Ik schrik wakker... Is de wekker al afgegaan? Hoe laat is het? Tien over half acht... Twee uur later dan normaal... Wekker vergeten te zetten... Meteen eruit en één trap omlaag... Zoonlief ligt nog heerlijk te pitten... "Wakker worden... We hebben ons verslapen... Het is al kwart voor acht..." Normaal staat-ie om kwart voor zeven op.. Zodat er ruim tijd is om acht uur naar school te fietsen...
Ik geef korte duidelijke instructies... Over meteen opstaan... Kort douchen... Zijn vriend bellen dat-ie niet meefietst... Eten... Tas inpakken en naar school... Ook geef ik aan dat hij dan zeker op tijd op school gaat komen...
Beneden zet ik het ontbijt klaar... Maak zijn lunchpakket... Het is rustig boven... Normaal hoor je hem zingen, geluid maken.... De deur gaat open... zacht... Geen gestamp op de trap gehoord... Hij belt zijn vriend om te zeggen dat hij alleen fiets omdat zijn ouders zich hebben verslapen... Daarna komt hij rustig aan tafel zitten...
Waar we normaalgesproken nog wel eens een aanwijzing herhalen, is het vanochtend anders... Alles gaat als vanzelf... Geen ongetogen woord... Klaar met eten... Tandenpoetsen... In één keer meteen jas en tas mee uit de hal... Tas inpakken.. Jas aan... Schoenen aan... En een dikke knuffel, waarna hij zwaaiend wegfietst... Ruim op tijd voor school...
Ik bleef verbaasd achter... Wat een rust straalde die jongen uit... In twintig minuten van opstaan tot wegfietsen... Normaal doet hij daar een uur langer over... Met meer geluid en meer race-autogedrag... Ik heb daar 's middags naar gevraagd... Nadat ik hem een dik compliment heb gegeven voor datgene wat hij die ochtend liet zien in twintig minuten tijd... Ik vroeg hem wat hij deze ochtend anders deed dan alle andere ochtenden, waar hij een uur langer de tijd heeft... "Gewoon, als ik dingen niet zo snel doe, dan gaat er minder mis..."
Ik geef korte duidelijke instructies... Over meteen opstaan... Kort douchen... Zijn vriend bellen dat-ie niet meefietst... Eten... Tas inpakken en naar school... Ook geef ik aan dat hij dan zeker op tijd op school gaat komen...
Beneden zet ik het ontbijt klaar... Maak zijn lunchpakket... Het is rustig boven... Normaal hoor je hem zingen, geluid maken.... De deur gaat open... zacht... Geen gestamp op de trap gehoord... Hij belt zijn vriend om te zeggen dat hij alleen fiets omdat zijn ouders zich hebben verslapen... Daarna komt hij rustig aan tafel zitten...
Waar we normaalgesproken nog wel eens een aanwijzing herhalen, is het vanochtend anders... Alles gaat als vanzelf... Geen ongetogen woord... Klaar met eten... Tandenpoetsen... In één keer meteen jas en tas mee uit de hal... Tas inpakken.. Jas aan... Schoenen aan... En een dikke knuffel, waarna hij zwaaiend wegfietst... Ruim op tijd voor school...
Ik bleef verbaasd achter... Wat een rust straalde die jongen uit... In twintig minuten van opstaan tot wegfietsen... Normaal doet hij daar een uur langer over... Met meer geluid en meer race-autogedrag... Ik heb daar 's middags naar gevraagd... Nadat ik hem een dik compliment heb gegeven voor datgene wat hij die ochtend liet zien in twintig minuten tijd... Ik vroeg hem wat hij deze ochtend anders deed dan alle andere ochtenden, waar hij een uur langer de tijd heeft... "Gewoon, als ik dingen niet zo snel doe, dan gaat er minder mis..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten