Gisteravond half zeven... Ik structureer zoonlief voor op deelname aan de dodenherdenking... Eentje speciaal voor kinderen... In het Bos der Onverzettelijken... In het jonge Almere van ver na de oorlog... Moet ik mee? Kan ik niet thuis kijken op de televisie? Nee, ik wil niet meedoen aan de speurtocht aan de oorlog...
Aangegeven dat hij geen keus heeft en dat we met zijn drieën samen daar heen gaan.. Niet voor onszelf deze keer.... Maar om stil te staan bij wat geweest is... Twee minuten... Wie er voor onze vrijheid heeft gestreden en is gestorven... Dat we kunnen zeggen wat we willlen... Geen gevangenen zijn van een ander... Dat het niet uitmaakt vanwaar je komt... Gewoon omdat we mens zijn... In verbinding met elkaar...
Half acht... We gaan... Samen met een jongen die zwaar in verzet is... Die tegen zijn grens van autonomie aanloopt... Omdat hij nu moet doen wat wij zeggen... Als zijn verzorgers... Omdat we weten dat er bij hem wat zal veranderen na de ervaringen van dodenherdenking... Dat ook hij mag leren van wat er is gebeurd.... En dat we dat nooit meer willen... Nog steeds is hij in verzet... Wil geen contact... Omdat hij mee moet...
Kwart voor acht... Het speciaal ingerichte veld, inclusief een afstammeling van Anne Frank's kastanjeboom, stroomt vol... Veel kinderen... Hun ouders... Een 95-jarige oud-verzetsststrijder... De beheerder en vrijwilligers van Jeugdland... De nieuw aangetreden wethouder... En vrijwilligers van de stichtingen 4/5 mei en van het Bos der Onverzettelijken... We staan in een grote kring... Samen in verbinding... Luisterend naar vier, door kinderen voorgedragen, gedichten... Waarin verbinding tussen feiten van TOEN de vertaling naar NU.. Oorlog.... Dat nooit meer... Zoonlief luistert in stilte... De gesproken woorden komen binnen...
Eén minuut voor acht... Het trompetsignaal voor de Last Post als aankondiging naar de STILTE begint... De herdenking volgt... Zoonlief is stil... Kijkt rond... Dan... Hoe symbolisch... Het was héél stil... Op één kindje na, dat wel vijf keer om zijn papa riep... In mijn ooghoek zie ik dat zoonlief zijn lachen krampachtig probeert in te houden... Ik kijk hem aan en onze ogen kijken elkaar aan... Het is stil...
Na de herdenking worden we allen uitgenodigd bij Jeugdland... Om wat te drinken... En voor een verrassing naar de overgang van Bevrijdingsdag... Ballonnen worden opgelaten... Als één van de laatsten pakt hij toch een ballon... En doet mee... Knap... Want ik weet hoe moeilijk hij het vindt om in een groep onbekenden te zijn... Door de stilte heeft hij opnieuw een stap verzet.... Een grens verlegd...
Half negen... We lopen naar huis... Nog stil verzet... Hij loopt niet met ons mee... Een andere weg... Om even niet bij ons te horen... Uit boosheid... Vanwege de botsing van zijn hoge autonomie met die van ons... En ook uit schaamte... Vanwege zijn gekleurde afkomst die zo zichtbaar is in de buitenwereld...
Negen uur... 'Prikkeldraad' op Nederland 2... Geen Holland Got's Talent deze keer... Gewoon... Om na de stilte van zojuist stil te staan bij wat is geweest... 'Prikkeldraad' als documentaire... Opgebouwd uit vertellingen van overlevenden van een oorlogskamp... Zoonlief blijft zitten en kijkt... Ik zie dat het binnenkomt... Die persoonlijke ervaringen vanuit de oorlog van TOEN... In zijn hoofd doorvertaald naar NU... Hoe hij zal handelen STRAKS... Over thema's als verveling, veiligheid en honger... Verteld vanuit het hart van overlevenden... Binnengekomen via het hart van een kind... Daar kan geen boek tegenop... Dit is ècht.... Dit geeft een andere manier van denken bij zoonlief... Dit verlegt een steen bij hem...
Tien uur... Hij gaat naar bed... Een avond van verzet... Over meegaan naar de dodenherdenking... Verzet dat wegspoelde door de levenservaringen van overlevenden uit een oorlogskamp... Dat is mooi... Dat is nodig... Voor VERGEVING van de ander... Wat er ook is gebeurd... Als eerste stap naar een andere wereld... Een wereld van SAMEN... Een wereld van VERBINDING...
Aangegeven dat hij geen keus heeft en dat we met zijn drieën samen daar heen gaan.. Niet voor onszelf deze keer.... Maar om stil te staan bij wat geweest is... Twee minuten... Wie er voor onze vrijheid heeft gestreden en is gestorven... Dat we kunnen zeggen wat we willlen... Geen gevangenen zijn van een ander... Dat het niet uitmaakt vanwaar je komt... Gewoon omdat we mens zijn... In verbinding met elkaar...
Half acht... We gaan... Samen met een jongen die zwaar in verzet is... Die tegen zijn grens van autonomie aanloopt... Omdat hij nu moet doen wat wij zeggen... Als zijn verzorgers... Omdat we weten dat er bij hem wat zal veranderen na de ervaringen van dodenherdenking... Dat ook hij mag leren van wat er is gebeurd.... En dat we dat nooit meer willen... Nog steeds is hij in verzet... Wil geen contact... Omdat hij mee moet...
Kwart voor acht... Het speciaal ingerichte veld, inclusief een afstammeling van Anne Frank's kastanjeboom, stroomt vol... Veel kinderen... Hun ouders... Een 95-jarige oud-verzetsststrijder... De beheerder en vrijwilligers van Jeugdland... De nieuw aangetreden wethouder... En vrijwilligers van de stichtingen 4/5 mei en van het Bos der Onverzettelijken... We staan in een grote kring... Samen in verbinding... Luisterend naar vier, door kinderen voorgedragen, gedichten... Waarin verbinding tussen feiten van TOEN de vertaling naar NU.. Oorlog.... Dat nooit meer... Zoonlief luistert in stilte... De gesproken woorden komen binnen...
Eén minuut voor acht... Het trompetsignaal voor de Last Post als aankondiging naar de STILTE begint... De herdenking volgt... Zoonlief is stil... Kijkt rond... Dan... Hoe symbolisch... Het was héél stil... Op één kindje na, dat wel vijf keer om zijn papa riep... In mijn ooghoek zie ik dat zoonlief zijn lachen krampachtig probeert in te houden... Ik kijk hem aan en onze ogen kijken elkaar aan... Het is stil...
Na de herdenking worden we allen uitgenodigd bij Jeugdland... Om wat te drinken... En voor een verrassing naar de overgang van Bevrijdingsdag... Ballonnen worden opgelaten... Als één van de laatsten pakt hij toch een ballon... En doet mee... Knap... Want ik weet hoe moeilijk hij het vindt om in een groep onbekenden te zijn... Door de stilte heeft hij opnieuw een stap verzet.... Een grens verlegd...
Half negen... We lopen naar huis... Nog stil verzet... Hij loopt niet met ons mee... Een andere weg... Om even niet bij ons te horen... Uit boosheid... Vanwege de botsing van zijn hoge autonomie met die van ons... En ook uit schaamte... Vanwege zijn gekleurde afkomst die zo zichtbaar is in de buitenwereld...
Negen uur... 'Prikkeldraad' op Nederland 2... Geen Holland Got's Talent deze keer... Gewoon... Om na de stilte van zojuist stil te staan bij wat is geweest... 'Prikkeldraad' als documentaire... Opgebouwd uit vertellingen van overlevenden van een oorlogskamp... Zoonlief blijft zitten en kijkt... Ik zie dat het binnenkomt... Die persoonlijke ervaringen vanuit de oorlog van TOEN... In zijn hoofd doorvertaald naar NU... Hoe hij zal handelen STRAKS... Over thema's als verveling, veiligheid en honger... Verteld vanuit het hart van overlevenden... Binnengekomen via het hart van een kind... Daar kan geen boek tegenop... Dit is ècht.... Dit geeft een andere manier van denken bij zoonlief... Dit verlegt een steen bij hem...
Tien uur... Hij gaat naar bed... Een avond van verzet... Over meegaan naar de dodenherdenking... Verzet dat wegspoelde door de levenservaringen van overlevenden uit een oorlogskamp... Dat is mooi... Dat is nodig... Voor VERGEVING van de ander... Wat er ook is gebeurd... Als eerste stap naar een andere wereld... Een wereld van SAMEN... Een wereld van VERBINDING...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten