cluster 4 voor de REC financiering... Er was geen tijd voldoende om te spreken over cognitief gestelde doelen en op welke wijze wij onze rol als betrokken pleegouders konden invullen... Het nieuwe gezicht van Bureau Jeugdzorg nam een sterke regierol op zich... De door ons ingezette bekende rol van gelijkwaardig partner rondom het kind kreeg in dit gesprek geen ruimte door de strakke sturing vanuit dit nieuwe gezicht van BJZ... Gelukkig waren we tot nu toe andere gezichten gewend, die op een andere manier communiceerden... 

Voor het eerste besefte ik waarom een groot aantal ouders niet tevreden is over Bureau Jeugdzorg... Het  is namelijk heel erg afhankelijk van het gezicht dat je tegenover je hebt èn van de rol die je zelf aanneemt als ouder/verzorger... Word je wèrkelijk vanaf het begin gehoord? Waarop het antwoord leidt tot tevreden of ontevreden ouders... Ik heb mogen ervaren dat mijn eigen houding en bijdrage leidt tot een ervaring van tevredenheid of ontevredenheid... En mocht een ander gezicht koersen naar ontevredenheid bij mij, dan heb ik altijd een mogelijkheid om uit te spreken en een koerswijziging voor te stellen... Wetende dat het geen garantie is dat het proces mijn gewenste richting opgaat... En vertrouwende dat de richting NU goed is voor STRAKS.... 

Pesten begint bij jezelf?

Vanochtend, zomaar tijdens het ontbijt... Zoon vertelde over gisteren... Over het buitenspelen... Neef van vriend was er... Ze speelden tikkertje... Totdat neef aan ander jongetje vroeg of jongetje zijn pet wilde hebben... Waarop jongetje "ja" zei en de pet aanpakte... Aanleiding voor neef om jongetje te schelden, schoppen en slaan... Omdat... De pet niet werd teruggeven... Ik hoorde dit aan... Vanochtend aan het ontbijt... Wetende dat ik een keuze heb... Wat doe ik met deze informatie richting zoon? Ik vroeg zoon waarom neef in deze wijk speelde... Waarop het antwoord volgde, dat neef in zijn eigen wijk altijd ruzie heeft met andere kinderen... En dat neef dan vaak scheldt, schopt en slaat... Ik vroeg zoon waarom hij als deelnemer van zijn vriendengroep nog steeds benzine *) gaf aan neef... Door er niks van te zeggen tegen neef.. en door te blijven kijken en aanmoedigen, toen er gescholden, geschopt en geslagen werd...Uiteindelijk zag zoon in waarom neef altijd ruzie heeft in zijn eigen wijk... En dat zoon dat niet wil in zijn eigen wijk... En dat zoon speelt met een ruziezoeker... Tenslotte gaf ik zoon de keuze om aan neef te vragen waarom hij altijd ruzie maakt met andere kinderen... En ik gaf aan zoon de keuze om op deze manier wel of niet meer te willen spelen met neef... Zolang het schoppen, duwen en slaan blijft doorgaan...  

Pesten... Waarom wijzen naar de pester? 

Of begint het stoppen ervan uiteindelijk bij wat je zelf doet als toeschouwer?

*) Het benzine geven aan pestvogels komt als metafoor vaak terug na de door ons gevolgde Kanjertraining...

Glimlach van een kind...

Enkele weken geleden zat ik er weer... In de wachtkamer van de polikliniek GGZ.... Wachtend op zoonlief die een afspraak had... We waren er al vroeg en langzaam druppelden ander cliëntjes binnen samen met ouders of verzorgers... Naast me kwam een meisje van een jaar of zeven zitten en daarnaast haar moeder... Een gesprek tussen moeder en dochter ontstond, hoorbaar voor een ieder die in de wachtkamer zat...

Om mezelf af te sluiten van het gesprek naast mij, was ik geconcentreerd bezig op mijn smartphone... Druk met twitter... En dat lukte aardig, tot op een bepaald moment... Mijn aandacht werd naar het gesprek getrokken, omdat de moeder het meisje als een Tokkie bestempelde... Omdat het meisje had geknoeid tijdens het ontbijt... En dat die vlek nog steeds op haar kleren zat... Ik zag het meisje in elkaar kruipen... Ik voelde haar schaamte...Ik had met haar te doen... Wat zou dit doen met haar eigenwaarde en zelfbeeld?

Toen haar moeder even weg, voelde ik sterk de behoefte om het meisje iets te zeggen... En zo vertelde ik het meisje dat ik ook wel eens knoei... Want we zijn allemaal mens en we maken allemaal wel eens foutjes... En we zijn bovendien nog steeds geen robot... En dan daarna die opluchting bij haar... En haar glimlach van herkenning naar mij... Een kadootje...

Passie in het onderwijs... Van HGW tot TGW...

Vorige week was het zover.. Ons eerste oudergesprek over OPP... Een vereiste vanuit het HGW... Met doelen voor het komend schooljaar... Het leek eerder op TGW, terwijl wij graag zouden zien dat school PGW invoert... Volgt u het nog?

Wij in ieder geval niet... Volgens school zijn we hoogopgeleide ouders... Hoe zou het gaan met de rest van de ouders, inclusief allochtone ouders die de Nederlandse taal niet machtig zijn? Laat staan de vele afkortingen... Het eerste verbeterpunt hebben we terug kunnen geven aan de leerkracht... En ik ben blij dat ik in de MR zit, zodat ik al op de hoogte was van die afkortingen...

Allereerst OPP... Ontwikkelings Perspectief... Ik heb nog steeds niet door waar die tweede P voor staat... Volgens de leerkracht is het Ontwikkelings Pers Pectief... Ik denk meer aan Ontwikkelings Perspectief Plan of Ontwikkelings Perspectief Prognose... Want Prognose vind ik mooi flexibel... Zodat we het Ontwikkelings Perspectief in het moment bij kunnen stellen afhankelijk van de ontwikkelingssnelheid van het kind... Daarvoor kunnen we dan weer allerlei handelingen verrichten op school volgens het Handelings Gericht Werken (HGW)...

Wanneer we de media volgen rondom Cito-toetsen in het onderwijs en de druk bij ouders op extra huiswerkbegeleiding om hun kind van een hogere Cito-score te verzekeren, lijkt het eerder op Toets Gericht Werken (TGW)... Is dat wat we willen van onze kinderen? Dat ze kunnen reproduceren wat ze op school via de lesmethodes hebben geoefend? Of stemmen we af op Passie Gericht Werken (PGW)?  Is het niet de taak van ouders en leerkrachten samen om aan het kind te vragen wat zijn/haar passie is en van daaruit met het kind voor te sorteren op een passende plek in de maatschappij? Wanneer het kind namelijk een doel heeft wat het later wil worden vanuit een insteek waar het gelukkig van wordt, is het straks geen straf om tot je 70e door te werken... En zullen de ziekteverzuimpercentages dan ook afnemen?

Wat mij inspireerde tot PGW, is te zien in de volgende lezing van Peter Benson... youtube.com/watch?v=TqzUHcW58Us …Dus wanneer je tijd vrij kunt maken, bekijk het... En maak daarna verbinding met kinderen in je omgeving, ook die een leerachterstand hebben of gedragsproblemen vertonen... Ik heb me laten verbazen over mogelijkheden vanuit het kind die dan te voorschijn komen...